Inleiden, of doorlopen, that is the question (en de verloskundige weet het antwoord ook niet)
Vala is inmiddels ruim 40 weken zwanger. In het ziekenhuis hoorde ze een tijdje geleden dat het kind aan de grote kant is. Dus nu is de vraag, moet er ingeleid worden, of niet? Vala weet het niet, maar de professionals blijkbaar ook niet. En al die besluiteloosheid is niet zo goed voor het zwangere gemoed.
Met 34 weken was Terrorist nr. 3 al bijna 3000 gram zwaar. Inmiddels ben ik overtijd en als je ervan uitgaat dat een baby in de laatste weken van de zwangerschap zo’n 150 tot 200 gram per week groeit, draag ik op dit moment een spruit van ruim 4 kilo met me mee. Je hoeft geen wiskundige te zijn om uit te rekenen hoe zwaar hij/zij zal zijn als hij/zij niet snel het pand verlaat. En dat ligt niet in de lijn der verwachting, aangezien mijn twee oudste Terroristen ook geen aanstalten maakten om op tijd hun gezicht te laten zien. Sterker nog, mijn oudste vond het met 41+3 nog steeds wel best daar binnen en heeft zich uit alle macht verzet tegen zijn kunstmatig opgewekte uitzetting. Zelfs toen bleek dat hij aardig droog was komen te staan. Het kon hem helemaal niks schelen, als het hem aan hem lag bleef ‘ie waar hij was. Tja, je bent een autist, of je bent het niet, tenslotte (nee dames, nu niet gelijk die fakkels en hooivorken omhoog, een autistengrap op z’n tijd moet kunnen).
Lees ook: En dan moet je bevalling worden ingeleid. Maar wat is dat eigenlijk?
Ook zijn zusje hield zich niet aan haar deadline en kwam fashionably late, dus de kans dat deze derde telg in de Terroristen-rij wat punctueler is aangelegd, is gewoon niet heel erg groot. De bevallingsprofessionals beamen dat en dus loop ik straks de kans er geen baby, maar een peuter uit te moeten persen, in ieder geval qua maat. En ik moet zeggen: daar kijk ik niet heel erg naar uit. In mijn hoofd zie (en voel!) ik de boel al scheuren en heb ik visoenen van een enorm hoofd dat klem komt te zitten in een veel te nauw geboortekanaal. Mario heeft namelijk ook nogal een grote kop, dus je zal zien dat dit kind juist dát van hem geërfd heeft. Maar ja, wat is nu wijsheid? De baby richting het levenslicht sommeren, of toch gewoon maar wachten tot ‘ie zelf besluit dat het tijd is om zijn/haar gezicht te laten zien? Ik weet het gewoon niet en als ik mij tot de bevallingsgoeroe’s wendt, halen die ook hun schouders op. En daar word ik dus een beetje hormonaal humeurig van.
Want, eerst wordt mij verteld dat ik een soort olifantje aan het kweken ben, dat er, als we hem/haar te lang laten zitten, waarschijnlijk niet uitkomt zonder mijn onderste regionen aan aanzienlijke flarden te scheuren en vervolgens gaan de dames en heren toch staan twijfelen of inleiden wel zo’n goed plan is. Ja halló, jullie moeten dat toch weten, denk ik dan. Pick a side and stay there, want moodswings heb ik zelf tenslotte al genoeg. Wat is dat toch met Nederlandse zorgprofessionals, dat het allemaal zo halfslachtig gaat en je eigenlijk nooit weet waar je aan toe bent? Ik ben een leek, dus ik weet het ook niet, maar toch heb ik vaak het gevoel dat ik het allemaal zelf maar uit moet zoeken. Tja, of moet afwachten natuurlijk en dan maar hopen dat het goedkomt, maar helaas is mijn ervaring dat het daardoor toch een beetje te vaak fout gaat. En dan is het: oepsie, is dat even pech hebben. Foutje, bedankt. Maar ja, vervolgens kun je zelf de brokstukken (of in dit geval je onderkantje) bij elkaar rapen.
Ik wil niet onnodig ingrijpen, als daar niet echt een reden toe is. Maar ik wil straks ook niet met vliegende spoed naar de O.K. gerold moeten worden, omdat mijn kind niet door mijn bekken past. En ik vind dat ik erop moet kunnen vertrouwen dat degenen die ervoor geleerd hebben, daarover een daadkrachtige beslissing kunnen nemen waar ze achter staan. In plaats van dat ik de vraagtekens bijna uit hun hoofd kan zien groeien, omdat zij het ook niet weten. Bevallen is tenslotte al heftig genoeg voor de zwangere vrouw in kwestie, dus is het dan teveel gevraagd om dat te doen met mensen om je heen die echt weten waar ze mee bezig zijn? Misschien dat het aan mij ligt, maar als je jarenlang naar de baarmoederschool geweest bent, lijkt me toch dat je dat diploma niet voor niets op zak hebt.
Nu zit ik dus op het wachtbankje met een baby in mijn buik die voor mijn gevoel met het uur in omvang toeneemt. En, net als zijn/haar collega-Terroristen, niet van plan is om binnenkort buiten te gaan spelen. Ik ben na de controle van vandaag dus maar naar de drogist gegaan voor een breinaald en een flesje perineum-olie. Dan vraag ik Mario de komende dagen eerst om mijn onderste regionen langzaam maar gestaag op te rekken in de hoop een totaalruptuur te voorkomen. En daarna prik ik zelf mijn vliezen door, zodat die baby weinig anders kan dan toch maar zijn biezen pakken. Als de berg niet naar Mohammed komt, zal Mohammed tenslotte zelf wel naar de berg gaan. Aangezien ik mijn spreekwoordelijke berg straks liever niet eigenhandig van de verlosvloer af wil hoeven krabben.
Lees ook: Hoezo vind jij iets van mijn bevalling?
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
