Brenda had een kraambedpsychose: “Het is een stigma waartegen ik moet vechten”
Na de geboorte van haar derde zoontje kreeg de Belgische Brenda een kraambedpsychose. Ze werd opgenomen in drie verschillende psychiatrische ziekenhuizen en het duurde een tijd voordat ze volledig hersteld was. Inmiddels gaat het al jaren goed, maar Brenda merkt dat er nog steeds een stigma op geestesziekten zoals een kraambedpsychose hangt…
Lees ook: Wat je dus vooral NIET moet doen als je ziek bent
Ik stelde het haar voor. Dat we wel een paar daagjes op Emma konden passen. Haar dochtertje en mijn oudste zoontje Jip schoten goed met elkaar op, en dus leek zo’n logeetje me ook voor Jip wel leuk. Zij zou samen met haar man er even tussenuit gaan. Wat quality time met z’n tweeën. Ze bedankte alvast voor het voorstel, ging het thuis nog even verder bespreken. De vakantie naderde, nog altijd had ik geen bevestiging gekregen of Emma nu zou komen. Ze wist het nog niet zeker, of tenminste haar man niet: ‘Ik heb hem nochtans gezegd dat jouw man er ook zal zijn, en dat hij dus niet bang moet zijn dat…’ Ze maakte haar zin niet af. Ik wel, in gedachten. Het stigma sneed.
Vier jaar geleden werd ik na de geboorte van mijn derde zoontje psychotisch. Een ernstige ziekte, maar veel erger dan de aandoening was het stigma dat ermee gepaard ging. Na een jaar was ik goed hersteld. Ik heb mijn oude leven weer opgepikt. Ik ben leerkracht Nederlands – Engels. Ik heb een boek geschreven. Ik ben een goede mama, of dat probeer ik toch. En toch is het stigma iets waar ik nog vaak tegen moet vechten. Alsof mensen nog altijd denken dat ik ziek ben, onbetrouwbaar, zwak.
Ik heb het mijn vriendin nooit verteld hoe haar opmerking me raakte. Ik schoof mijn mouwen over de wonden, rechtte mijn rug, en deed een week later met een vrolijke glimlach de deur voor Emma open. We maakten er onvergetelijk mooie dagen van. En wellicht deed ik nog een tikje harder mijn best dan normaal
En dat doe ik voortdurend, mijn best, om mijn kwaliteiten te laten zien, om het tegendeel aan mensen te bewijzen, om het stigma te doorbreken. Op 23 september 2016 loop ik mee met de Socialrun. Dat is een evenement van de stichting Samen Sterk tegen Stigma. Samen met 8 andere lopers en een heel ondersteunend team zullen we 555 km afleggen op 48 uur. Het bandje van de Socialrun draag ik elke dag in de hoop dat mensen er aandacht voor zullen hebben.
Vorige week ging ik met mijn tweede zoontje, Lom voor twee dagen naar de Efteling. Mama en zoon met z’n tweeën erop uit, zonder de broers, zonder papa, want vanaf september gaat Lommetje naar de lagere school en dat vieren we. We kozen de Doornroosjeskamer. Lom nam zijn knapste prinsenpak mee, ik mijn mooiste prinsessenjurk. Én mijn bandje van de Socialrun. En daar op het torenkamertje van Doornroosje vertelde mijn lief Lommetje me het grootste geheim. Hoe je eigenlijk niet altijd je best moet doen, maar soms ook gered kan worden door kleine ridders met een groot hart.
Lees ook: Over de allesoverrompelende moeheid die (bijna) elke moeder voelt.
