Natuurlijke bevallingshype is ‘gezeur van verwende, hoogopgeleide vrouwen’
Bevallen is niet langer een noodzakelijk kwaad om een kind op de wereld te zetten, het is een een rite de passage geworden. Een experience die je als vrouw definieert. Maar die alleen telt als je het ‘natuurlijk’ hebt gedaan. En dat is niet alleen onzin, het is ook nog eens gevaarlijk.
De trend om zo natuurlijk mogelijk, zonder medische hulp en/of interventies te bevallen, is ontstaan uit de waanideeën van verwende, hoogopgeleide vrouwen. Vrouwen die gewend zijn aan een maakbaar leven, gewend zijn om te krijgen wat ze willen en die bovendien geen flauw benul hebben van de realiteit van een bevalling en hoe gevaarlijk dat potentieel kan zijn. Hun ideeën reiken niet verder dan hun neus lang is en gaan voorbij aan het feit dat door die medische mogelijkheden inmiddels al jaren de levens van vele moeders en kinderen gered worden. De bittere realiteit van tijden waarin moeder,- en babysterfte aan de orde van de dag waren hebben ze niet zelf meegemaakt en dús doen de harde feiten er niet toe. Wat je niet ziet, bestaat niet. Struisvogelpolitiek op zijn best.
LEES OOK: Waarom er meer aandacht moet zijn voor het moederlijf.
Natuurlijkheidshype
Voor ik om mijn oren geslagen wordt met de in zout geconserveerde placenta’s van de natuurlijk bevallen lotusmoeders: dit is niet per se mijn mening. Het is de mening van veel gynaecologen, waaronder wijlen Amy Tuteur, schrijfster van het boek ‘Push Back’ dat gaat over de steeds verder groeiende natuurlijkheidshype op het gebied van bevallen en waarover je in een artikel van Zvezdana Vukojevic en Jop De Vrieze in magazine Opzij kon lezen. Tuteur hekelt de hang van veel moderne moeders om maar zo natuurlijk mogelijk te willen bevallen, en met haar menig gynaecoloog. Het idee dat een bevalling natuurlijk is en dús vrij moet blijven van wat voor medicalisering dan ook, gaat volgens veel medici veel te ver. Het mag namelijk best zo zijn dat Moeder Natuur het zo in elkaar geknutseld heeft, dat wil niet zeggen dat het ook veilig is. Niet voor niets overleefden een aanzienlijk aantal moeders en kinderen de bevalling niet. Het feit dat dat heden ten dage niet meer gebeurt hebben we te danken aan alle medische kennis en mogelijkheden van tegenwoordig. Door de medische wetenschap gebeurt het in de Westerse wereld weinig meer dat een bevalling uitmondt in een drama met dodelijke afloop.
Gecompliceerd en niet zonder risico’s
Dat lijken vrouwen van tegenwoordig, voornamelijk hoogopgeleide Westerse vrouwen, te vergeten. Vrouwen die bijvoorbeeld een keizersnede weigeren ondanks het feit dat de baby te groot is voor het bekken, vrouwen die dagen doen over een bevalling en alle medische hulp weigeren, waardoor hun kinderen met ernstige hersenschade, of zelfs dood geboren worden. Alleen maar omdat het ‘natuurlijk’ moet. Wat deze vrouwen niet beseffen is dat dat inderdaad de natuur is: dat een bevalling een gecompliceerde exercitie en zeker niet zonder risico’s is. Dat het zomaar mis kan gaan. Darwin zei het destijds niet voor niets: survival of the fittest. Natuurlijker kan het niet.
Spelen met levens
Net zoals we langzamerhand vergeten zijn dat angst en ontevredenheid ons een Tweede Wereld Oorlog opleverden en daarom het individualisme en het haat zaaien weer om zich heen kunnen grijpen, lijken sommige vrouwen ook vergeten dat een bevalling geen sinecure is, waardoor ze soms spelen met hun eigen levens en die van hun kinderen. Tot grote frustratie van menig professional, die situaties ziet ontstaan die eenvoudig voorkomen hadden kunnen worden. De perfecte bevalling moet niet het doel zijn. Het enige doel dat gehaald zou moeten worden is: een gezonde, levende baby en een levende moeder. Kostte wat het kost.
Niet realistisch
Hoewel de uithalen naar de moderne moeder erg hard zijn, denk ik dat ze een belangrijk punt aansnijden. Ik zie het om me heen: moeders die hun perfecte bevalling in hun hoofd helemaal hebben vormgegeven en grote moeite hebben daar vanaf te wijken. Ik was er zelf zo één. Mijn eerste bevalling werd daardoor een 50 uur durende helse marathon, omdat ik iedere vorm van medisch ingrijpen weigerde. Mijn zoon was een sterrenkijker, waardoor de ontsluiting niet vorderde en zowel mijn kind als ik in nood raakten. Het medisch personeel heeft hemel en aarde moeten bewegen om me uiteindelijk toch zover te krijgen wat hulpmiddelen te accepteren. Als ik de hand in eigen boezem steek, moet ik toegeven dat ik me veel te weinig had gerealiseerd wat een ingewikkeld proces zo’n bevalling is. Dat ik me teveel gefocused had op die experience en op het perfecte plaatje waarvan ik vond dat ik er recht op had. Heb ik achteraf spijt van hoe ik me destijds heb gedragen? Absoluut. Mijn ideeën waren niet realistisch en, wat ik nog veel erger vind, ik heb te weinig rekening gehouden met de veiligheid van mijn kind en die van mezelf.
Geen recht op een idyllische bevalling
Het leven is niet maakbaar en het leven is niet perfect. Het leven is rommelig, chaotisch en een aaneenschakeling van troubleshooten. We moeten ons realiseren dat de situatie waarin wij ons als vrouwen, als moeders, tegenwoordig bevinden een privilege is. Dat we geen récht hebben op een idyllische waterbevalling, alleen maar omdat wij hebben besloten dat we het zo willen. Het feit dat dat hier soms een mogelijkheid is, is een verworvenheid, ons gegeven door kennis, ontwikkeling, voorzorgsmaatregelen en veiligheid waar we dankbaar voor moeten zijn. Betekent dat dat we geen zelfbeschikkingsrecht meer hebben en ons altijd maar moeten overleveren aan de medische wetenschap? Zeker niet. Het is nog altijd jouw bevalling, jouw lijf, jouw baby. Maar we moeten de realiteit niet uit het oog verliezen in de fantasie die het hedendaagse leven steeds vaker lijkt te zijn. Bevallen is mooi, bevallen is krachtig en ja, bevallen ís een ervaring. Maar bevallen is vooral ook overleven. Dát is namelijk de natuur.
LEES OOK: Waarom het niet ‘zonde’ is als je ingeleid moet worden.
(Bron: Opzij)
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
