Hanneke doneerde eicellen: “Het is een geweldig gevoel dat ik iemands droom heb kunnen waarmaken”
Hanneke woont in Nieuw-Zeeland met haar man Karl en hun twee kinderen, James (4) en Elise (2). Na de geboorte van haar kinderen heeft Hanneke eicellen gedoneerd. Inmiddels is de vrouw aan wie ze gedoneerd heeft halverwege haar zwangerschap.
“Voor mijn studie diergeneeskunde ben ik in 2004 zeven maanden naar Nieuw-Zeeland gegaan om onderzoek te doen met herten. Ik werd op slag verliefd op het land en de cultuur en daarom ben ik, nadat ik mijn studie in Nederland had afgerond, in 2007 terug gegaan. Het jaar daarop ontmoette ik mijn man Karl en sindsdien heb ik mij hier permanent gevestigd. In 2012 zijn we getrouwd en samen hebben we een zoon en een dochter gekregen. Maar het idee om eicellen te doneren had ik al voordat ik zelf moeder werd. Ik zag een advertentie in een vrouwenblad en het leek me iets moois om te doen voor een ander. Toen ik eenmaal kinderen had, werd die wens alleen maar sterker. Karl had in het begin wel twijfels, hij vroeg zich af wat het voor ons als gezin zou betekenen. Maar uiteindelijk hebben we besloten ervoor te gaan.
LEES OOK: Nederland kampt met eicelschaarste – en laat onvruchtbare vrouwen in de kou staan.
Eicellen doneren is hier een heel proces. Je komt onder begeleiding te staan van een fertiliteitsarts, er wordt middels een bloedtest vastgesteld of je geschikt bent om te doneren en er wordt gezorgd dat het donerende stel zo goed mogelijk compatibel is met het ontvangende stel. Je kunt dus bijvoorbeeld aangeven of je wilt dat de ontvangers getrouwd zijn, wat hun opleidingsniveau is, wat hun interesses zijn, of ze roken, etc. Als er een match gevonden is krijg je het profiel van het ontvangende stel toegestuurd ter goedkeuring. Als je groen licht geeft volgen er nog meer testen en hormoonbehandelingen, waarna uiteindelijk je eicellen geoogst worden. Daar voelde ik persoonlijk door de verdoving niks van en ik kan me van de procedure zelf ook niets meer herinneren. Volgens mijn man heb ik hele verhalen verteld over mijn werk als vee-arts, maar daar staat me helemaal niks meer van bij. Dit is natuurlijk een korte beschrijving van het proces, maar al met al vond ik het meevallen. Ik ben heel goed begeleid en ik zou het zo weer opnieuw doen.
De vrouw van het echtpaar dat mijn eicellen heeft gekregen is nu halverwege haar zwangerschap. Mijn man en ik zijn hier heel trots op, het is een geweldig gevoel dat wij hen hebben kunnen helpen om hun droom waar te maken. Ik heb veel gehad aan de Australische en Nieuw-Zeelandse Facebookpagina over eiceldonatie, er is daar veel informatie en steun te vinden. Soms worden er ook foto’s van de baby’s die geboren zijn gepost en in sommige gevallen lijken ze enorm op hun donoren. Als ik dat zie, zou ik wel graag af en toe een fotootje willen zien van het kind van ‘ons’ stel, maar ik heb verder geen behoefte aan intensief contact. We hebben vanaf het begin af aan gezegd dat het een geschenk is en helemaal 100 procent hun kind. Zo voelt dat nu zij zwanger is nog steeds. Wel zullen we onze kinderen op een gegeven moment vertellen hoe het zit. Dat is volgens de regelgeving verplicht. Kinderen van donoren moeten ervan op de hoogte gesteld worden dat er ergens een genetisch broertje of zusje van hen rondloopt, bijvoorbeeld om incest te voorkomen. Verder hebben de kinderen die uit een donoreicel geboren worden het recht om te weten waar ze vandaan komen. Die informatie kan worden opgevraagd bij de organisatie als het kind 15 jaar is. Het zou dus kunnen dat dit kind over een tijd opeens ons leven binnenkomt. Maar dit gebeurt altijd via de organisatie en over het algemeen via mail of brieven. We kunnen dus altijd zelf bepalen op welke manier het gebeurt.
Net als in Nederland is er in Nieuw-Zeeland een groot tekort aan eiceldonoren. In tegenstelling tot in Nederland wordt hier wel veel geadverteerd, maar ik denk dat de drempel voor veel vrouwen toch hoog is. Er is veel onwetendheid, angst voor de procedure zelf en mensen zijn bang dat het een te grote invloed op hun leven zal hebben. Persoonlijk kan ik alleen maar tegen andere vrouwen zeggen dat eiceldonatie niet eng is. Ik vond het niet pijnlijk en de impact op mijn leven was minimaal. Tijdens het proces zelf is het natuurlijk even intensief, maar dat is een korte periode. En ja, natuurlijk blijft het deel uitmaken van je leven. Maar alleen op de achtergrond. Je hebt iets geweldigs gedaan voor andere mensen en daarmee hun leven compleet veranderd. Ik zie het zo: er wordt een mooi nieuw levensverhaal geschreven. En daar heb ik aan mogen meewerken.”
LEES OOK: Steeds ouder moeder worden, is dat wel zo verstandig?
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
