Marcel: “Baby’s zijn niet duur…behalve als je je heil zoekt in kinderconcept-stores!”
Marcel Langedijk is journalist (o.a. JFK, Volkskrant Magazine, LINDA.), getrouwd met Carlijn en heeft een baard, alsmede een dochter die Sammie heet. Op me-to-we.nl vertelt hij hoe het zover heeft kunnen komen. En over hoe het nu verder moet.
Er zijn mensen die zeggen dat het duur is, het hebben van een kind. Ik moet zeggen: tot nu toe valt het mee. Ja, goed, de buizen Nutrilon en de biologische hapjes kosten wat geld, maar het blijft voorlopig redelijk beheersbaar. We hebben het over bedragen die in het niet verdwijnen als je ze vergelijkt met een avondje drinken in de kroeg of eten in een restaurant.
Ook qua kleding hebben we niets te klagen: Sammie heeft belachelijk veel lieve ooms en tantes en opa’s en oma’s en vriendinnen enzo die allemaal met grote regelmaat bergen kleding langs brengen – jullie weten wie jullie zijn, liefde!
Natuurlijk wordt het straks anders. Over een tijdje wil Sammie een iPad en een MacBook en een iPhone, maar dat duurt nog een paar maanden, gok ik. Dus zitten we de komende tijd goed. Evenzogoed kun je het natuurlijk zo gek maken als je zelf wilt. Zeker in Amsterdam, waar we wonen. Zo kun je ervoor kiezen om je gluten- en gifvrije babyvoeder te halen bij Markt-met-een-q (heel erg hip en Randstedelijk, google maar eens). Doen wij ook wel eens, in een biologisch-dynamische bui, met name omdat Sammie de gepureerde bagger van Marqt lekkerder lijkt te vinden dan de minstens zo biologische, maar goedkopere potjes van de buurtsuper. Om niet te spreken van zelfgekookte hapjes: alsof je haar een bordje verdund lood voorschotelt.
Maar dat gaat nog om tientallen centen per potje. Het gaat pas echt mis als je ‘iets leuks’ met je baby wilt gaan doen in Amsterdam. Zo ging ik laatst een cadeautje kopen voor mini-Me, vanwege haar zesmaandelijkse bestaan op aarde. Ik zag een prachtig ingerichte winkel met allemaal stickers die zeiden dat de shit die ze verkochten duurzaam en gecertificeerd was. De prijzen waren echter zo beangstigend dat ik besloot haar mee te nemen voor een kopje koffie in een speciale winkel voor ouders en kinderen.
Dat was een fout.
De zaak zat ramvol met vermoeid ogende en hard pratende hipstermoeders – al moet ik niet zeiken met m’n pet en baard en meningen. Geen man te bekennen. Wel heel veel kleding (rompertjes vanaf een eurootje of 40) en speelgoed en, ach kijk, een heuse menukaart. De thee en dergelijke was normaal geprijsd – voor Amsterdamse begrippen: zo rond de vier euro. Wat mij vooral opviel, was het ‘kids’-segment op de kaart. Boterhammetje met pindakaas? Drie euro vijftig. Zelf gemaakt (hoe dan?!), dat wel. Of misschien een dadeltje voor de kleine? Ook drie euro vijftig. Er was zelfs babycappuccino.
Ik ben stilletjes omgedraaid. Ik zag de hard pratende moeders denken: gierige hufter.
Thuis kietelde ik Sammie zestien keer. Ze kwam niet meer bij van het lachen. Het kostte niks.
Lees ook: Marcel heeft een hele sterke mening over wat zijn babydochter nodig heeft
