Heimwee sinds ik zwanger ben: kon ik nog maar één nachtje losgaan
Zo nu en dan krijgt Tanja het op haar heupen. Dan moet er opeens geborreld worden, gedronken, gerookt en gedanst tot in de vroege uurtjes. Enige detail dat roet in het eten gooit? Ze is 16 weken zwanger.
Lees ook: Waarom alchohol in die eerste prille weken van je zwangerschap dus wél uitmaakt
Tot ongeveer een jaar geleden gebeurde het zo’n een à twee (soms drie) keer per week. Dan werd ik op vrijdagochtend wakker met een ontembare drang in mijn lijf om uit te gaan. Borrelen, de kroeg in, dansen… Ik wist dan eigenlijk al dat de avond uit de hand zou gaan lopen. Daar had ik intens veel zin in. Er was altijd wel een verjaardag, een feestje, een clubavond. Meestal eindigde zo’n festijn inderdaad ergens op zaterdagochtend rond ‘n uurtje of zes. Ofwel in de backstage van een club, ofwel de laatste snackbar die open was, ofwel bij iemand thuis met een laatste groepje nachtbrakers. Het waren prachtige tijden.
Exact zo hebben Mark en ik elkaar ook eigenlijk ontmoet. Ik deed een freelance klus bij hem op kantoor, er was een vrijdagmiddagborrel en de volgende ochtend om 06:00 uur zaten we bij mij thuis aan de keukentafel whiskey te drinken. Maar toen we besloten hadden dat we samen verder wilden en de relatie officieel werd, was het vrij snel klaar met het gefeest. We waren er allebei wel klaar mee. Been there, done that. Het was tijd voor rust, reinheid, regelmaat. We wilden liever lekker samen op de bank hangen, in het weekend vroeg op ‘want dan heb je nog wat aan je dag’ en we waren helemaal klaar voor een gezin. En zo geschiedde.
Maar sinds ik zwanger bekruipt me dat gevoel met regelmaat weer. Die impuls om de hort op te gaan. Dan hoor ik een specifiek liedje, fiets ik op vrijdagavond door de stad, is er een concert dat ik tof vind of sta ik ‘mee te borrelen’ op een verjaardag. In gedachten zie ik mezelf dan opeens helemaal een pakje peuken halen, een biertje en een Jägermeister bestellen en de nacht induiken.
Zoals tijdens Amsterdam Dance Event, een tijdje geleden. Normaal zou dat weekend in het teken staan van borrels en concerten en clubs. Nu uiteraard niet, maar er was toch geen haar op mijn hoofd die het voorbij wilde laten gaan. Dus stond ik keurig met een alcoholvrij biertje op een feestje dat vroeg begon, uiteraard ging ik niet mee de rookruimte in en fietste ik netjes om 22:30 uur naar huis. Iedereen met wie ik daar was, ging door naar het volgende feest. En hoewel ik er echt helemaal af lag na drie uur socializen, vond ik het toch confronterend en super saai dat ik naar huis moest.
Mensen vragen me nu ik zwanger ben of ik moeite heb met niet drinken. Ja, nee. Nee. Dat is het dus niet. Het is een no brainer. Het is niet im Frage of ik wel of niet een sigaret opsteek, een biertje drink of de avond doortrek tot diep in de nacht. Automatisch worden die wilde plannen in mijn hoofd, voordat ze uitvoerbaar worden, al de das omgedaan.
Maar het is bijna of ik een soort heimwee heb naar de tijd dat het nog wel kon. Dat een vrijdagavond begon rond 17:00 uur ’s middags, dat ik niet wist hoe laat ik thuis zou komen. En dat ik dan de volgende dag gewoon precies hetzelfde kon doen. Hoewel ik in die tijd diep van binnen snakte naar een huisje, boompje, beestje-situatie, zie ik nu de pracht van die ongeremde vrijheid.
Voordat de moraalpolitie me komt vertellen dat ik niet klaar ben voor het moederschap: wees niet bang, ik ben echt heel erg blij dat ik zwanger ben en ik kan ook echt niet wachten tot ons kindje er is. Alleen betekent het tegelijkertijd toch ook een soort afscheid van dingen waar ik heel veel lol aan heb beleefd. En ja, dat is even slikken vind ik. Gelukkig heb ik de (vast heel naïeve) veronderstelling ontwikkeld dat ik komende zomer (ik ben in april uitgerekend) best een dagje festival mee kan pakken. Net zoals vroeger. En die gedachte werkt uitermate geruststellend als ik weer als eerste moet aftaaien van een feestje.
