Als je extreem bang bent voor de bevalling
De Bevalling. Sommige vrouwen verheugen zich er op, anderen denken er maar liever niet teveel over na. Maar het kan ook anders: Mirjam was negen maanden lang werkelijk geobsedeerd door de bevalling omdat ze kampte met baringsangst.
Lees ook: Zo voelt bevallen echt, aldus veertien moeders.
Mijn opluchting is groot als de verloskundige zegt dat ik in aanmerking kom voor een keizersnede. Ik heb haar zojuist gezegd dat ik een abortus overweeg als dit niet kan. Ik schrik van mijn eigen woorden maar de angst om te bevallen is zo groot dat ik hier haast toe bereid ben, hoe heftig dit ook mag klinken. Gelukkig is verloskundige fantastisch en neemt ze mijn angsten serieus. De ruimte die hierdoor ontstaat maakt dat ik toch ga onderzoeken of ik echt niet vaginaal bevallen kan.
En deze zoektocht resulteerde zelfs in een radiodocumentaire, die je hier terug kunt luisteren. Een half jaar lang dook ik zwanger en wel onder in de wereld van bevallingsangst, ook wel tokophobia genoemd en volgde ik allerlei cursussen van mindfulness voor zwangeren tot hypnobirthing en kunnen omgaan met bevallingspijn, sprak ik met een psychologen, verloskundigen en gyneacologen, ontmoette ik tientallen vrouwen die me vertelden over hun bevalling en deed ik zelfs mee aan een onderzoek van de universiteit van Amsterdam. Want zo bleek; ik was niet de enige: één op de vijf vrouwen in Nederland kampt tegenwoordig namelijk met angst voor de bevalling.
Maar waar was ik nou eigenlijk zo bang voor? Nou voor die verrekte pijn natuurlijk. Dat ik de verkeerde hormonen zou aanmaken, dat het niet zou passen en dat de baby vervolgens het leven zou laten als gevolg van mijn stress. Vrouwen hebben namelijk de vervelende gewoonte elkaar de meest gruwelijke verhalen te vertellen als het baren betreft en dat maakte dat de moed mij werkelijk in de schoenen zonk als ik weer eens aan iemands lippen hing.
Je hebt namelijk twee soorten vrouwen: diegenen die niets willen weten, zich nauwelijks voorbereiden en wel kijken als de grote dag zich aandient en vrouwen zoals ik, die alle geboorteboeken verslinden, tig zwangerschapscursussen volgen en over niets anders kunnen praten tot het einde aan toe.
Want dat deed ik dus. Bij Boris ook al. Omdat het mijn eerste zwangerschap was moest ik in eerste instantie vaginaal proberen te bevallen maar op de dag zelf zat ik potdicht van onderen. Natuurlijk was ik al in het ziekenhuis begonnen. No way dat ik thuis in bad die weeen zou gaan afwachten, die vrouwen verklaarde ik sowieso voor gek. Na vijftien stressvolle en pijnlijke uren kwam Boris uiteindelijk met een keizersnede ter wereld. Een joekel van een baby, vijf kilo schoon aan de haak. Ik was blij dat ik hem er niet uit had hoeven persen, want waarschijnlijk had ik dan voor de rest van mijn leven een trauma gehad.
De tweede keer wilde ik deze uitputtingsslag proberen te voorkomen, maar besloot ik ook te onderzoeken waarom ik nou zo bang was voor iets waar vrouwen gewoon voor gemaakt zijn in dit leven. Want iets in mij wilde dit ook gewoon kunnen en meemaken. Hoe vaak had ik namelijk ook niet gehoord dat een bevalling je enorm in je kracht zou kunnen zetten als vrouw? Een keizersnede voelde dan ook toch een beetje als falen ook al zei iedereen dat dit onzin was.
En dus legde ik dat hele traject af. En ontmoette ik mensen uit zowel wetenschappelijke als holistische hoek. En kwam ik erachter dat vrouwen vandaag de dag gewoon enorm de controle willen hebben over hun leven en dus ook over hun bevalling. Dat dit maakt dat ze erg in hun hoofd zitten en zich hierdoor niet meer kunnen overgeven aan iets natuurlijks en lichamelijks als het proces van geboorte. Dat bevallingen hierdoor steeds medischer worden en er steeds minder thuis bevallen wordt. Dat vrouwen met angst voor de bevalling vaker last hebben van een postnatale depressie en soms moeite hebben om zich na de zwangerschap aan hun baby te hechten.
Ik paste precies in het plaatje. Gelukkig werd mijn angst door alle gesprekken gaandeweg iets minder en besloot ik ervoor te gaan… mits de baby zich zelf zou aandienen voor de uitgerekende datum. Omdat babies zo enorm aan kunnen spekken in die laatste weken wilde ik niet over de veertig weken heen. De laatste paar dagen kreeg ik ineens enorme voorweeen en deed ik ’s nachts geen oog meer dicht. Misschien zou het nu dan echt gaan gebeuren? Maar Jesse draaide zich nog eens lekker om en werd uiteindelijk precies op zijn uitgerekende datum middels een gentle sectio gehaald.
En ook al was ik wéér niet vaginaal bevallen, ik was toch trots op mezelf. Mijn baby had door het uitstellen iets langer kunnen blijven zitten dan normaal gesproken het geval is bij een geplande keizersnede en ik had er voor mijn gevoel alles aan gedaan om dit varkentje te wassen. De gentle sectio zelf was voor mij een fantastische ervaring. Een enorm verschil met de gewone keizersnede van zes jaar terug. Omdat ze zoveel mogelijk een natuurlijke bevalling proberen na te bootsen, maakte ik dit keer blijkbaar wel de juiste hormonen aan waardoor ik tot op de dag van vandaag verliefd ben op mijn baby. Dat was bij de eerste door alle stress jammer genoeg veel minder het geval. Wat ben ik dankbaar dat ik in een land leef waar dit allemaal mogelijk is. Wat een luxe om te kunnen bevallen in Nederland waar alle hulp en kennis gewoon voorhanden is.
Lees ook: nee ik hoef het niet te weten, hou die horrorbevalling bij je
