Let op! Dit kan gebeuren tijdens het verhaaltje voor het slapengaan…
Ja, het is een prachtig moment. Een intiem moment. Iedere avond opnieuw. Nijntje, Jip en Janneke, Mamma Kwijt voorlezen. Een klein peutertje naast je, schoongewassen en in z’n pyjamaatje, wat een gezelligheid. Je neus in zijn haartjes. Nee, echt, daar spotten we niet mee. Dat is prachtig. Maar het is óók het einde van de dag, dus mama en papa zijn ook moe. Van werken en van zorgen. En dan is dat laatste boekje voorlezen soms best een uitdaging…
Lees ook: Het bedritueel van een peuter in 34 simpele stappen.
Vorige week kocht ik Junglebook en Bambi voor Max op de Vrijmarkt van Koningsdag. Twee best lange verhalen, kwam ik tijdens het voorlezen achter. Naarmate je kind ouder wordt, worden de verhalen langer. Waren het eerst nog twee woorden per bladzijde en moest je schudden met het boekje zodat het rinkelde, tegenwoordig (mijn zoon is inmiddels vier) gaat het toch al om wat substantiëlere verhalen. En meneer heeft ook besloten dat hij met één verhaaltje geen genoegen neemt. Hij wil tegenwoordig twee boekjes en ‘één verhaaltje uit je hoofd’ (voor wie nu wil zeggen: ‘daar zou ik niet aan toegeven’, moet even weten dat ik een temperamentvol kind heb die je liever twee boekjes en een verhaaltje doet toekomen dan dat je een krijsend jankend kind hebt dat anderhalf uur uit zijn plaat gaat omdat ie z’n boekjes niet krijgt. Pick your battles zeggen ze in de temperamentvolle kind-boeken)
Maar goed. Tijdens het voorlezen van het laatste boekje (iets met Bambi en Stampertje) merkte ik dat ik totaal niet meer wist welke woorden ik las en uitsprak, of waar het verhaal over ging. Ik was zo moe dat mijn mond nog wel woorden vormde op de automatische piloot, maar dat mijn hoofd er niks meer mee te maken had. Ik voelde me echt alsof ik op mijn laatste benen naar de finish liep. Ik droomde over de koffie verkeerd die ik zo aangereikt zou krijgen door mijn man, ik droomde ervan mijn hoofd te ruste te leggen op een kussen op de bank en even een half uurtje mijn ogen dicht te houden alvorens ik mijn andere droom, The Good Wife afkijken op Netflix, ten uitvoering kon brengen. Languit op de bank. Maar ik moest nog met een zelfverzonnen verhaaltje komen over dino’s en draken en spidermannen. Ik zette me schrap en begon met “Er was eens een T-rex die verdwaalde in het bos” En ook daarna begon ik te bazelen van moeheid. Het duurde nog vrij lang voordat Max het doorhad en me op mijn kop begon te slaan en zei: “Ik snap het verhaaltje niet meer mammaaaa”. Ik lag zo ongeveer kwijlend met mijn hoofd in zijn kleuterkussen.
En toen voelde ik me ineens superschuldig tegenover mijn kind. Als er een moment is dat je heel close bent met je kind dan is het wel dat tuttelmomentje voor het slapengaan en de helft van de tijd ben ik er eigenlijk te moe voor en ben ik alleen maar bezig met de ontspanning die erna komt. Wat erg. Wat erg. Wat erg.
Ik ben een slechte moeder.
Lees ook: 5 Goede redenen om tóch elke avond een verhaaltje voor te lezen!
