Borstvoedingsmaffia? Je vriendinnen kunnen er ook wat van!
Toen Renske zwanger was, werd ze aan de lopende band gewaarschuwd voor de borstvoedingsmaffia. Eenmaal moeder kwam ze erachter dat de grootste pushers van de borstvoedingscultuur niet bestaat uit verloskundigen maar: àndere moeders. Vriendinnen. Niemand zei: “Ja joh, ik begrijp het.”
Talloze keren is me gezegd dat doktoren, verloskundigen, kraamverzorgsters, verpleegkundigen en het consultatiebureau niet zouden rusten voordat ze me aan de borstvoeding hadden. En wie weet was dat ook gebeurd als ik niet van die makkelijke tieten had gehad.
Met twintig weken zwangerschap kwam er al melk uit druppelen (sorry, ik weet het, er zijn mensen die dit walgelijk vinden om te lezen) en bij de eerste voeding was de boel al op gang. Ik had dus weinig aanmoediging nodig. Al vond ik inderdaad wel dat de kraamverzorgster nogal hysterisch was in ‘ritme’ in de voedingen brengen. Op een gegeven moment wilde ze dat ik Dex om de anderhalf uur aanlegde, zodat mijn borsten na één dag al op knappen stonden. Dikke onzin.
Gehannes
Maar goed, verder weinig ellende. Hoewel, al snel werd duidelijk dat ik zoveel melk produceerde en Dex zoveel dronk dat hij na de voeding standaard overgaf. Uiteindelijk draaide het erop uit dat ik moest afkolven en de moedermelk met een verdikkingsmiddel in een fles moest geven. Gehannes, maar het was het waard, want het spugen stopte. En aangezien ik binnen vijf minuten 150 ml afgekolfd had was het qua tijd ook te overzien. Het is echter wel zo dat melk sneller begint terug te lopen als je niet heel regelmatig kolft. En klaarblijkelijk deed ik dat niet. Ik gaf ook wel eens een flesvoeding (eens per dag) en daardoor nam de melkproductie af.
Klaar mee
Met vier maanden besloot ik dan ook om er helemaal mee te stoppen. Mijn plan was om het een half jaar vol te houden, maar ik was steeds langer aan het kolven voor steeds minder melk en ik was er wel klaar mee. Tot mijn verbazing kon ik dat niet gewoon tegen andere moeders zeggen (en dan heb ik het over het borstvoedingsvolk).
Als ik namelijk zei: “Ik ben er na vier maanden mee gestopt; ik moest alles afkolven en de melk liep terug,” dan kreeg ik reacties die in drie verschillende categorieën te plaatsen zijn:
1.
De medelijdende blik gevolgd door een: “Ach, wat erg voor je. En voor Dex. Borstvoeding is toch het allerbest, he!”
2.
De zogenaamd begrijpende blik gevolgd door een: “Ja, ik moest ook lang kolven, ik weet dat het best veel moeite kost, maar ik vond het het waard. Ik heb Micky zeker een jaar borstvoeding gegeven. Borstvoeding is toch het allerbest, he!”
3.
De veroordelende blik gevolgd door een: “Je weet toch wel dat een kind door borstvoeding veel meer weerstand opbouwt? Goh, dat je nu al gestopt bent; een half jaar is wel het minimum. Philip hapte eerst ook niet, maar uiteindelijk heb ik het acht maanden volgehouden. Ik vond het ook zo gezellig. Echt een intiem momentje en borstvoeding is toch het best, hè?”
Niemand zei: “Ja joh, ik begrijp het. Je wil toch ook niet dat je hele bestaan om die borstvoeding gaat draaien.”
Nee. Ik werd veroordeeld. Keihard of subtiel.
Dus.
Van je sisters moet je het hebben. Wie mij nog eens een keer waarschuwt voor de borstvoedingsmaffia, zal ik erop wijzen dat borstvoedende moeders onderling het allerergst zijn. Laat ieder het toch voor zichzelf uitmaken. We weten het nu wel: de voordelen, de nadelen. Maar dat het zo’n wedstrijd wordt wie het langst en het best…wat een gigantische onzin! Ik heb zin om de volgende expres met de fles te voeden.
Gewoon om een statement te maken.
