Toen de kersverse baby van Marcel begon te huilen…
Marcel Langedijk is journalist (o.a. JFK, Volkskrant Magazine, LINDA.), getrouwd met Carlijn en heeft een baard, alsmede een vier maanden oude dochter die Sammie heet. Op me-to-we.nl vertelt hij hoe het zover heeft kunnen komen. En over hoe het nu verder moet.
Niet dat ik mensen ken die het er ontzettend naar hun zin hebben, maar toch: ik heb een bloedhekel aan ziekenhuizen. De geur, het leed, de ellende, mensen op Crocs, ik word er helemaal eng van.
LEES OOK: 20x Hysterische én herkenbare redenen waarom kinderen huilen
Ik was dan ook reuzeblij dat we naar huis konden, een paar uur na de bevalling van Sammie. Niets dan goeds, trouwens, over de mensen van het Lucas Andreas ziekenhuis in Amsterdam, ze waren geweldig lief en professioneel, maar we wilden er zo snel mogelijk vandaan. Zelfs Carlijn, desnoods kruipend, want ze kon amper bewegen na De Bevalling From Hell. Dat was niet nodig, zei een zuster. Carlijn, mijn vaatdoekerige Carlijn, werd in een rolstoel gehesen, waarna de opgewekte zuster haar vrolijk kwetterend naar de uitgang rolde. Ik hield de zojuist voor het eerst gevulde Maxi-Cosi met Sammie vast.
Buiten was het heet. Er was zon, we hoorden vogels, nerveus toeterende Amsterdammers, tramgeklingel, we hadden een baby en we hoefden niet meer in dat ziekenhuis te zijn. We mochten naar huis, we vonden het heerlijk.
De taxichauffeur was er eentje van het prettige soort; strontchagrijnig, onbeleefd, ruftend naar shag en – het belangrijkst – stil. Precies wat we nodig hadden. Sammie sliep, wij keken uit het raam. Het was stil, op Skyradio na. Fucking Celine Dion, maar ach.
Ik betaalde de horkerige chauffeur, liep de drie trappen op met Sammie – elke trede doodsbang dat de Maxi-Cosi het op één of andere manier zou begeven – en zette haar pontificaal middenin de woonkamer neer. Ze bleef slapen. Ik gaf haar desalniettemin een knipoog – dat leek me een vaderlijk gebaar – en ik hielp vervolgens Carlijn naar boven, de arme stumper.
Eenmaal op de bank gingen we eens uitgebreid naar Sammie te kijken. Ze was prachtig, klein, teer, ze rook naar baby en, jawel hoor, dit was de mooiste mens op aarde. Het was reuzevredig allemaal.
Tot Sammie aanging. Ze deed het ding dat baby’s doen: huilen. Het blijft vreemd dat wetenschappers bezig zijn om mensen naar Mars te sturen en de meest afgrijselijke ziektes kunnen genezen, maar een baby anders laten communiceren dan met gierend gejank, nee, dat is blijkbaar een brug te ver. Terwijl ik daar eens rustig over nadacht, had Carlijn Sammie al tot bedaren gebracht. Dat bleek vrij simpel; optillen, tegen je aan leggen en bij continuerend gebrul de linker- of rechterpink oraal inbrengen.
Sammie leek in ieder geval tevreden. Haar eerste dag op aarde was tot nu toe een behoorlijk succes en ik wist zeker dat de rest van haar dagen minstens zo geweldig zouden zijn. Jawel, onze baby was een topbaby, de meest relaxte ooit, de Bob Marley van Amsterdam. Ja, dat wist ik zeker.
LEES OOK: Marcel heeft het niet zo op bevallingen, maar nu MOET hij eraan geloven
