De oermoeder: “Ik ben brullend in onze achtertuin bevallen”
In deze decembermaand trakteren we jullie op een serie moeder- en vaderkarikaturen. Van die types die iedereen wel kent, maar van wie je denkt: ‘Nee, dat meent ze/hij toch niet echt?’ (En dan nog een tandje erger!) Dit keer: oermoeder Shanti (37)
‘Ik heb alle vier mijn kinderen zelf gebaard, thuis, drie van mijn kinderen zelfs in mijn eigen bed. Heerlijk vind ik dat. Als de weeën beginnen dan ga ik als een huilende wolf in een hoek zitten. Ik pak een paar dekens, leg ze als een nestje om me heen en daar ga ik. Laat mij maar alleen. Dat moment dat alles nat en bloederig wordt, is toch het meest oer dat er is?
Na de tweede kreeg ik een fantasie. Ja, ik durf het bijna niet te vertellen, maar toen wilde ik heel graag een keer in de tuin bevallen. We hebben zo’n overhangende boom met daaronder een plekje waar de kinderen hutten bouwen. Onze derde was in de zomer uitgerekend, dus ik had het er met mijn man over gehad, en hij zei: “Als jij dat fijn vindt, doen we dat.”
Het is wel een klein tuintje, met links en rechts buren die bovenop je zitten, maar dat vond ik niet erg. Een bevalling op zo’n oer-manier is niks om je voor te schamen toch? Onze buurvrouw was net zwanger, dus ik vond het wel stoer om haar te laten zien hoe je dat doet, bevallen, op een échte manier. Het leek me ook wel iets voor haar.
Om het effect te vergroten hebben we een paar balen hooi gehaald. Die legden we onder die boom neer. Heel romantisch vond ik dat, dat ik de eerste weeën opving terwijl Robert daar mijn nestje aan het opbouwen was. De kleintjes hielpen ook. Op zo’n moment ben je echt één met elkaar. Toen het nestje af was ben ik erin gekropen. Het was al laat in de avond en heel donker, dus ik ben onder de sterrenhemel gaan zitten en gaan brullen. Brullen tot ik niet meer kon. Mijn man en de kleintjes zaten bij een kampvuur te zingen en te hummen, terwijl ik daar in mijn nestje zat. En toen werd het tijd om te persen. Het laatste beetje ging heel gemakkelijk. Het werd net weer licht toen onze derde dochter werd geboren. Ik nam haar in mijn armen, mijn man sneed de navelstreng door met zijn zakmes, en met z’n vijven zaten we in het hooi, dat inmiddels lekker onder het bloed zat, heerlijk oer te wezen.
Naderhand hoorde ik van de buren dat ze dachten dat er iemand werd afgeslacht in de achtertuin. Ze hebben nog 112 gebeld, maar Robert heeft die buiten de deur weten te houden, dus gelukkig heb ik daar niks van gemerkt. Later hoorde ik ook dat dezelfde buurman die avond een hart- aanval heeft gehad, van de schrik. Gelukkig was de politie toen nog in de buurt, die hebben hem op tijd naar het ziekenhuis gebracht. Ik vond het zó mooi… Dat leven en dood dus echt zo dicht bij elkaar staan.
De zwangere buurvrouw heeft het niet helemaal begrepen. Die ging bij de eerste wee geloof ik al met de taxi richting ziekenhuis. Nou, komt wel. Het is net haar eerste. Als zij toe is aan een tweede kind, zal ik haar met liefde inwijden in de oerbevalling.’
Dit moedertype is afkomstig uit Dit is het boek voor ouders met een leven van de makers van Me-to-We. Het boek ligt nu in de winkel of is te bestellen via deze link.
Illustratie: Marieke Meijer
