De wonderlijke wereld van de basisschool (…je kunt er maar beter op voorbereid zijn)
Als je kind voor het eerst naar school gaat, en zeker als het je eerste kind is dat naar school gaat, kun je nog wel eens voor verrassingen komen te staan. Dat overkwam Deirdre. Ze moest op z’n zachtst gezegd nogal wennen aan de nieuwe routine.
Het gaat onmiskenbaar gebeuren: je baby wordt peuter en daarna kleuter. En dan…dan gaat ie naar school. En school is dus heel iets anders dan de kinderopvang of de peuterspeelzaal. School betekent…
…dat je als ouder niet meer mee naar binnen mag
Nee, je gaat dus niet mee naar binnen en gezellig nog een puzzel met je liefje maken. Of een boekje voorlezen. Niet de bedoeling. Tenminste, niet op de Montessorischool waar onze kinderen naar toe gaan, juist door het motto Help mij het zelf te doen. Maar moet ik dan niet eerst nog even helpen? Nee, nee, daar is dus de leerkracht voor. Laat het los! Je mag wel even zwaaien achter het raam. De eerste drie weken tenminste.
ZIE OOK: Loslaten… Zo voelt dat dus als je je kwetsbare kleuter naar school brengt
…dat je kind, die ‘er aan toe was’, ineens roept: “Ik wil niet meer!”
Natuurlijk riep je zoontje al een half jaar eerder dat hij klaar was voor de basisschool. Hij liep trots rond met zijn schooltas, vond de peuters echt te klein om mee te spelen, en las boekjes. Weliswaar nog uit zijn hoofd, en op zijn kop. Maar toch. De intentie was duidelijk: hij was er aan toe. Maar hoe eager ook, dit verlangen naar school kan na een week gewoon een vergissing blijken. “Toch maar niet, mam” riep mijn zoontje na een dag of drie, en klampte zich aan mij vast. Vervolgens moest ik twee maanden elke ochtend een huilend jongetje van me afscheuren, en overdragen aan een lieve, edoch best heel strenge juf. Het gaat over, en schijnt niet tot een levenslang trauma te leiden. Maar twee maanden elke ochtend even slikken, dat is wel lang.
…geen bericht, goed bericht
Hoe het vandaag ging? Je zou het dolgraag willen vragen, toch? Net als op de crèche, elke avond een verslagje krijgen, mondeling of in een schriftje. Horen wat ze heeft gegeten, met wie ze heeft gespeeld, of ze nog heeft geslapen, en wat ze allemaal voor geweldige oneliners heeft geproduceerd. Maar hier, op school, gaan de deuren dicht en hoor je niets. Van je kind niet (wat heb je vandaag gedaan: gewoon, gespeeld) En van de juf al helemaal niet (we hebben in oktober 10 minuten gesprekken!). 10 minutengesprekken? Wat kun je daar in kwijt? Nou, na 5 minuten stonden wij verbouwereerd weer buiten. Uitgepraat. Het gaat gewoon goed. Gatver.
...aan de bak
Cliché maar waar: zodra je kleintje op school zit, heb jij er een rits aan carrières bij. Je bent achtereenvolgens luizenkammer, chauffeur naar het museum, mediatheekmoeder, sinterklaascadeauknutselaar, kerstdinerkok, klassenversierder, klasssenopruimer, boekenmarktmoeder, paashaas, speurtochtleider, pleinwacht, klaar-over, sportdagbegeleider, overblijfmoeder, en vlak voor de vakantie: speelgoedschoonmaker en klassenschrobber. En je móet aan de bak. Een baan is geen excuus. Sterker, hoe drukker de moeder, hoe behulpzamer ze is. Op de een of andere manier lijken niet-werkende moeders, en bijna alle vaders, er gemakkelijker onderuit te komen. Wellicht hebben zij al in een veel eerder stadium “Nee” leren zeggen?
..heel veel ouders (maar verwacht geen vriendschappen. Of misschien een enkele)
Verwacht niet dat je op het schoolplein meteen een blik nieuwe vrienden opentrekt. Er lijkt een geheime code te bestaan dat ouders elkaar niet groeten. Ook niet als je de vorige keer een heel goed of zelfs intiem gesprek had over haar dochter, zijn moeder, hun huis, haar werk of man. Misschien lijken alle ouders op elkaar en herkennen ze je niet? Misschien denken ze, ja zeg, ik kan hier iedereen wel groeten! Gaat het over een speelafspraakje dan is niemand uiteraard te beroerd je te woord te staan, maar nogmaals: verwacht vooral niet meer dan dat. Zeker, je kunt zomaar een klik met iemand hebben, en daar kan zelfs een ware vriendschap uit voortkomen. Koester die! Want ook voor de ouders die door de jaren heen steeds meer op vrienden zijn gaan lijken geldt dat ze verdwijnen zodra de je kind naar de middelbare school gaat.
ZIE OOK: Loslaten… Zo voelt dat dus als je je kwetsbare kleuter naar school brengt
