Waarom papa relaxed is en mama ongelukkig
Ben jij eigenlijk gelukkig? Echt gelukkig? Tevreden met je leven en hoe dat loopt? Veel moeders namelijk niet. Dat blijkt uit onderzoek. Vaders, daarentegen hebben het prima naar hun zin. Hoe kan dat toch?
Inmiddels heb ik best veel gezinnen met kinderen in mijn kennissenkring. En wat ik overwegend om me heen zie zijn vermoeide moeders. Vermoeide, gestreste en chagrijnige moeders. Moeders die de hele dag bezig zijn alle ballen in de lucht en alles draaiende te houden. Wat hen altijd lukt, maar veel meer is er dan ook niet. Meer dan dat: het leven als moeder, als verzorger, als manager van de BV Gezin. Terwijl de vaders naast vader ook nog vooral zichzelf zijn. En hun leven voortzetten zoals dat was voor ze kinderen kregen. Natuurlijk wel wat aangepast en met een stapavondje en fitnessrondje hier en daar minder, maar over algemeen zijn ze toch voornamelijk nog gewoon Sjoerd, Bas en Tim, ipv Papa. En gaan ze fluitend en gelukkig door het leven. Dus waarom doen wij, moeders, dat dan niet?
Lees ook: Brief aan de single moeder: “In mijn ogen ben jij een held!”
Renske schreef er laatst nog een stuk over: dat ze haar groove kwijt was. Al jaren op zoek was naar balans en die maar niet terug wist te vinden. Ik herken dat en ik weet zeker dat heel veel moeders dat herkennen. Niet zelden heb ik het gevoel dat ik mezelf helemaal ben kwijt geraakt sinds ik moeder ben. Dat mijn eigen wensen en behoeften compleet naar de achtergrond verdwenen zijn. En tegelijkertijd: dat ik faal als ik die eigen wensen en behoeften niet door-ontwikkel. Want we moeten goede, toegewijde moeders zijn, bewust bezig zijn met de opvoeding van onze kinderen, daarnaast een carrière hebben, een sociaal leven onderhouden en ook nog een leuke, aantrekkelijke partner voor onze geliefde zijn. Allemaal leuk en aardig, maar mag ik even informeren: hóe dan? En, hoe kregen al die vrouwen die ons voor gingen dat in godsvredesnaam allemaal voor elkaar?
Het antwoord is heel simpel: niet. Gewoon niet. Het moederschap is namelijk moeilijker dan het ooit geweest is. We moeten veel en veel meer dan de vrouwen die ons voor gingen. Nog niet zo lang geleden waren moeders moeders. En meer ook niet. Ze zorgden voor de kinderen (als in: ze stopten er eten in en ze kleedden ze aan en dan was het goed, niemand die zich drukte maakte over hechting, attachment parenting, biologisch eten o.i.d.) en voor het huishouden en dat was het dan. Opvoedmethoden waren er eigenlijk niet, sociale druk was veel minder hoog, materiële dingen waren minder belangrijk. Het vrouwenleven was simpelweg, nou ja, simpeler dus. Moeten we daar dan naar terug? Naar met klokkende rokken achter het aanrecht staan, de kinderen verzorgen en gehaktbrood maken voor de heer des huizes? Nee, natuurlijk niet. Want het is een groot goed, al die verworvenheden die we tegenwoordig hebben. Maar het is wel véél, heel erg veel. Want hoewel het fijn is dat er zoveel mooie dingen bíj zijn gekomen in ons leven, is er aan de andere kant ook helemaal niks áf gegaan. En je kunt wel blijven stapelen, maar op een gegeven moment valt de toren natuurlijk toch een keer om. Deels doen we het zelf, trekken we alle zorgtaken naar ons toe. Simpelweg omdat we moeders zijn en ons dus verantwoordelijk voelen voor onze kinderen. Want met je kind, wordt ook de nimmer aflatende moederschuld geboren. Echter wordt er ook gewoon nog steeds van ons verwácht dat we die zorgtaken op ons nemen, terwijl we daarnaast tegenwoordig óók nog allerlei andere dingen moeten en er is wel een keer een grens. Waar we we met z’n allen dus keihard tegenaan lopen.
Maar waarom grooven die mannen dan wel gewoon lekker door? Nou gewoon, omdat er van hen veel minder wordt verwacht. Ja, ook zij worden geacht zich drie slagen in de rondte te werken op kantoor, maar zij worden wel veel minder verantwoordelijk gehouden voor het welzijn van hun kinderen. Zij worden niet geacht op school kabouters te komen vouwen, de zorgtaken 50/50 te verdelen en het huis spic en span te houden. Uit het eerder genoemde onderzoek blijkt dat vaders veel meer downtime hebben dan moeders, dat er op hen door de kinderen, door hun leven als ouder, veel minder beroep wordt gedaan. Als papa het brood op de plank heeft gesmeten en daarna met een biertje op de bank gaat zitten, of vijf weekenden per jaar met zijn vrienden gaat survivallen in de Ardennen vindt iedereen dat logisch. Want hij heeft hard gewerkt. Maar mama moet na een lange werkdag wel ook nog even Fleurtjes traktaties in elkaar knutselen, het script voor de schoolmusical schrijven en halsoverkop van haar werk weg als de baby koorts blijkt te hebben op het kinderdagverblijf. En dan is er daarnaast natuurlijk het aloude moedergevoel: het gevoel dat je er als moeder áltijd voor je kinderen zou moeten zijn. Dat gevoel dat je niet uit kunt zetten, dat altijd in je achterhoofd blijft zitten, ook op het werk en ’s avonds als je in bed ligt. Dat gevoel dat vaders nou eenmaal veel minder hebben, of in ieder geval makkelijker tijdelijk even uit kunnen zetten. Wat een hele hoop meer rust geeft.
Er is veel kritiek op moeders tegenwoordig, dat ze teveel klagen, dat er een soort ‘zure moeder beweging’ opgekomen is die het moederschap maar zwaar vindt. En misschien is dat ook wel zo. Zijn we een stel zure zeikwijven geworden. Maar, zouden we dan niet eens moeten kijken hoe dat nou eigenlijk komt? Dat veel moeders het leven als zwaar ervaren? Dat er zoveel moeders met een burn-out thuis zitten? Ik zie ze namelijk om me heen instorten, terwijl het stuk voor stuk toch sterke vrouwen zijn die je heus niet zomaar omver blaast. Ik voel het zelf ook. Instorten, zover is en komt het niet, mede omdat ik gelukkig een man heb die evenredig deelt in de zorgtaken, maar soms vraag ik me echt wel af wanneer er weer eens lucht komt. Wanneer ik weer kan ademen, wanneer mijn leven weer een keer van mij voelt. Ongelukkig vind ik een groot woord, maar dat veel vrouwen het wel zo voelen, vind ik eigenlijk niet zo raar. Want je kan de kraan wel open laten staan, maar die emmertjes, die zijn op een gegeven moment echt vol.
Dus wat te doen, om de moeders van tegenwoordig gelukkiger te maken? Wie het weet, die mag het zeggen. Ik weet het namelijk niet zo goed. Want ik weet niet hoe het met jou zit, maar stress of niet, ik was niet van plan om mijn schort weer tevoorschijn te toveren en in de teletijdmachine richting de jaren ’50 te stappen. Een deel van de oplossing zal dus liggen bij de maatschappij en dat die minder van ons moet verwachten, of misschien vooral wat meer van de vaders. Zodat we een deel van onze emmer in die van hen kunnen overgieten. Dan krijg je heel wat minder overstromingen. Maar, het grootste deel ligt waarschijnlijk bij onszelf. En het soms durven loslaten en het aangeven van onze grenzen. Het durven pakken van die momenten voor onszelf, zoals die mannen ook gewoon doen. Daarom hebben zij namelijk veel minder stress, omdat ze voor zichzelf durven kiezen. Ja, ze zijn vader, maar ze zijn ook nog zichzelf. Sjoerd, Bas en Tim, die laten zich niet in een hoekje drukken door het leven. En weet je wat, gelijk hebben ze.
Lees ook: Moeders, trek die koppen uit het zand! En kijk naar het Journaal.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
