Waarom zijn Nederlandse kinderen nou toch ALTIJD verkouden? (over snot, kots en poep)

Toen Vala van de VS naar Nederland verhuisde, gebeurde het. Overal snot en kots. “Sinds Terrorist nr. 1 socialiseert met andere Nederlandse kinderen draait mijn maag zich minstens drie keer per jaar met grote hevigheid om.”

Er zijn verschillende redenen waarom wij naar het platteland verhuisd zijn. Rust, ruimte, een groot huis voor een redelijke prijs. Maar ook om de Terroristen van een versnelde ontwikkeling van hun immuunsysteem te voorzien. Het immuunsysteem van kleine kinderen is namelijk nog niet af. De eerste maanden van hun leven kunnen ze nog teren op de antistoffen die ze negen maanden lang inpandig bij hun moeder hebben binnen gekregen en via de moedermelk, maar daarna moeten ze de bacteriën en virussen toch echt op eigen houtje zien af te weren. De Terroristen komen er sowieso bekaaid vanaf, want van borstvoeding geven bleek ik weinig kaas te hebben gegeten en dus waren ze binnen afzienbare tijd enthousiaste afnemers van Nutricia.

LEES OOK: Bevallen in Amerika, hoe is dat?

Kinderen zijn wandelende bacteriehaarden. Zolang ze nog niet naar één of andere vorm van opvang gaan, is de ellende nog te overzien, maar zodra ze één voet over de drempel van een school zetten, gutsen de snotstromen er aan alle kanten uit.

We brachten Terrorist nr. 1 naar een peuterspeelzaal. Binnen drie dagen bubbelden er spectaculaire groene bellen uit zijn neus.

Terrorist nr. 1 had de ongekende luxe om zijn eerste twee jaar door te brengen in Californië, waar zijn moeder thuis uit haar neus zat te vreten omdat ze van de Amerikanen niet mocht werken, hij dus niet naar daycare hoefde en waar het zelfs in januari 25 graden was. Dientengevolge had hij dus voor zijn tweede verjaardag nog nooit ook maar een snotneus gehad. Ik ging er stiekem van uit dat dat kwam omdat ik gewoon ijzersterk nageslacht produceerde en schudde dan ook meewarig het hoofd als ik van vriendinnen hoorde dat hun kinderen weer eens geveld waren door een dubbele oorontsteking of standaard drie luiers om moesten in verband met constante buikgriep.

En toen kwamen we terug naar Nederland en brachten we Terrorist nr. 1 naar een peuterspeelzaal. Binnen drie dagen bubbelden er spectaculaire groene bellen uit zijn neus. Ik heb me nog even afgevraagd of hij misschien Ebola had opgelopen in het vliegtuig, maar het bleek een typisch geval van Hollandse verkoudheid te zijn. Nederlandse kinderen mogen namelijk 10 keer per jaar verkouden zijn. Dat heeft de kinderarts van Terrorist nr. 2 mij verteld. Terrorist nr. 2 is bijna verkouden geboren. Helaas voor haar heeft zij nauwelijks van de Californische zon kunnen genieten en heeft ze een grote broer die aan de lopende band zijn schoolse virussen over haar heen sproeit. Ze bestaat al voor 95% uit medicatie voor darmproblemen en de resterende 5% is inmiddels neusspray.

De verkoudheden zijn overigens nog niet eens het ergst. Na een half jaar snotkorsten van de spijltjes van het ledikant afbikken, geef je de illusie dat er ooit een eind aan de druipneuzen komt op en haal je ter ontsmetting gewoon af en toe een lapje met pure alcohol over het meubilair.
Veel vervelender zijn namelijk de buikvirussen.

Na ongeveer een week op Nederlandse bodem kotste Terrorist nr. 1 ‘s nachts zijn bed onder. En daarna nog zes keer. 

Na ongeveer een week op Nederlandse bodem kotste Terrorist nr. 1 ‘s nachts zijn bed onder. En daarna nog zes keer. Toen ik hem de volgende morgen uit bed haalde, sijpelde er bruine smurrie tussen de ritssluiting van zijn slaapzak door. “Poep!” riep hij zelf ter verduidelijking, toen hij mijn verbouwereerde gezicht zag en schuifelde vervolgens met samengeknepen billen naar de badkamer. Ik was zelf eigenlijk nooit ziek, maar sinds Terrorist nr. 1 socialiseert met andere Nederlandse kinderen draait mijn maag zich minstens drie keer per jaar met grote hevigheid om. Als ik bij de drogist alleen maar langs de pakjes ORS lóóp krijg ik al een wee gevoel in mijn maag.
De flashbacks aan die ene nacht dat ik onder dwang een liter van dat spul heb moeten drinken, omdat ik door al het kotsen en schijten zo verzwakt en uitgedroogd was dat ik bijna niet meer op mijn benen kon staan, zullen denk ik nooit meer helemaal verdwijnen.

Het voordeel van het hebben van kinderen in Nederland is wel dat je niet meer zo snel vies van dingen bent. Kots, poep, snot, ik deins nergens meer voor terug. Je natuurlijke aversie tegen verscheidene lichaamssappen wordt heel gestaag afgebroken.

Met ieder jaar dat je kind ouder wordt, komt er wel weer een nieuwe uitdaging bij. Dit jaar heeft voor ons in het teken gestaan van de waterwratten.

Met ieder jaar dat je kind ouder wordt, komt er wel weer een nieuwe uitdaging bij. Dit jaar heeft voor ons in het teken gestaan van de waterwratten. Het begon sluipend, toen Terrorist nr. 1 op een dag een paar kleine bultjes op zijn armen kreeg. Een rondje Googlen leverde al snel de wratten-diagnose op, maar gelukkig leek het mee te vallen. Naïef gedacht, bleek al snel, want binnen een paar maanden zaten beide Terroristen helemaal onder. Niet alleen zagen onze kinderen eruit als wandelende krentenbollen, de wratten gingen ook nog eens ontsteken en manifesteerden zich met glimmende puskoppen. Toen Terrorist nr. 1 op een morgen strompelend de trap af kwam omdat hij zich niet meer staande kon houden onder het monstrueuze formaat van zo’n wrat, was wat mij betreft de maat vol. Met het vernietigen van de placenta bij de geboorte van een kind, gaat tenslotte ook het eigenbelang van de moeder verloren en dus zette ik manhaftig twee vingertoppen tegen de pulserende bult op het been van mijn zoon en liet de slijmerige groene inhoud ervan tegen mijn handen spatten. Ik kan alleen maar hopen dat het de resterende maanden van dit jaar bij het uitwringen van matrassen met braaksel blijft.

Hopelijk heeft de intrek op het platteland een gunstige uitwerking op de afweer van de Terroristen gehad. Ik heb ze het afgelopen jaar namelijk verplicht drie keer per week in de modder laten rollen en poep laten scheppen in het kippenhok. Als de boer van het veld naast ons huis gaat gieren, verplicht ik hem om Terrorist nr. 1 mee te nemen en zet die dan achter op de tractor, zo dicht mogelijk bij de giertank. Daarna moet hij zich dan flink tegen zijn zusje aanwrijven. Ik knip hun nagels pas als ze heel lang zijn en er een flinke hoeveelheid zwarte smurrie onder zit. En ik geef ze geen bestek meer, zodat ze altijd met hun vieze handen moeten eten.

Het is inmiddels al geruime tijd lente en toch zijn de Terroristen nog steeds structureel verkouden. Maar, je moet niet zonder slag of stoot opgeven. Een halve kilometer van ons huis is een varkenshouderij en ik denk wel dat ik Terrorist nr. 1 daar aan zijn eerste baantje kan helpen. Een immuunsysteem gebouwd op varkensmest kan tenslotte niet anders dan onverwoestbaar zijn. Daar kunnen die Californische kinderen alleen maar van dromen.

Meer lezen van Vala? Volg Stadsmeisje op het platteland!

Vala van den Boomen

Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.