Help! Sinds het moederschap heb ik een DRAAK van een PMS

Er zijn van die dingen die je niet per se ziet aankomen als je moeder wordt. Zoals die verrekte hormonen, die rare dingen met je lijf blijven doen, ook heel lang ná je zwangerschap. Zo heeft Franke tegenwoordig knallers van een PMS. En leuk is anders, mensen. Leuk is anders.

Ergens las ik een verschrikkelijk verhaal. Over een vrouw op het toppunt van haar PMS-bui, en dat ze toe-val-lig een mes in haar handen had. En hoe ze toe-val-lig, na een opmerking die bij haar in het verkeerde keelgat schoot, dat mes bij diegene in de keel zette en ietsje te hard doordrukte. Nou ja, zeg, nee, zo erg is het nou ook weer niet bij mij, maar man, man, ik herkende mezelf er wel een beetje in (is dat gek?)

PMS. In een ander leven, namelijk voordat ik kinderen had, had ik er weleens last van. Dacht ik. Dan was ik een paar dagen humeurig, had ik vreselijke behoefte aan een grote reep chocola, en een avond lang dweilen voor de televisie de dag voor ik ongesteld moest worden, waren meestal genoeg om de PMS onder controle te houden. Manlief had de data keurig in zijn telefoon staan, haalde een extra reep chocolade in huis en een videoband (kun je nagaan hoe lang geleden dit is, aaai!) met een leuke romcom en de kat was in het bakkie.

Maar tegenwoordig…..  Is een chocoladereep niet meer toereikend, in de verste verte niet. Ik erger me wild aan alles en iedereen dat op mijn pad komt. Ik bijt koppen eraf, snauw, en grote bedrijven die in die dagen iets fout doen, zoals bestáán, kunnen het dan bezuren met boze mails over iets te laat geleverde pakketjes, waardeloze apparaten of slechte klantenservice. Mijn kinderen drentelen met een grote boog om me heen. Puk (4) is extra zorgzaam, alsof ze instinctief aanvoelt dat ze me die dagen met rust moet laten en meteen bij me op schoot moet klimmen als ik begin te janken. Janken, dat doe ik ook veel. Omdat ik boos ben, me gekwetst voel door een normaliter normale opmerking zoals ‘Leuk je weer te zien’ of niets meer van de wereld snap.
Het is erg, heel erg. Ik ben moe, gefrustreerd, met vreselijk vet haar en een vette huid loop ik als een zombie rond. Manlief vroeg me eens te omschrijven wat ik voelde op zo’n dag, en ik kon niet meer uitbrengen dan: ‘Dan wil ik heel graag ONTPLOFFEN’. Nou ja, dat dus.

Ik heb van alles geprobeerd. Extra chocolade eten. Niet gelukt. Extra slapen. Levert ook weinig op. Calcium-magnesiumtabletten slikken, heel veel yoghurt (las ook ergens dat dat weleens kon helpen). Bij mensen uit de buurt blijven. Tja, alle kleine beetjes helpen wellicht, maar toch niet helemaal. Vooral ook omdat die PMS nogal verraderlijk is. De ene keer ben ik gewoon qua humeur echt niet te harden, de keer erna valt het wel mee (zeg ik nu, misschien denken de mensen in mijn omgeving daar anders over), maar dan lig ik weer een hele nacht zwetend in mijn bed, van de opvliegers. Jongens jongens, kan het nou niet eens een keer normaal met die hormonen van ons?

Want dat is het, natuurlijk. Die verrekte hormonen. Ik hou hen ook persoonlijk verantwoordelijk voor de haren die bij bosjes uit mijn kop vallen. En nu dus ook die PMS. Toen ik er een beetje onderzoek naar ging doen, bleek dat het een heel normaal verschijnsel was om na de bevalling veel heftiger PMS te krijgen dan daarvoor. Leeftijd kon er ook nog een rol bij spelen, stond er, vanaf de dertig werd het sowieso een beetje meer allemaal. Gelukkig kwam ik bemoedigende woorden tegen, waar ik me sindsdien maar aan vasthoud: ‘Dit gaat over in de menopauze.’

Hè, gelukkig. Nog maar een jaartje of zeven te gaan…’