Het is toch ongelofelijk hoe arrogant je kunt zijn over opvoeden als je geen idee hebt van de uitdagingen die het met zich mee kan brengen. Iedereen doet het immers en je ziet genoeg welopgevoede kinderen om te denken dat degenen die zich niet zo welopgevoed gedragen hele onbekwame ouders hebben. Ik zal maar eerlijk toegeven dat ik zo’n arrogant iemand was, voordat ik temperamentvolle Max in de schoot geworpen kreeg. In mijn ogen moest je een kind gewoon een beetje structuur en striktheid bieden en dan zou ie vanzelf wel in de pas gaan lopen. Dat in de pas lopen had ikzelf namelijk gedaan, mijn broertje ook en een heleboel mensen om mij heen. Tuurlijk wist ik wel dat je kinderen hebt met wie iets aan de hand is, maar ik was er ook van overtuigd dat de meeste kinderen die zich onaangepast gedragen, ouders hebben die er gewoon helemaal niks van snappen.
Nou, dat laatste klopt wel, inderdaad. Maar dat je als ouders er helemaal niks van kan snappen, komt doordat je een kind krijgt dat iets meer uitdagingen met zich meebrengt dan het gemiddelde kind. Als je midden in die worsteling zit of je midden in de fase dat je nog aan het uitzoeken bent hoe je het best met zo’n (hooggevoelig, temperamentvol, misschien zelfs adhd-)kind kunt omgaan dan weet je dat de rest van de visite op een verjaardag inderdaad zal denken: “wat een irritant ettertje.” Vaak gaan mensen er vanuit als je kinderen aanspreekt op moeilijk gedrag ze in staat moeten zijn om dit zelf om te keren, maar dat is een regelrecht misverstand. Op het blog ontspannenopvoeden.nl schreef Karla Mooy recent een blogpost die me enorm aansprak. Ik citeer: “Vaak is er sprake van onmacht. Een overprikkeld kind krijgt niets meer voor elkaar. Het denken functioneert niet meer, het kind is onbereikbaar geworden en valt terug in één of andere primitieve overlevingsstaat.” Ik moest bijna huilen van deze zinnen, omdat ik mijn zoon Max ineens zoveel beter begreep.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Mooy haalt het boek Het explosieve kind aan waarin Ross W Greene zegt: Een kind doet het goed als ie dat kan. En het enige wat we als ouders kunnen doen is ons kind zodanig goed begeleiden, zodat het hem/haar mogelijk wordt gemaakt om goed te functioneren. Bijvoorbeeld door keuzes te maken. Niet teveel te plannen in het weekend, het kind niet te lang achter de ipad laten zitten en een kind goed voorbereiden op wat er gaat komen.
Deze kinderen, die vaak als lastig worden gezien, willen niets voor niets alles bepalen. Het geeft ze controle, zodat ze overzicht kunnen houden. Vaak denkt de buitenwereld: “Wat een brutale aap”. Mijn zoon roept tegenwoordig ineens “Hou je bek”. Het greep me daarom extra aan om in het artikel te lezen dat dit erop kan wijzen dat het kind bedoelt: Ik ben overprikkeld, het komt niet meer binnen, stop alsjeblieft met praten, want het komt niet meer binnen.” Ook duidt de schrijfster van het artikel de woedebui. Niet als ultiem middel voor het kind om zijn zin te krijgen, maar juist om te ontladen. Een woedeaanval eindigt meestal in huilen en daarna ontspant het lijfje inderdaad weer en is er een stuk beter met het kind om te gaan.
De crux, zegt Mooy, is om te begrijpen waarom het kind doet wat het doet, want zolang je uitgaat van onwil, zul je een kind willen dwingen zich anders te gedragen en dat heeft geen zin, kan ik uit ervaring zeggen. Ik kan nog zo streng doen en Max honderd keer op zijn kamer zetten: hij reageert daar niet op. Hij reageert eigenlijk nergens op in de trant van straf en dreiging. En ja, ik heb hem ook wel eens een tik gegeven, maar zelfs dat doet hem niks. Met een kind als het mijne moet je heel andere wegen bewandelen en ik snap dat onwetende mensen/ouders met ‘makkelijkere’ kinderen kunnen denken dat de mijne een prinsje is, maar ik verzeker jullie allen: dat is hij niet.
Hij is een mega-gevoelig jongetje dat zich maar moeilijk kan handhaven in deze wereld en dat zijn ouders enorm hard nodig heeft om met hem mee te kijken naar wat hij wel en niet aankan. En nee dat is niet altijd even makkelijk en ja, dan komen we wel eens in een situatie waarbij ons kind zich drakerig gaat gedragen, op zo’n verjaardag bijvoorbeeld. Ik schrijf dit blog om te laten zien dat niets is wat het lijkt. Dat er vaak een verhaal schuilt achter dat ettertje dat de boel loopt te verstieren tijdens feestelijkheden. En dat een klein beetje compassie van de omstanders de ouders al heel veel goed zou doen. Want zij hebben er elke dag mee te dealen.
Het blog van Karlo Mooy kun je hier lezen!
Lees ook: Als je elke dag in de oorlogsstand staat (vanwege je temperamentvolle kind!)
Femke (38) is getrouwd met Reinier en heeft een temperamentvolle zoon van 6: Max. Ze is gek op roze koeken en altijd op dieet, wat dan weer een lastige combinatie is. Als mede-oprichter van Snippet Media en jonge moeder is haar leven soms een sneltrein.
