Renee maakte haar eerste schoolvakantie mee: ‘Ik lig nog aan het zuurstof’
Renée maakte afgelopen paar weken haar eerste schoolvakantie mee. Ze had haar twee kinderen, 4 jaar en 9 maanden, twee weken fulltime thuis. Ze is nog aan het bijkomen.
Lees ook: Obstakels die je moet overwinnen na een vakantie
Ik kruiste 52 weken per jaar aan op het aanmeldingsformulier van het kinderdagverblijf. Het is alweer 3 jaar geleden, maar ik weet het nog goed. Het betekende dat mijn zoontje iedere week, het hele jaar door, welkom was. Ik betaalde er ook voor, maar het was wel errug fijn. Ik had vaak niet eens door dat het schoolvakantie was. Vaak merkte ik het alleen aan alle kinderen die in onze hofje voor de deur buitenspeelde. De buurvrouwen zagen er in die weken wel wat extra vermoeid uit, maar ik maakte me daar niet druk om, met mijn 52-wekenrooster.
In november ging onze oudste zoon naar school. Hoera! Hij vond het spannend, wij ook. Met school kwamen opeens onverklaarbare vrije dagen tevoorschijn. Studiedagen? Vrije dagen omdat er dan de volgende dag een feest was? Of omdat de vrijdag een feestdag was, dus dan was de donderdag ook maar vrij. Huppakee! Ik belandde in een andere wereld. Ik miste mijn 52-weken rooster. Hoho, voor jullie allemaal roepen: je hebt geen kind genomen om ‘m bij de oppas te dumpen. Mijn zoon ging vier ochtendjes naar het kinderdagverblijf. Helemaal niet zoveel, dus stop me vooral niet in het hokje ‘loedermoeder.’ (Al lijkt me dat best een leuk hokje, beter dan bijvoorbeeld de draagzakfanatici, ofzo. Maar dat terzijde.) Ik kon er wel van op aan. Ik wist maanden van tevoren waar ik aan toe was en kon daarop bouwen.
Ik keek er lang naar uit: mijn kind naar school. Stiekem ook heus wel omdat ik dan wat meer uren zou hebben om te werken. Maar halleluja, dat valt tegen. Met al die vrije dagen en middagen, die boterham tussen de middag en de vakanties erbij, zien we elkaar vaker dan ooit, lijkt wel. Zo hebben we dus net de Kerstvakantie achter de rug. Mijn god, om even in kerstsferen te blijven, ik ben er nog moe van. Twee weken lang probeerde ik mijn kroost op regenachtige dagen te vermaken. Ik verwende ze met uitjes naar binnenspeeltuinen, naar het Kerstcircus in Den Haag, naar lunchtentjes met speelhoek. Oké, ik geef toe dat ik het vooral voor mezelf deed. Na drie dagen werd ik al gek in huis. Zat ik daar de hele dag tussen het Lego en de Big Blocks. De positiviteit vloeide al snel uit me. Zeker toen ik merkte dat ik ook een groot Netflix-schuldgevoel ontwikkelde. Wanneer ik ze daarvoor zette, voelde ik me zwaar tekort schieten.
Het kwam ook door de moeders op het schoolplein. Die hadden me de vrijdag voor de vakantie een fijne vakantie gewenst. Ze zeiden dat ze er lekker van gingen genieten, enzo. Je kunt de afgelopen weken op veel manieren omschrijven maar ‘genieten’ zou niet mijn eerste keuze zijn. De algemene samenvatting zou ik eerder omschrijven als: vermoeiend. Ik was er de laatste dagen helemaal klaar mee. Stiekem verlangde ik tijdens de vakantie naar de tijden waarin ze ouder zijn. Een jaar of 10, ofzo. Dat je dingen met ze kunt doen die je zelf ook oprecht vermakelijk vindt. Ik vroeg mijn zoontje ernaar. Wat hij met mama wilde doen in de vakantie wanneer hij groter was. Het leek me een leuke, positieve vraag. Hij keek me beteuterd aan en begon te huilen zo hysterisch als alleen hij dat kan. Ik sloeg verbaasd mijn armen om hem heen. ‘Mama,’ snikte hij door zijn tranen heen. ‘Ik wil niet groter worden. Ik wil dat het altijd zo blijft. Zoals het nu is. En dat ik altijd jouw kindje blijf. Altijd samen’ Toen liepen bij mij natuurlijk ook de tranen over mijn wangen. Och, lieverd. Ik wil niets liever dan dat. En toen, ja, ik geef het toe, was ik toch eventjes heel erg aan het genieten.
Lees ook: 11 regels voor een heel relaxte vakantie met kinderen
