Waarom vrouwen uit een mannengezin nooit cadeautjes krijgen
Renske wilde nog niet meteen een tweede kind. Totdat een collega haar bang maakte voor het spenderen van de komende achttien jaar in een MANNENGEZIN. Nu gaat ze heel hard haar best doen om een meisje te krijgen… “Dex gaat jou echt niet urenlang bellen om met je te kletsen, hoor, als hij uit huis is!”
Mijn man was vroeger attent. Toen hij me nog wilde veroveren. Ik kreeg briefjes en bloemen en chocolade en mooie wijnen en parfums en (spuuglelijke) jurken.
Gaandeweg is dat minder geworden. Voor mijn verjaardag geef ik zoveel hints dat er meestal wel eentje aankomt (bijvoorbeeld als ik een briefje op de tafel heb neergelegd met:.. Suggestie voor verjaardagscadeau: parfum Daisy van Marc Jacobs) maar als ik de boel op zijn beloop laat… tsja… dan gebeurt er weinig.
Wachten op croissantjes
Zoals afgelopen moederdag. Ik had mijn moeder en die van Rutger een enorme ‘Je Bent De Beste Moeder Van De Wereld-Award-kaart’ gestuurd en toen ik die zondag in bed op mijn croissantjes en jus d’orange lag te wachten, stormde Rutger binnen en zei: “Hee, ik moet werken, dus ik ben weg. Haal jij Dex eruit?!” Ik stamelde: “Maar…uhm…moederdag dan?” “Oh sorry, vergeten”, zei hij en sloeg de deur dicht.
’s Avonds probeerde hij het goed te maken door een printje voor me neer te leggen waaruit moest blijken dat hij een krater op Mars naar me vernoemd had. Aardig bedoeld, maar wat moet ik ermee? Dus ik huilde mezelf in slaap (dit is een overdrijving, maar jullie begrijpen vast wat ik bedoel).
‘Ik ben dus jarig vandaag’
Nu zei mijn collega vandaag dat het er niet beter op gaat worden als Dex groter wordt. Ze vertelde dat haar man en zoon haar verjaardag altijd vergeten en als zij dan zegt: “Nou, ik ben dus jarig vandaag,” reageren zij standaard met: “Zullen we dan maar uit eten gaan?”
Ook kwam ze met een verhaal over de enige zoon van haar beste vriendin. Ze had hem gevraagd wat hij zijn moeder ging geven voor haar vijftigste verjaardag en hij antwoordde: “Oh, nog niet over nagedacht… nagellak ofzo.”
Fók!
Praatgraag
Ik had me zo verheugd op een zoon, maar nu begrijp ik niet waarom ik nooit een dochter gewenst heb. Meisjes zijn attent. Jongens niet. Rutger zei laatst nog: “Renske, Dex gaat jou echt niet urenlang bellen om met je te kletsen, hoor, als hij uit huis is!” Dat vond ik ineens zo gemeen. “Waarom niet?”, vroeg ik. “Dat doen wij gewoon niet”, antwoordde hij. En het is waar. Hij belt zijn moeder nooit zomaar. Om Utopia te bespreken. Hij kijkt niet eens Utopia. Straks wil Dex ook geen Utopia kijken. Ooooooh, ik wil een meisje.
Of, nou ja, heel misschien is Dexje wel praatgraag. Dan is alles opgelost.
Foto: Thinkstock
