Hoe weet je of je klaar bent voor een tweede?
Suzanne en haar man hebben een driejarige peuter. Al tijden twijfelen ze of ze nog een tweede kind willen. Maar hoe weet je of je daar klaar voor bent?
Al een aantal maanden hikken mijn man en ik aan tegen het opruimen van de berging. Want dat is dus een ding, die berging. Hoewel wij allebei zeer opgeruimde types zijn die het liefst à la Marie Kondo alle overbodige troep de deur uitbonjouren zodra het ons dwars begint te zitten, dansen we deze keer op onze tenen om onze volgestouwde schuur heen. Dat zit zo: daar liggen namelijk alle babyspullen opgeslagen van onze zoon – nu een peuter. Zijn babybedje, box, twee wippertjes, dozen vol met rompers, speeltjes, rammelaars, slabben, de babyfoon… you name it, onze berging heeft het. En zolang we er niet uit zijn of we ooit een tweede willen, blijft de berging zo volgestouwd als hij is. Tot ergernis van ons beiden.
LEES OOK: 10 Dingen die gaan gebeuren als je een tweede kind krijgt.
Maar hoe weet je nou of je klaar bent voor een tweede kind? Je kunt het niet zomaar even proberen en dan denken: nee, toch maar niet. Ik hoor de meeste van mijn vriendinnen afhaken op wéér die dikke enkels, gierende hormonen, harde buiken, tepelkloven, slapeloze nachten, korte lontjes en relatieproblemen veroorzaakt door al het voorgaande. Om nog maar te zwijgen van twintig kilo aankomen en er maar elf afvallen. Of op de babytijd, met om de haverklap een voeding, dan weer een luier, die ellendig grote kinderwagen, hapjes, papjes, luiertassen, gaten in je geheugen en onverklaarbare huilbuien op je werk. En ik weet wat je nu gaat zeggen: dat hoort toch bij kinderen krijgen? Jazeker, maar dat betekent dus niet dat je er automatisch om staat te springen. Zeker niet als je ook nog ambitieus bent op carrièregebied. Bovendien vind ik het in Nederland emancipatie-technisch behoorlijk slecht geregeld en vind ik dat de druk op barende vrouwen daardoor ontzettend groot is. Niet voor niets struggelen zoveel moeders om hun werk en gezin in balans te houden.
Zeker nu ik langzaam richting veertig ga, mis ik persoonlijk de energie van een jonge moeder die nachten kan doorhalen op drie uur slaap. Ik heb mijn negen uurtjes echt nodig om niemand uit te schelden of voor de trein te duwen. Maar juist het feit dat ik richting veertig ga, zou ook een teken moeten zijn om op te schieten. En als ik denk aan een grotere familie om de kersttafel, twee paar ogen om van te smelten, nog een paar armen die zich om me heen vouwen en nog een mens dat me liefdevol mama noemt en gek is op zijn/ haar broertje, dan ben ik na een tijdje vast die tropenjaren zo weer vergeten. Op die manier kun je een tweede kind beter zien als een lange termijn investering. There you got a point. Alleen overheersen de nadelen nog altijd de voordelen. En daarom blijf ik continu in dubio.
Dus: doen we al die spullen weg? Of bewaren we ze nog voor een tweede? Tot die beslissing is gemaakt, ergeren we ons nog altijd kapot aan alle troep, maar laten we het voorlopig zoals het is. Als de beslissing gemaakt is, kunnen we in elk geval de boel in een klap verpatsen. Of juist niet.
LEES OOK: Bezint, eer gij begint… Waarom ik liever meer tijd tussen de zwangerschappen had gehad.
