Hoezo vind jij iets van mijn bevalling?

Twee keer beviel Marieke met een ingeleide bevalling. Tot haar grote verbazing vonden andere mensen daar iets van.

Lees ook: 17 Intieme, beeldschone foto’s van bevallingen

‘Zo tegennatuurlijk.’ ‘Jeetje, wat een pech.’ ‘Ik zou echt balen’ En deze is ook leuk: ‘Je had mogen weigeren, hoor.’ Nogal wat mensen vonden er iets van toen ik onlangs voor de tweede keer middels een ingeleide bevalling een kind op de wereld zette. In het ziekenhuis uiteraard, want zo werkt dat met ingeleide bevallingen. Waarom ik dat pech of balen zou moeten vinden, is mij tot op heden nog steeds niet helemaal duidelijk. Elke bevalling heeft pech- en baal-aspecten, maar die bevinden zich meer op het terrein van eindeloze weeën, urenlang persen of uitscheuren tot je achillespees. Ik kreeg bijna het idee dat ik me moest verdedigen voor het feit dat ik niet te vuur en te zwaard tegen de beslissing van de gynaecoloog in ben gegaan. Een beslissing die voor mijn gevoel in goed overleg werd genomen en die ik van harte toejuichte, want toen ik de negen maanden bijna had volgemaakt, leefde ik volgens het ‘hoe eerder, hoe beter’-principe. Dat mijn bloeddruk aan de hoge kant was, beschouwde ik stiekem misschien wel als een kleine zegen. Onbegrijpelijk, vonden diverse criticasters. Ik had op z’n minst de wens moeten koesteren thuis te kunnen bevallen, helemaal zen enzo, en uiteraard zonder medicamenten tegen de pijn. Alleen koesterde ik die wens dus totaal niet.

Maar dat mag je niet zeggen, want het inleiden van een bevalling is schijnbaar tegennatuurlijk en – echt, mensen hebben het tegen me gezegd – zielig voor de baby. Welja, praat me vooral een schuldgevoel aan, waarom niet? Wat ik zielig vind voor baby’s is als ze geen eten zouden krijgen of urenlang moederziel alleen in hun wiegje liggen te huilen. Geboren worden schijnt op zichzelf ook best een stressvol dingetje te zijn bij baby’s, maar ingeleid of niet, daar komen ze niet echt onderuit. Ik zie met de beste wil van de wereld niet in waarom het zielig is om bij een termijn van 39 weken een baby ter wereld te laten komen. Maar vooral roept dit bij mij de vraag op: wat kan jou het schelen hoe ik beval? En andersom: wat doet mijn mening ertoe bij de bevalling van een ander? Al zou van die inleidingen geen sprake zijn geweest, dan nog zouden mijn kinderen als het aan mij lag in het ziekenhuis ter wereld zijn gekomen. Lekker veilig, met zo’n bataljon witte jassen op nog geen twee minuten afstand en dat de diverse verdovende middelen binnen handbereik waren, sprak me ook wel aan. Verdovende middelen waar ik vooral de eerste keer bijzonder van heb genoten. Om vervolgens van de criticasters de vraag te krijgen of ik het achteraf gezien jammer vond dat ik ‘het niet helemaal zelf had gedaan?’. Ehm… excuse me?! Het enige wat ik jammer vond, was dat ik er niet eerder om had gevraagd.

In zekere zin zou je kunnen zeggen dat ik iedereen een ingeleide bevalling inclusief pijnbestrijding aanbeveel, wat ik niet doe, want ga lekker bevallen zoals je zelf wil. Waarom bestaat er anno 2019 nog steeds zoiets als een parameter van een perfecte bevalling? Een parameter die voorschrijft dat je ook nu nog vooral thuis en zonder allerlei drugs je kind ter wereld zou moeten brengen. Want dan ben je natuurlijk een betere moeder, of vrouw in het algemeen. Halló, de jaren vijftig zijn voorbij, mensen. En daarnaast, een bevalling is niet maakbaar en loopt het anders dan je wil of dan de parameter voorschrijft, dan is dat geen falen. Begrijp me niet verkeerd: als dit voor jou dé manier is, doe het. Voel je er totaal niet voor, doe het dan vooral niet. Hebben anderen daar een mening over, beschouw dat dan als zeer opmerkelijk want hoezo gaan zij daarover? En laat je vooral niet aanpraten dat een keuze die je maakt fout of zwak zou zijn. Persoonlijk ben ik van mening dat wie op wat voor manier dan ook een kind ter wereld brengt een tien-plus verdient wegens getoonde moed en inzet. Maar het is blijkbaar erg in om over elkaar te oordelen en bij alles waar zwanger, baby of bevalling voor staat, klinken de oordelen net even harder. Misschien een vorm van het overschreeuwen van de gierende onzekerheid die nou eenmaal komt kijken bij het moederschap.

In ieder geval kan ik je melden dat het er met die onzekerheid niet beter op wordt als iemand een week of vier na de geboorte van je kind opmerkt dat het feit dat de baby in jouw ogen wat veel huilt natuurlijk best eens met die ingeleide bevalling te maken kan hebben. Want hé, de baby was er nog niet klaar voor om ter wereld te komen, dus logisch hè, dat-ie huilt (voor wie dit niet snapt: de logica ontgaat mij ook). Ergens in die tijd besloot ik maar gewoon niet meer te luisteren naar dit soort onzin. En me heel zachtjes te schamen voor mijn – ik geef het toe – vroegere zelf die misschien ook weleens iets vond van mensen die al bij, of voor, de eerste wee een ruggenprik eisten. Bij deze: sorry. Het gaat mij niet aan. Ga ik nu even mijn baby troosten, want die huilt. Ja, die ingeleide bevalling, hè.

Lees ook: Hilarische cartoons over de lessen die je leert als ouder