Waarom vaders ook verlof moeten hebben
Eerder vandaag haalde Femke uit naar de ‘papaman’. Vaders zijn tegenwoordig absoluut heel aanwezig in het leven van hun kinderen, maar vrouwen doen nog steeds verreweg het meest. En om dat te veranderen moet volgens Vala dat belachelijk korte vaderverlof (van TWEE dagen) op de schop.
Onlangs kwam er op Facebook een fotoreportage voorbij van Scandinavische vaders, die een aantal maanden ‘thuisblijfpapa’ waren, na de geboorte van hun kind. Je zag de Noorse en Zweedse papa’s hun verse babies voeren, poepluiers verschonen en een ontploft huis vol billendoekjes en rammelballen proberen op te ruimen. Een beeld dat je in Nederland eigenlijk maar zelden ziet. Maar in Scandinavië is dat heel gewoon. Daar hoeven de vaders het niet te doen met de twee luizige ‘papadagen’, die onze mannen in dit kikkerlandje krijgen als hun vrouw net het nageslacht de wereld in heeft geholpen. Scandinavische papa’s hoeven zich niet gek te rennen naar het stadhuis om hun kind van een naam te voorzien, alleen maar omdat ze anders te laat komen op hun volgende meeting. Ik ga denk ik maar in Scandinavië wonen.
LEES OOK: Dit is waarom jonge vaders onweerstaanbaar zijn.
Niet dat ik nou zo gek ben op al die sneeuw en ik hou ook niet echt van stokvis. Maar als je erover nadenkt, is het eigenlijk belachelijk dat Nederlandse vaders nauwelijks tijd krijgen om bij hun pasgeboren kind te zijn. Nee, zij hebben die baby er niet uit geperst en nee, zij zijn dus niet hormonaal hysterisch en uitgescheurd tot aan hun kin. Dus ja, theoretisch gezien kunnen zij na twee dagen weer op een bureaustoel zitten, maar de vraag is: is dat in de praktijk eigenlijk wel verstandig? Want naast een baby en een moeder, is er toch zeker ook een nieuwe vader geboren? En dat gaat ook echt niet zonder slag of stoot.
Wij vinden onszelf in Nederland heel progressief en ontwikkeld. Maar ik vind eigenlijk dat dat wel tegenvalt. Want in dit land is het nog steeds de vrouw die aan het zorgen slaat, als er eenmaal kinderen komen. Mijn moeder stond, zwaaiend met haar beha, luidkeels schreeuwend op de barricade, maar heeft dat eigenlijk wel echt geholpen? Natuurlijk, er werken nu veel meer vrouwen en mijn dochter gaat straks niet naar de huishoudschool. Maar moeders duiken in ons land massaal achter de flessenwarmers, zodra de kraamverzorgster weer naar huis is. En papa kruipt dan na 48 uur weer in z’n maatpak in z’n leasebak en snort carrièretijgerend naar kantoor. En dat is dan het begin van de scheve zorgverhouding, die in ons land nog steeds hoogtij viert.
Als vaders nou ook eens de kans zouden krijgen, om hun kindje te verzorgen. Echt te verzorgen, in de tijd dat een gezin elkaar moet leren kennen. Want zo’n baby is maar heel erg kort zo klein en dat is het moment waarop de basis wordt gelegd. Niet alleen bij die baby, maar zeker, en misschien vooral, ook bij de vader. Je leert je kind tenslotte niet veel beter kennen, dan als je wekenlang tot je ellebogen in zijn stront zit. Of dagelijks drie keer een sloot zure melk over je schone shirt gekotst krijgt. Iedere ochtend met je blote baby onder de douche staat en huidcontact kunt maken. Dat zijn momenten waar je wat aan hebt, die je koestert voor je leven. En vooral ook: waar beide ouders gewoon recht op hebben.
In Nederland zijn er nog steeds veel te veel mannen die op zondag het vlees komen snijden. En dat is eigenlijk niet eens hun eigen schuld. Want wij moeders, we klagen altijd wel, over onze mannen die niet meedoen, die niet weten hoe het werkt, zo’n baby, en die ons met de vieze rompers laten zitten. Maar wat moeten ze dan eigenlijk, die kerels, als ze simpelweg de tijd niet krijgen? Van de overheid niet, of van hun werkgever? Want reken maar dat de meeste mannen scheve ogen krijgen, als ze tegen hun baas zeggen dat ze nu even een half jaartje met hun babietje gaan knuffelen. Omdat ze zich best wel graag een beetje willen hechten. Maar nee hoor, targets moeten er gehaald worden, salespitches voorbereid. Laat moeder de vrouw thuis maar hydrofielen wassen, maar ouderschapsverlof, of parttime werken voor de papa, daar zijn we hier in Nederland nog steeds niet zo van gecharmeerd.
Ik pleit er daarom voor om Nederland de 21ste eeuw in te helpen en de papa’s en hun baby’s te verenigen. Volgend jaar een fotoreportage van de geëmancipeerde Nederlandse vader op Facebook. Tenslotte niks zo lief als een ondergekotste, flesjes uitkokende dertiger, met een baard van drie dagen en zijn baby op de arm. Dus laten we onze feministische moeders trots maken en in onze voedingsbeha’s die barricades beklimmen voor het goede doel. Tijd voor echt vaderschapsverlof!
Meer lezen van Vala? Volg Stadsmeisje op het platteland!
LEES OOK: Vaderschapsverlof, zo kan het dus ook!
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
