Esmay adviseert: stop met relatietherapie, ga samen naar een hotel!
Het stond al een half jaar in Esmay d’r agenda: voor het eerst in drie jaar een nachtje weg met manlief. Het nachtje Antwerpen werd een hotelletje om de hoek, maar wat was het heerlijk! Moeders van Nederland: doe dit ook!
Randy Newman zou naar Europa komen. Wie? Ja, dat vroeg ik me ook af. Randy Newman, dus. Eén van de idolen van mijn man, die ondanks zijn 35 levensjaren, de voorkeur heeft voor wat oude-lullen-muziek. Maar ik ben de beroerdste niet, dus ik ga wel mee. Een concert was lang geleden, dus count me in. Toen mijn man ontdekte dat zijn idool ook optrad in zijn lievelingsstad Antwerpen was het plan snel bedacht: we zouden er een weekendje van maken. Samen naar die geweldige stad. Voor het eerst in drie jaar een nachtje weg met zijn tweeën. Drie jaar geleden was dat. Drie jaar. Belachelijk. Dat we het zover hadden laten komen.
Lees ook: De 26 dingen die elke moeder iedere vrijdagavond denkt
We vlogen de hulp van mijn moeder in, die er wat extra ondersteuning van mijn zus bij haalde. Want ja, onze baby weegt bijna 13 kilo en mijn moeder loopt tegen de 70. Niet onverstandig, dus. We maakten dit plan in september, het zou plaatsvinden in maart. Er was dus nog genoeg tijd om onze baby aan de fles te krijgen en te leren om nachten door te slapen. Hij werd namelijk gemiddeld nog zo’n 13 keer per nacht wakker voor een paar slokjes borstmelk. Maar, zo zei mijn man, dat zou allemaal wel opgelost zijn voor het maart was. De maanden gingen voorbij. De zomer ging over in de winter. De zon verdween en er kwam ijs op de sloot en sneeuw op de daken. Het werd november, december. Een nieuw jaar begon. Die baby van mij bleef maar schreeuwen om nachtelijke bezoekjes. En hij werd alleen maar bozer wanneer ik hem weer eens een fles aanbood, terwijl hij vastberaden mijn borst uit mijn shirt probeerde te trekken. #metoo, Zeg maar.
‘s Nachts zat ik naast zijn bed en dacht aan maart. Dan was ik één nachtje ontslagen van deze eenzame verantwoordelijkheid. Ik kon niet wachten. Maar natuurlijk maakte ik me ook zorgen. Hoe moesten mijn moeder en zus dit op gaan vangen? Hij zou zeker wakker worden. Hij zou zeker willen drinken. En de melkmachine was er niet. Hij zou de boel bij elkaar brullen en zijn grote broer wakker maken en dan, dan waren echt alle poppen aan het dansen. Mijn moeder zou met haar pensioengerechtigde leeftijd door haar rug gaan. Mijn zus zou haar kinderwens voor altijd afzweren. Mijn hoofd stroomde over van de doemscenario’s. Maar ik bleef vasthouden aan dat ene nachtje weg. Wat er ook gebeurt. Wij gaan.
Tot er halverwege januari mail kwam. Meneer Randy Newman had last van zijn knieën (ja, dat heb je met makers van oude-lullen-muziek) en zegde zijn hele Europese tour af. Ik kon wel janken. Niet vanwege Newman. Die kon me gestolen worden, maar vanwege mijn ene nachtje. MIJN nachtje. Mijn man zei: “We gaan gewoon toch. Al moeten we misschien iets dichter bij huis blijven.” Vanwege de kinderen. Vanwege de borstvoeding. Wat dacht je dan van Haarlem? Onze liefdesstad, waar we ooit als twee verliefde pubers samen gingen wonen. De hotels bleken wat prijzig. Mijn man stuurde me de dag erna een aanbieding door van Van der Valk in Almere. Om de hoek. Een lekker bad, lekker bad, luxe ontbijt. Romantiek: 0,0. Sfeervol: onder nul. Het maakte me geen reet meer uit. Ik moest en zou dat ene nachtje weg zijn. Dus daar gingen we.
Schone onderbroek en tandenborstel mee. Dat is echt het enige wat je nodig hebt als je zonder kinderen weggaat. De kinderen huilden toen we weggingen, maar ik bleef glimlachen en zwaaide ze vastberaden uit. Dit ging niemand me meer afpakken. Dat ene nachtje, dat zo anders uitpakte dan gepland, was lekkerder en fijner dan ik had durven hopen. Even voelde ik me weer 100% mezelf. Gewoon ik, met mijn lieve, lekkere man. Wij samen, zoals dat ooit (voor de kinderen) was. Begrijp me niet verkeerd: love my kids. Maar met zijn tweeën komen er gevoelens boven die ik in de hysterie en in de herrie van het dagelijks leven met kinderen, gewoon niet meer voel. Gevoelens van vroeger. We hebben de relatietherapeut na twee sessies afgezegd. Wij hadden geen relatietherapie nodig. Wij hadden een nachtje Van Der Valk nodig, met sushi en veel wijn in de bar. Wat ik nu eigenlijk wil zeggen? Doe Dit! Ga. Geniet van elkaar. Thuis werd het helemaal niet het drama dat ik had voorzien. Ik vroeg mijn moeder en zus na afloop om er een kwartaaldingetje van te maken. Daar zouden ze nog op terug komen, maar ik heb niets meer van ze gehoord. Daar moet ik maar eens achteraan…
