Waarom ik er spijt van heb dat ik mijn baby vaak heb laten huilen
Baby laten huilen of niet? Barbara’s eerste kind huilde veel. Als het te erg werd, koos ze voor de harde aanpak: laten huilen. Daar heeft ze nu spijt van.
Mijn oudste zoon huilde veel als baby. Hij was onrustig, beweeglijk en schreeuwde soms de hele boel bij elkaar. Radeloos was ik soms. Ik droeg hem altijd bij me, in een draagzakje. ’s avonds was het t ergst: dan brulde hij het uit.
Ik had dan ook al snel de gewoonte om, als ik alleen thuis was (en Thomas was toen heel veel weg), rond etenstijd naar buiten te lopen met dat zakje op mijn buik. Dan haalde ik sushi. Eenmaal thuis zetten ik de sushi op het aanrecht en liep ik diagonaal door de woonkamer, heen en weer, heen en weer. Elke keer als ik bij het aanrecht was en mijn mond leeg was nam ik een nieuw hapje sushi. Als ik maar bleef bewegen.
Lees ook:: Dit is waarom je baby ‘s nachts niet slaapt (en alleen DIT helpt…)
Maar er kwam natuurlijk een moment dat hij moest gaan slapen. Dus dan deed ik hem in bad, voedde hem en legde hem in de wieg. De enige manier om hem in slaap te krijgen was een methode waar ik maar niet aan kon wennen. Ik liet hem huilen. Vaak meer dan een half uur. Zelfs nu nog, hij is 9, vind ik het moeilijk om dit te erkennen. Ik denk namelijk dat ik het fout heb gedaan. Dat ik hem had moeten blijven vasthouden, samen met hem had moeten gaan slapen. Het is een beetje een nerveus jongetje, een jongetje dat nog steeds graag vastgehouden wordt. Had ik het maar gedaan, denk ik weleens. Bij mijn tweede deed ik het heel anders: die hield ik gewoon bij me. Die was van nature al een stuk relaxter, dat maakte het wel makkelijk.
Nog steeds weet ik niet zeker wat de beste methode is. Ik denk dat je als je er midden in zit allemaal keuzes moet maken, en dat ieder die naar beste inzicht maakt. Toch voel ik voor mezelf dat ik mijn eerste jongetje meer en langer vast had moeten houden, ik had hem moeten troosten in plaats van hem zichzelf in slaap laten huilen. (Ook al was het echt te veel gevraagd hoor. Ik had hem al zoveel vast, er komt een moment dat je even rust moet hebben als kersverse moeder.)
En toen kwam ik dit stukje tegen, over baby’s die huilen en waarom. Het stond op een wetenschappelijke site. Nu ben ik nog iets meer gesterkt in mijn overtuiging: in geval van twijfel toch maar de baby vasthouden, zeker met de allerkleinsten.
Dit stond er:
• Baby’s huilen meestal omdat ze pijn hebben, gestrest zijn of honger hebben. En ze liefde en aandacht geven kan direct een beter gevoel geven. Niet reageren kan het juist erger maken.
• Baby’s huilen als ze geen contact met hun moeder voelen. Studies tonen aan dat jonge baby’s huilen wanneer ze gescheiden worden van hun moeder en dat ze daarmee stoppen met huilen als ze weer samen zijn (Bell and Ainsworth, 1972; Christensson et al., 1995).
• Een baby dragen kan hem tot bedaren brengen – maar je moet wel blijven bewegen. Onderzoek toont aan dat bewegen onder alle zoogdieren een gebruikelijke manier is om te kalmeren. baby’s hebben een lagere hartslag en huilen minder als ze gedragen worden door iemand die met ze rondloopt (Esposito et al 2013). Zet de baby neer en hij gaat weer huilen.
• Baby’s worden gekalmeerd door wiegen en huid-op-huidcontect. (Byrne and Horowitz 1981; Spencer et al 1990; Gray et al 2000). En baby’s jonger dan 8 weken huilen minder als ze goed ingebakerd zijn (van Sleuwen et al., 2007).
• Baby’s raken echt niet verwend door veel aandacht. In culturen die meer intieme omgangsvormen hebben, huilen baby’s toch echt minder vaak dan in onze cultuur (e.g., Barr et al., 1991). Hetzelfde geldt voor chimpansees. Als chimpansee-baby’s 100% van de tijd door hun moeder worden gewiegd, huilen ze veel minder dan soortgenoten die maar 25% van de tijd wiegen (Bard, 2004).
• Sommige baby’s – die we moeilijke baby’s noemen of huilbaby’s – huilen buitenproportioneel. Die baby’s lijken gewoon meer te verlangen naar beweging en aandacht. Ze kunnen zichzelf niet in slaap krijgen of geruststellen. Voor die baby’s is de benadering van de chimpansee – 100% wiegen – het meest effectief, ook al blijven ze dan huilen en ook al is dat in onze maatschappij vaak onmogelijk om te doen. Het is wel het beste voor ze.
(Dit is natuurlijk geen oplossing voor al dat huilen van baby’s, zoals alle moeders van een baby met kolieken weten. Vasthouden helpt niet tegen kolieken en ook huilbaby’s blijven gewoon huilen als je ze vasthoudt, want dat is natuurlijk het eerste wat een moeder probeert.)
Spijt
Ik schrok wel even toen ik dit las. Heel af en toe vraag ik me wel af of mijn oudste zo’n onrustige natuur heeft soms omdat ik hem liet huilen, of dat het is omdat hij al zo was. Ik zal het nooit weten. Voor mij komt dit advies nu te laat, maar ik zie nu wel heel sterk dat als ik het nog een keer zou doen, ik de baby zou vasthouden, zo veel en zo goed als ik zou kunnen opbrengen – net als ik deed bij zijn broertje.
Ik wou dat ik het over kon doen.
