Mieke vindt haar vriendin een krampachtige moeder. Moet ze hier iets van zeggen?

Mieke’s vriendin Sylvia is drie maanden geleden bevallen van haar eerste kind. Sylvia was een relaxte zwangere, maar is nu een nogal angstige moeder. Mieke (moeder van dochter Suus van 1 jaar) ziet in Sylvia’s baby-huishouden allerlei dingen gebeuren die zij zelf heel anders aanpakt. Moet ze hier iets van zeggen?

“Ik was ontzettend blij toen Sylvia me vertelde dat ze ook een kind kreeg. Sylvia en ik zijn vier handen op één buik. Vaak zeiden we tegen elkaar dat we zusjes hadden kunnen zijn. Over alles denken we hetzelfde. Haar zwangerschap leek ook opvallend veel op de mijne. Maar toen Sylvia Harm kreeg, is er iets veranderd. Ze is echt een ander persoon geworden. Ik weet wel dat niet alle vrouwen hetzelfde reageren op het moederschap, maar op de één of andere manier was ik er van uitgegaan dat Syl en ik wel moeders van hetzelfde soort zouden zijn. Dat blijkt echter heel anders uit te pakken.

Waar ik meteen heel erg genoot van mijn nieuwe rol in het leven is Sylvia een beetje paniekerig. Ze klampt zich heel erg vast aan baby Harm en verliest hem geen moment uit het oog. Terwijl zij en ik nog ellenlange gesprekken voerden toen mijn dochter Suus net geboren was, kan dat nu Harm geboren is niet meer. Niet dat het jongetje een huilbaby is, maar ze is de hele dag zo druk met hem. Ze legt hem geen moment neer, vraagt zich bij ieder kreuntje af of er iets mis is, durft hem niet uit handen te geven (zelfs niet aan mij).

De borstvoeding bijvoorbeeld, daar maakt ze zo’n drama van… Het kind heeft net zijn laatste voeding achter de rug, moet heel even huilen en hup, daar wipt ze haar borst er al weer uit om hem aan te leggen: “Ja, ik denk dat ‘ie weer honger heeft, hoor”, zegt ze dan. Toen ik laatst zei dat we wel even naar het café op de hoek konden gaan om een kop koffie te drinken en dat haar man dan misschien op de baby kon passen, keek ze me aan alsof ze water zag branden. “Nee, hoor, dat kan echt nog niet. Rick weet gewoon niet goed wat hij aanmoet met baby’s.” Nog heel even en ze moet aan het werk. Ik ben benieuwd hoe dat gaat. Ze heeft het er nu al over dat ze de leidsters niet vertrouwt. Natuurlijk probeer ik haar af en toe te sussen, maar echt zeggen wat ik denk, durf ik niet. Jonge moeders zijn zo gevoelig. Aan de andere kant; ik kan Sylvia laten zien dat het allemaal niet zo krampachtig hoeft. Of moet ik me er niet mee bemoeien?”

Lees ook: “Zal ik mijn man ’s nachts flesvoeding laten geven?”