De etikettenmoeder: “Hij is hoogsensitief, heeft glutenintolerantie en is allergisch voor melkproducten”

In deze decembermaand trakteren we jullie op een serie moeder- en vaderkarikaturen. Van die types die iedereen wel kent, maar van wie je denkt: ‘Nee, dat meent ze/hij toch niet echt?’ (En dan nog een tandje erger!) Dit keer: De Etikettenmoeder.

Monique, 39 jaar: ‘Eindelijk is het zover: onze zoon is hoogsensitief bevonden. We moesten er helemaal voor naar een arts op het platteland van Groningen, want in Haarlem was er dus geen arts te vinden die begrijpt wat er met mijn zoon aan de hand is. Ook in Amsterdam vonden ze dat we maar zaten te zeuren, maar als moeder weet je gewoon: er is iets met mijn kind.

Het begon met een glutenintolerantie. Hij had niet echt klachten, maar ik vond hem toch niet zo heel goed luisteren. Ik had een kind verwacht dat beter stil kon zitten. Zelf ben ik rustig en mijn man ook, dus toen mijn zoon op z’n derde nog niet een halfuur aan tafel kon zitten, dacht ik: we gaan eens even kijken wat er is. En ja hoor: hij had weleens buikpijn. De huisarts wist niet wat hij ermee aan moest, maar ik vond een vrouw die lepels tarwe boven zijn hoofd liet zweven en toen heel erg begon te trillen. Toen wist ik: er is echt iets. Toen we geen gluten meer aten, kon hij nog steeds niet stilzitten, maar goed, hij was dan ook nog maar drie.

Verder heeft hij een droge huid, en daar heb ik die vrouw ook naar laten kijken. Ze smeerde melk over zijn dijbeen en zei: “O, dat voelt helemaal niet goed!” Dus nu zijn we ook van de melkproducten af. Nu is hij vier en gaat hij naar school. Het gaat waanzinnig goed. Hij leert, speelt en is sociaal. Maar iedereen zegt: het is een lieve jongen. Dat heeft mij aan het denken gezet. Lief, dat is wel heel bijzonder vind je niet? Dus daar ging ik weer. Na anderhalf jaar zoeken heb ik nu die man in Groningen gevonden die zegt dat mijn zoon hoogsensitief is. Ik ben die man zo dankbaar! Altijd al gewe- ten dat we een bijzonder gezin zijn. Nu is het eindelijk officieel.’