Voor het eerst op vakantie zonder je kinderen, hoe raar is dat?
Vala’s Terroristen zijn inmiddels 4 en 2 jaar oud. Eigenlijk is ze altijd dag en nacht bij hen geweest. Maar dit weekend vertrok ze voor een paar dagen naar Italië. Zonder kinderen dus. Best heerlijk. Maar ook wel raar.
Ik ben in de afgelopen jaren welgeteld één keer op vakantie geweest. Terrorist nr. 1 was toen negen maanden oud en we gingen naar Hawaii. Absoluut een heerlijke week, maar echt ontspannend was het niet, met een gejetlagde, autistische baby die pertinent weigerde te slapen, omdat hij overprikkeld raakte van zijn tropische logeerbedje. De hele nacht zat ik op de grond van de slaapkamer van ons appartement, met mijn slaapweigerende zoon in mijn armen en bij het ochtendgloren, zo rond een uur of vijf, verhuisde ik dan naar het balkon, waar we samen de zon bovendien de Pacific op zagen komen en de dolfijnen langs zagen springen. Prachtig, absoluut, maar ik heb me toen wel voorgenomen dat op vakantie met kinderen dus gewoon echt niet relaxed is.
LEES OOK: Mijlpaal voor een moeder: de eerste schooldag van je kind
Nou is het in de Achterhoek natuurlijk wel bijna net alsof je permanent op vakantie bent, maar, ook al heb je een hectare grond en kun je je ligstoel iedere dag zo positioneren dat je weer een ander uitzicht hebt, op een gegeven moment heb je zo ongeveer wel op alle hoeken van de houtwal liggen zonnen, dus dan ga je toch verlangen naar iets anders. Verandering van spijs doet tenslotte eten. En daarom toog ik dit weekend naar Italië. Zonder de Terroristen dus, want die vinden de Achterhoek gewoon nog steeds wel de hemel op aarde en zijn ook heel tevreden met een diepvriespizza van de Jumbo op de bank, in plaats van op een terrasje in Milaan. Dus propte ik een koffer vol met leuke zomerjurkjes, die ik van diep onderin mijn kast had weten op te graven, schoor voor het eerst in jaren mijn benen en toog richting het zuiden voor een paar dagen La Dolce Vita.
En dat is raar, als je dan opeens je kroost niet aan je been hebt hangen. Dat is een klein beetje alsof je opeens geamputeerd bent. Want je kinderen, die zitten zo verankerd in je wezen, dat het bijna is alsof er een deel van jezelf ontbreekt als je ze niet bij je hebt. Helemaal als je opeens drie douanes verderop bent. Je zou denken dat je je telefoon lekker in je hippe clutch laat zitten als je eenmaal aan de scroppino’s zit onder de Duomo, maar het moederbloed blijkt toch te kruipen waar het niet gaan kan. En dus zit je vervolgens onder de Italiaanse avondzon te appen met de vader van je kinderen: “Gaat het goed?”, “Jahaaa…”. “Maar ik bedoel, echt goed? Hebben ze wel goed gegeten?”, “Jahaaa”. “Heeft Terrorist nr. 2 vandaa9 wel gepoept?” (jaja, daar zit je dan in je handgemaakte roze jurk op op een Italiaanse piazza te praten over poep…), “Jahaaa”. “Vergeet je niet Terrorist. nr. 1 z’n nachtlampje aan te doen straks?”, “Neehee”. Tot er aan de andere kant van de lijn uit pure frustratie gewoon maar opgehangen werd en er voor mij niks anders op zat dan zenuwachtig mijn scroppino achterover te slaan en een tweede te bestellen, in de hoop mijn zorgen te kunnen verdrinken in alcohol.
Natuurlijk, heerlijk is het ook wel: na vier jaar moederploeteren weer op hakken over een zonovergoten plein te lopen, zonder dat je ogen in je kont moet hebben omdat je kroost bijna overreden wordt door een heetgebakerde Milanees op een Vespa. Om 23.00 uur omvallen van de slaap, maar toch nog lekker niet naar bed gaan, omdat je weet dat je morgen nou eens niet om 05.00 uur uit je nest getimmerd wordt door een peuter die vindt dat de eerste zonnestraal betekent dat het dus ochtend is. En rustig een uur een mooie kerk kunnen bekijken, zonder dat er twee snotapen lopen te mekkeren dat ze liever een ijsje willen en naar de speeltuin. Maar echt helemaal ontspannen, terwijl er honderden kilometers verderop twee kleintjes naar bed gaan zonder mama’s vaste slaapliedje, dat doet toch stiekem wel een klein beetje pijn in je moederhart. Hoe mooi die Italiaanse mannen en hun monumentale kerken ook zijn.
Met kinderen op vakantie is niet het toppunt van relaxen, maar zonder eigenlijk ook niet. Dus misschien is combinatie maken maar gewoon het beste. Eén keer per jaar met de Terroristen naar een plek met horrorspeeltuinen en knetterijsjes en daarna dan nog een keer met mijn jurkjes en stilleto’s naar een plek waar er geen knakworst op de kaart staat. Best of both worlds, zeg maar. Multitasken. Daar zijn wij moeders tenslotte goed in. Ik neem dus nog maar een scroppino, want vanaf morgen drink ik weer gewoon aanmaaklimonade in de Achterhoek. Dus: cin cin!
Meer lezen van Vala? Volg Stadsmeisje op het platteland!
LEES OOK: Op vakantie met een autistisch kind, kan dat?
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
