Wat ik niemand durf te vertellen… Rosanna vergat haar baby in de auto
In onze rubriek Wat ik niemand durf te vertellen biecht een moeder elke week een geheim op. Dit keer is het Rosanna (32), moeder van drie jongens (5, 3 en 1). Vorig jaar liet ze haar jongste zoon achter in de auto. Ze vergat hem toen ze een boodschap deed.
“Je leest het in kranten en op het internet: baby overleden in oververhitte auto. En dan denk je: ‘Hoe kan dat? Ik zou mijn kind nooit vergeten.’ Feit is dat ik het deed. Terwijl ook ik de ouders die dit is overkomen verschrikkelijk hard veroordeelde. Maar ik weet nu: het kan iedereen gebeuren. Jou, mij, de buurvrouw, je beste vriendin.
Lees ook: Hoe het ouderschap je afbreekt en opbouwt (iedere dag opnieuw!).
Het was een warme dag en we hadden vrienden op bezoek in ons huisje aan zee. Ik had hoofdpijn en ging op zoek naar paracetamol, maar ik kwam er al snel achter dat het medicijnkastje leeg was. Mijn man vroeg me of hij even naar de Etos zou rijden, maar ik zei dat ik het zelf wel even zou doen. Omdat ik zag dat hij zijn handen vol had met onze twee oudste jongens, besloot ik om onze jongste zoon Sem (toen zes maanden oud) mee te nemen. Ik deed hem in zijn Maxicosi, maakte hem vast in de auto en stapte in.
Er waren veel auto’s op de weg en ik herinner me nog dat er bij de tweede kruising waarlangs ik reed een ongeluk was gebeurd. Gelukkig zag het er niet ernstig uit. Ik reed er voorzichtig langs, zette de muziek aan en draaide het raampje omlaag om wat koele lucht naar binnen te laten komen. Mijn hoofdpijn trok alweer een beetje weg en opgelucht haalde ik adem. Ik had juist zo’n zin in een avondje kletsen en eten met vrienden en was bang dat ik ziek ging worden. Dat viel dus mee.
Lees ook: Dingen die ik verkeerd deed bij mijn eerste baby.
Ik besloot toch door te rijden naar de Etos en vijf minuten voor sluitingstijd parkeerde ik de auto voor de deur. Ik rende de auto uit, wilde naar binnen lopen, maar werd tegengehouden door een verkoopster. “We gaan al dicht, mevrouw!”, zei ze. Ik vroeg haar of ik echt niet nog één pakje paracetamol kon kopen, maar ze versperde de toegang en ik droop af. Toen ik de winkelstraat inkeek zag ik dat er verderop ook nog een apotheek was en die leek nog wel open. Ik rende erheen. Er waren drie wachtende mensen voor me, maar dat vond ik niet erg, omdat het er aangenaam koel was.
Tien minuten later had ik mijn pakje pijnstillers en liep ik naar de auto. Plotseling besefte ik dat er iets niet klopte. Mijn hart stond stil: SEM. Ik had Sem in de auto laten zitten. Ik rende naar onze Ford Focus en zag mijn zoontje slapend in de Maxicosi zitten. Ik was hem vergeten. De hele weg had hij geen enkel geluidje gemaakt en omdat ik vanuit al had gezien dat de Etos bijna dicht ging, was ik hem in de haast vergeten. Mijn hart bonste in mijn borst. Wat had er niet met hem kunnen gebeuren. We weten allemaal hoe snel de temperatuur stijgt in een auto en zeker baby’s raken snel oververhit. Ik haatte mezelf intens en schaamde me ook verschrikkelijk.
Met de tranen over mijn wangen ben ik teruggereden naar huis. Ik wilde wel aan mijn man vertellen wat er gebeurd was, maar ik kon me er niet toe zetten. Een moeder vergeet haar kind niet, toch? Nooit. Ik deed het dus wel. En ik kan echt zeggen dat ik geen slechte moeder ben. Ik was alleen één moment niet alert en godzijdank hoef ik daar niet de rest van mijn leven voor te boeten.
