Kamperen met kinderen is hard werken, maar op deze fijne plekken heb je zelf ook vakantie!

Renée heeft als kind vaak genoeg in zo’n grote, bruine jaren ‘90 tent gekampeerd met haar ouders. Toen besloot ze: als ik ooit kinderen krijg doe ik ze dat nooit aan. Toch, nu ze zelf moeder is, begint het kampeergevoel te kriebelen.

Gelukkig hebben we de foto’s nog. Met moeite kon ik er een glimlach uit persen. Ik ben op de foto een jaar of 9, zit op een klapstoeltje voor de bruine tent in mijn Oilily-bikini. En ik lach. Mijn moeder moest eerst boos worden, voor ze me zover kreeg. ‘Kom op, allemaal. Een beetje gezellig,’ riep ze wanhopig terwijl ze haar Nikon op mij en mijn broer richtten. Ik wist: nou niet luisteren en het wordt hier nóg ongezelliger. Dus deed ik waar ze me toe dwong: ik lachte. Terwijl ik daar zat, nam ik me één ding voor. Dit doe ik mijn eigen kinderen, later, nooit aan! Dat luchtbed dat ‘s nachts langzaam leeg liep, waardoor ik rond 2 uur steeds met mijn kont op het grondzeil lag. De plakjes kaas die ‘s ochtends aan elkaar gesmolten waren tot één klomp, omdat de koelbox van mijn moeder toch niet tegen de hitte bestand was. Die klote vouwstoeltjes, die na een paar minuten een ruitjesmotief in je dijen achterlieten. Dat nooit.

Tot ik mijn man leerde kennen. Een zoon van een caravan-kampeerder. Hij verraste me met een nachtje in de duinen van Bloemendaal. Hij wilde laten zien hoe leuk dat kon zijn. Ik was verliefd en vond alles wat hij deed hemels. Dus ik ging mee. Blauwe tentje mee, tweepersoonsluchtbed, een grote citronella kaars tegen de muggen. Hij was zo enthousiast dat ook ik het helemaal zag zitten. We boekten – enigszins naïef – voor een week. Nou, liefde maakt misschien blind, maar ik zag snel genoeg dat dit niks werd. Ja, met hem wel, maar met die camping niet. Na één slapeloze nacht lagen we alweer in zijn warme tweepersoonsbed onder zijn foute satijnen dekbed. Al die vlinders in mijn buik ten spijt, ik werd gewoon niet gelukkig van midden in de nacht met samengeknepen billen en een pleerol onder mijn arm het toilet zoeken. Lekker thuis, met de verwarming aan, paste toch wat beter bij deze luxeprinses.

Ondanks die mislukte poging tot romantiek, kregen we toch samen twee kinderen. Die zijn inmiddels vier jaar en 10 maanden oud. De oudste heeft al heel wat hotels gezien. Wij nemen het arme schaap gewoon overal mee naartoe. Hierdoor vindt hij hotels saaaai, maar de camping des te boeiender. Dus toen wij verhuisden naar een polderdorp met zijn eigen camping, wilde hij niets anders dan daar slapen. Al was het maar één nachtje. Dus kwam onze blauwe romantiek-tent van zolder, inclusief citronellakaars. Daar gingen ze dan, vader en zoon. Drie minuten rijden met een volgeladen auto, naar de lokale camping. Mijn zoon speelde er de hele dag met leeftijdsgenoten, terwijl vaders voor de tent een boekje las. Een stuk relaxter dan in een hotel, appte hij me. Ik bracht hapjes, we maakten een kampvuur en toen ik naar mijn mannen keek dacht ik: hoe leuk is dit? Ik ging die avond met babylief terug naar huis, maar voor het eerst dacht ik: dat kamperen, dat is zo erg nog niet. Dus nu, ja, laat mijn ouders het maar niet horen, overwegen we om deze zomer met zijn allen te gaan kamperen. Niet in zo’n bruine tent, oh god, nee. Deze luxeprinses wil wel een beetje comfort – dat noemen ze tegenwoordig blijkbaar glamping – en dit is mijn wensenlijstje voor een geslaagde week kamperen:

• Vaste bedden. Geen luchtbedden. Gewoon een bed met een stevig matras, waardoor ik na twee weken vakantie niet meteen door hoef naar de chiropractor. Zie deze te gekke Franse camping.  Of de camping Le Grand Bois in de Drôme waar je ontzettend fijne safaritenten kunt huren.

• Stroom! Want bij die citronella-kaars van ons zie je bar weinig. Camping Il Collaccio in Umbrië heeft het hoor. Evenals heel veel andere campings (gelukkig). De Franse kasteelcamping Camping Sequoia Parc ziet er ook veelbelovend uit met comfortplaatsen, elektriciteit, animatieteams.
• Babysit, zodat papa en mama ook eens samen uit eten kunnen. Meerdere campings hebben deze ‘service’ maar ik ben dus fan van dit plekje in Italië.
• Wifi. Ja, sorry, maar als ik niet iedere dag even mijn mail kan checken, word ik heel chagrijnig. Wederom een tip in Italië, en wel op Sardinië.
• Een koelkast. Zodat de kaas ‘s ochtends niet gesmolten is. De huisjes van Camping La Rocca in Italië hebben ’t natuurlijk wel. Toch het gevoel van kamperen maar wel in een huisje.

Oké, misschien heb ik wat veel noten op mijn zang. Met 4 van de 5 eisen kan ik ook akkoord gaan. Want uiteindelijk ben ook ik zo’n moeder geworden die vooral gelukkig is wanneer haar kinderen dat zijn. Nog tal campings die kindvriendelijk zijn en ook nog een beetje comfort bieden vind je op anwbcamping.nl.
En ook fijn: de topadresjes waar iedereen heen wil zijn nu wél nog gewoon te boeken!

Dit artikel is geschreven in samenwerking met ANWB, maar de inhoud is 100% van ons. Bekijk hun grote aanbod aan campings door heel Europa op anwbcamping.nl  

Beeld afkomstig van camping Le Grand Bois