Het scheetkussen-incident
Renée d’r zoontje was zó gelukkig met zijn scheetkussen. Hij verheugde zich de hele dag op het moment dat papa thuis kwam en erop zou gaan zitten. Maar dat liep anders dan gepland. Met dikke tranen als gevolg.
Mijn zoontje wordt binnenkort vier. En dat is een ding. Natuurlijk. Voor ons, want hij gaat straks naar school, maar ook voor hem. Nu is iedere verjaardag natuurlijk het summum van opwinding. Maar deze keer is hij er voor het eerst écht mee bezig. Hij roept al wekenlang bij iedere speelgoedreclame dat hij dat wil hebben. Om dat meteen te corrigeren wanneer er een nieuwe reclame komt. “Nee, mama, toch niet. Ik wil deze.” En zo gaat het door tot het reclameblok om is. Fuckers, trouwens, die reclamemakers. Die doen net of Lego zelf kan rijden, Knex vanzelf graait en Playmobil schiet. Valt dat straks effe tegen. Maar wat hij dus echt heel graag wilde hebben was een scheetkussen. Dat vind ik als moeder briljant. Een speelgoedwinkel vol reut en hij wil een ouderwets scheetkussen. Vindt hij hilarisch. En ik, eerlijk gezegd, ook. Maar die verjaardag duurde nog zo lang, klaagde hij steeds. Dus op een vrije dag, waarop papa ongepland de hele dag weg was, nam ik mijn twee jongens mee naar de speelgoedwinkel. Mocht mijn oudste aanwijzen wat hij mooi vond voor zijn verjaardag, en dat scheetkussen zouden we dan alvast meenemen. Hij stuiterde door die winkel. Het scheetkussen, á 2 euro, drukte hij tegen zich aan alsof hij nooit zoiets waardevols in handen had gehad. Het was nog wel even twijfelen, hoor. Welke kleur. Het werd roze. Doe eens gek, vent. Roze it is.
Lees ook: Deze grappige tweets zeggen alles over het vaderschap.
Dus wij naar huis. Lekker spelen maar vooral ook wachten tot papa thuis kwam. Het vooruitzicht dat hij straks zou gaan zitten en de nepscheet door ons huis zou schallen, vond hij zo grappig dat hij het bijna niet meer hield. “Hoe lang nog voor papa er is?” vroeg hij om de haverklap. De tijd kroop voorbij. We aten samen, ik deed hem alvast zijn pyjama aan, tanden gepoetst. En toen stelde mijn zoontje voor even te oefenen. Hoe dat dan moest gaan straks. Hij zou papa zijn, door de deur binnenkomen. Dan moest ik vragen hoe het op zijn werk was, ‘papa’ een kus geven en uitnodigen om lekker te gaan zitten. De allerrechtste stoel aan tafel was het meest geschikt, had mijn zoontje al besloten, nadat hij de scheten op alle andere stoelen uit had geprobeerd. Om te oefenen, deed hij ook nog even papa’s schoenen aan. Dat maakte het nog echter. We liepen het plan zo’n 15 keer door. Hij kwam keer op keer binnen door de voordeur, vertelde dat het goed was geweest op zijn werk, gaf me een kus en ging bovenop het scheetkussen zitten. Iedere keer weer gieren van het lachen, natuurlijk. Uiteindelijk hadden we exact door hoe het kussen moest liggen voor een optimaal resultaat. We waren er klaar voor.
Toen hoorden we opeens een auto op het grind. Daar was papa! Van pure opwinding dook mijn zoontje onder de tafel. Verbaasd keek ik hem aan. Wat doe jíj nou? Hij kroop er weer onder vandaan en liep naar de deur. Ik was iets eerder en instrueerde mijn man even: goed flink gaan zitten, dan scheet het kussen lekker hard. “Hoe was het op je werk?” vroeg mijn zoontje aan zijn vader. En hij kreeg de geoefende kus. “Ga maar lekker zitten, papa. We eten sushi,” zei hij, compleet volgens plan. Papa speelde heel goed mee. Hij schoof de stoel opzij en ging flink hard zitten voor een optimale scheet. Mijn zoontje stond er opgewonden naast te wiebelen. Hij kon zijn lach amper inhouden. Het moment suprême. En toen hoorde we geen harde scheet, maar een harde knal. Papa was zo hard gaan zitten dat het kussen knalde. Kapot. Niks geen scheet, niks geen grap. Ik heb mijn kind zelden zo hard zien huilen. Mijn man en ik lagen compleet in een deuk, wat hem woest maakte. “Het is niet om te lachen,” schreeuwde hij door zijn tranen heen, terwijl hij met zijn voeten stampte van woede. Arm kind. Gelijk had hij. Ik weet hoe het voelt als iets waar je je zo op verheugt in het water valt. Wie niet? Voor hem moest dit het hoogtepunt van zijn dag worden en wat viel dat tegen. Toen hij na zo’n tien minuten iets kalmeerde, lukte het me om hem tegen me aan te drukken. “Ik koop morgen een nieuwe voor je,” fluisterde ik in zijn oor. “Nee, twee.” Dus als ik dit stukje af heb, rij ik naar de speelgoedwinkel. Beloofd is beloofd. En dan doen we het vanavond gewoon nog een keer. Want dat is het mooie aan drie jaar oud zijn. Dan kan dat gewoon. Dan kun je gewoon dat enthousiasme weer helemaal opnieuw opbrengen. Nu maar hopen dat het vanavond goed gaat.
Lees ook: Hilarisch filmpje: Vader speelt voor buikspreker met pasgeboren baby.
