Thuis, of ziekenhuis? Kan er nou eens duidelijkheid komen over die bevalling?!
In Nederland staat de traditionele thuisbevalling steeds vaker ter discussie. Er wordt van verschillende kanten geroepen om hervormingen en meer controle in de geboortezorg. Maar, aan de andere kant kijkt men in andere landen juist bewonderend onze kant op en wordt Nederland als voorbeeld genoemd van hoe het wél moet. Wat is nou waarheid over de bevalling? Moeten we thuis, of in het ziekenhuis bevallen? Zwangere Vala wordt een beetje schizofreen van al die tegenstrijdige berichten.
Oke mensen, zo langzamerhand begin ik een beetje in paniek te raken. Ik heb nog maar 10 weken om te beslissen waar ik mijn Terrorist nr. 3 wil krijgen en niemand schijnt mij te kunnen vertellen wat de beste plek is om te baren. Ik ben het ziekenhuis gewend, maar als ik de Nederlandse verloskundigen, menig moeder en een hele rits buitenlandse studies, mag geloven is dat vragen om ellende (wat, toegegeven, mijn beide eerdere bevallingen wel een beetje waren). Anderzijds is er steeds meer wetenschappelijk bewijs dat er in Nederland te weinig en inadequate controle is en er vaak te laat wordt ingegrepen bij thuisbevallingen die niet goed verlopen. Zo langzamerhand begint het dus wel erg te lijken op kiezen tussen twee kwaden. En dat is wat mij betreft gewoon geen optie, want als het om baren gaat wil ik alleen een keus die góed is.
Lees ook: Bevallen in Amerika, hoe is dat?
Beatrijs Smulders, dé Nederlandse bevallingsgoeroe, riep deze week op haar Facebookpagina dat die hoge babysterftecijfers waar iedereen het steeds maar over heeft niet zelden verkeerd geïnterpreteerd en bovendien misbruikt worden om niet onderbouwde veranderingen in het Nederlandse geboortezorg-systeem door te voeren. En ook verschillende Amerikaanse onderzoeken lijken uit te wijzen dat ziekenhuisbevallingen veel vaker tot een reeks van additionele medische ingrepen en complicaties leiden. In de VS sterven jaarlijks zeshonderd vrouwen aan de gevolgen van complicaties tijdens de bevalling in een ziekenhuis en één op de duizend baby’s. Een ongekend hoog aantal voor een ontwikkeld, Westers land, anno 2016. Verscheidene studies hebben laten zien dat, als er eenmaal een medische ingreep plaatsvindt (zoals bijvoorbeeld een infuus met weeënopwekkers), dat vervolgens een soort domino-effect van ingrepen teweeg brengt, dat moeilijk nog te stoppen is. En dan lig je voor je het weet met je buik open op de operatietafel.
Op zich kan ik daarover meepraten. Mijn eerste bevalling mondde nog net niet uit in een keizersnede, maar het had niet veel gescheeld. Ik werd ingeleid zonder dat ik eigenlijk wist of dat wel echt nodig was en pas 50 uur, ettelijke infusen, zuurstofmaskers, ruggenprikken en andere narcotica (ik weet niet eens meer wát ik allemaal gekregen heb) later werd mijn zoon geboren. Een traumatische ervaring vond ik het niet, maar nog altijd vraag ik me weleens af of het zonder al die toeters en bellen misschien anders, soepeler, was gegaan. Ook bij mijn dochter werd het weer een marathon, inclusief opwekkers, een ruggenprik en veel witte jassen aan mijn bed. Maar de vraag blijft: was dat doordát ik vanaf de eerste wee in het ziekenhuis lag, of was het thuis helemaal een drama geworden, met misschien wel een tragische afloop als gevolg? Ik ben geneigd te denken dat ik gewoon niet zo goed ben in bevallen en dat ik het daarom beter niet alleen (en dus thuis) kan doen. Liever een hoop naalden en gedoe, dan een dode baby, denk ik dan maar.
Maar heb ik terecht weinig vertrouwen in mijn bevallende lichaam, of is dat iets dat mij is aangepraat door een medisch systeem dat er baat bij heeft dat barende vrouwen naar de pijpen van dat systeem dansen? Ik vind het een lastige kwestie. Ik kan niet anders dan toegeven dat ik mijn vraagtekens heb bij het Nederlands verloskundig systeem, met z’n laissez-faire houding, weinig omvattende controles en minimale echo’s. Want meestentijds heeft de Nederlandse zwangere geen flauw idee hoe de vlag er daarbinnen bij hangt en moeten we maar hopen dat het allemaal goed gaat. Terwijl je in andere landen veel nauwlettender in de gaten gehouden wordt en bij verdachte pijntjes en kwaaltjes meteen een extra keer gecheckt wordt. In tegenstelling tot het Hollands credo is: wat vanzelf gekomen is, gaat ook vanzelf weer weg. Maar dat is gewoon niet altijd zo. Zelf lag ik bij mijn tweede zwangerschap twee keer in het ziekenhuis met vroegtijdige weeën en dat liep alleen maar goed af omdat de artsen er meteen bovenop sprongen, iets wat in Nederland waarschijnlijk niet zo was gegaan. Dus, ondanks het gedoe, ben ik dankbaar voor dat medisch circus? Ja, in dat opzicht zeker wel.
Tot nu toe ben ik dit keer echter al ruim 30 weken probleemloos zwanger, alles verloopt volgens het boekje. Zoals het er nu naar uitziet, kan ik dus in principe prima thuis bevallen. Maar van al die tegenstrijdige berichten raak ik spontaan in een existentiële bevallingscrisis en ik heb niet het idee dat er iemand is die mij daadwerkelijk goed en objectief kan informeren. Want de verloskundige zegt: blijf toch lekker thuis, terwijl de witte jassen in het ziekenhuis zeggen: kom bij ons, want alleen hier is het echt veilig. En ik ben al hormonaal, dus al dat getouwtrek helpt dan bepaald niet mee. Ik wil geen opwekkers, geen infusen en geen keizersnede, maar ik wil ook geen enge marathonbevalling in mijn eigen bed, met complicaties zonder hulp en een baby die wellicht helemaal blauw aangelopen ergens halverwege mijn geboortekanaal blijft hangen. Dus wat is nu wijsheid? Kunnen al die mensen die zich bezighouden met moeders, baby’s en geboortes het gewoon niet een keer met elkaar eens worden en één koers uitzetten? Want al die wispelturigheid, daar hebben we toch helemaal niks aan? Laat dat nou maar gewoon aan de zwangere vrouwen zelf over. Wij hebben zelf tenslotte al genoeg moodswings.
Lees ook: De uitslag van de combinatietest, wat moet je daar nou mee?
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
