Anna (34): ‘Ik heb geen regels, geef geen straf en gebruik geen nee’
Anna (34), samenwonend en moeder van twee zoons van 5 en 3 heeft het credo: geen regels, geen straf, geen nee. ‘Hoe kan ik boos worden op dit kleine, hulpeloze mannetje?’
Lees ook: Zo voed ik op: ‘Als ze gaan zeuren wordt nee soms toch ja’
“Toen ik nog geen kinderen had, had ik allerlei ideeën over opvoeden. Streng zijn leek me goed en kinderen moesten vooral luisteren, anders zou het allemaal uit de hand lopen. Wist ik veel. Ik dacht dat dat zo hoorde. Maar toen werd Koen, mijn oudste, geboren. Van het ene op het andere moment besefte ik dat alles wat ik ooit had gedacht over moederschap en opvoeden, waardeloos was geworden. Want hoe kon ik ooit boos worden op dit kleine, hulpeloze mannetje dat aan mij was toevertrouwd? Het was mijn taak hem te laten opgroeien tot iemand die weet dat hij er mag zijn en dat hij goed is zoals hij is. Niet om hem met regeltjes en straf te dwingen iemand te zijn die voldoet aan een bepaalde verwachting, maar die ver van hemzelf afstaat. Zo voel ik dat echt. Daarom heb ik besloten: geen regels, geen straf, geen nee. Ik vind dat zo’n rotwoord. Kinderen kunnen er volgens mij ook niks mee. Uitleg en begrip, dat zijn de belangrijkste woorden bij het opvoeden.
Lees ook: Sasha: ‘Mensen vinden mij te streng en ouderwets in de opvoeding van mijn kinderen’
Mijn man moest wel wennen, dat geef ik toe. En nog steeds hebben we er weleens discussies over. Als de kinderen hem slaan bijvoorbeeld, of mij. Hij wordt dan boos en wil soms straf geven, maar dat gebeurt echt niet. Ik steek daar een stokje voor. Naar de gang, het idee alleen al! Die afwijzing van onze kinderen, dat wil ik echt niet hebben. Boosheid mag er zijn, ik ga ze niet dwingen gevoelens te verdringen. Wel vind ik het belangrijk dat gevoelens en daden worden besproken. Dus geen regels en in plaats van boos te worden of te straffen, neem ik het kind op schoot en als het gekalmeerd is, vraag ik wat er in hem omgaat en hoe hij tot het slaan is gekomen. Daarna leg ik uit dat slaan een actie is waarmee iemand anders pijn en verdriet wordt gedaan. Ik veroordeel het gedrag op geen enkele manier, maar geef voldoende informatie zodat mijn kinderen zelf de keuze gaan maken niet meer te slaan. Of neem schelden. Ik leg dan uit dat iemand anders verdrietig kan worden van zo’n naar woord. Op termijn gaan ze het dan niet meer gebruiken, daarvan ben ik overtuigd. Natuurlijk gebeurt dat niet van de ene op de andere dag, maar met een opvoeding van snel resultaat en quick fixes heb ik sowieso niks. Opvoeden is voor de lange termijn en ja, ik herhaal keer op keer op keer hetzelfde. Maar alleen bij onderwerpen waarbij het echt niet anders kan, want verder laat ik mijn kinderen het liefst zoveel mogelijk zichzelf zijn. Willen ze rennen of gillen, prima, doe maar, uit jezelf. Als iemand daar last van heeft – zoals mijn schoonmoeder, die mijn opvoeding maar niks vindt – zegt dat meer over diegene dan over mijn kinderen. Ik trek me daar niks van aan. Dan ga je maar ergens anders zitten, hoor.”
Lees ook: Lenny (39): “Ik snap niet dat ouders hun kinderen nog suiker geven, het is vergif”
