Lara over een beangstigend telefoontje van de kinderopvang: ‘Niet schrikken’
Drie maanden geleden dacht ik dat mijn kind doodging. Met een slappe Lex in mijn armen rende ik naar de buren voor hulp. De ambulance kwam en het bleek een koortsstuip. Vorige week belde de kinderopvang mij op mijn werk: ‘Niet schrikken, er is iets met Lex.’
Het waren de angstigste twintig minuten van mijn leven. Lex en ik waren aan het Facetimen met zijn vader, toen hij slap van mijn schoot gleed. Onze clown doet wel vaker iets geks om ons aan het lachen te maken, maar toen ik hem giebelend terug omhoog trok, zag ik pas dat het leven uit zijn gezicht was. Zijn mooie bruingroene ogen waren spoorloos; alleen het wit nog zichtbaar. Hij heeft een herseninfarct, was het eerste dat er door mijn hoofd ging.
In totale paniek rende ik met mijn slappe jongetje naar de buren. Ondertussen belde ik 112. Alleen mijn buurjongen van zeventien was thuis en ik dacht nog: oh nee, wat kan hij doen? Onverwacht legde deze geweldenaar en naar mijn mening voor altijd de meest gelauwerde buurtgenoot, een deken van rust over de situatie. Hij bleef kalm en beantwoordde de vragen van de hulpverlener aan de telefoon, omdat ik door de stress alleen in oerkreten kon reageren. We legden Lex op zijn zij en op dat moment konden we alleen nog wachten op een ambulance. En wat duurde dat onmeunig lang; voor mijn gevoel had ik in die tijd Lex zijn hele leven kunnen herbeleven.
Hij heeft een herseninfarct, was het eerste dat er door mijn hoofd ging
Het bleek een koortsstuip en ondanks het feit dat het leven van je kind even aan je voorbij flitst, is het (bijna altijd) ongevaarlijk. Door een snelle stijging van de temperatuur weet het lichaam niet altijd meer wat te doen, dus komt er vanuit de hersenen een soort reset. Dit resulteert in een stuip, waarbij kinderen verstijven en heftig schokken met armen en benen. Ik kreeg het advies om altijd 112 te bellen.
Lex knapte snel genoeg op en we kregen een neusspray die ze ook aan epilepsiepatiënten toedienen, om hem bij de volgende stuip er iets sneller uit te halen. Een paar dagen later bleek hij een longontsteking te hebben, dus we kwakkelden nog even door.
Als de opvang je vervolgens onverwacht belt en opent met ‘niet schrikken’, wat doe je dan?
JE DE DUIZEND LELIJKE HOEDJES EN ANDERE HOOFDDEKSELS SCHRIKKEN. Er moet een protocol komen waar in staat wat je zegt tegen een ouder als je ze moet bellen bij een noodgeval. Op nummer één : niet zeggen dat ze niet mogen schrikken.
LEES OOK: Lara over scheiden: ‘Ik voelde er helemaal niks bij’
De boodschap zelf was schrikbarend genoeg: Lex was niet aanspreekbaar en er waren een ambulance, traumaheli en politiewagen op weg naar de opvang. Tikkeltje overdreven, hoor ik je denken. Alleen de leidsters daar hadden dit nog niet eerder meegemaakt en dachten – net als ik drie maanden geleden – dat ze hem gingen verliezen. Dus volkomen terecht en goed gehandeld.
Je zou denken dat ik daarna als een opgehitste Dakar coureur de A2 trotseerde, maar nee. Natuurlijk racete mijn hartslag, maar dit keer viel er automatisch een deken van rust over mijn schouders, omdat de symptomen bekend klonken. Het zal wel een koortsstuip zijn, dacht ik. En ik dank alle Goden op mijn blote knietjes dat dit ook écht zo was.
Tip: kijk op Thuisarts.nl voor meer informatie over een koortsstuip.
Lara Steenvoorden (1988) is hoofdredacteur bij Me-to-We. Een tikkie Aziatisch en een beetje boel Brabants, maar boven alles moeder van ‘de directie’: Rijk (3) en Lex (2). Een paar keer per week schrijft ze over co-ouderschap, het leven als vrijgezel en over alle chaos die hierbij komt kijken.
