Lara over scheiden: ‘Ik voelde er helemaal niks bij’
Lara Steenvoorden (34) is chef redactie bij Me-to-We. Een tikkie Aziatisch en een beetje boel Brabants, maar boven alles moeder van Rijk (3) en Lex (2). Een paar keer per week schrijft ze over co-ouderschap, het leven als vrijgezel en over alle chaos die hierbij komt kijken.
Mijn jongste zoon was nog geen vijf maanden toen we de stekker uit onze relatie trokken. De koek was niet op, maar tot gruis vermalen. Het lukte ons niet om de boel weer bij elkaar te vegen. Als je me zou vragen wat er toen door me heen ging, kan ik (op z’n Brabants) kort zijn: himmel niks.
Geen tranen, geen kleine tremor rond mijn mond en zelfs geen verlangen naar chocolade om mijn emoties weg te eten. Die waren er namelijk niet. Naast wat praktische zaken rondom onze kinderen, was het stil in mijn hoofd én in mijn hart. Binnen een paar weken na die grote beslissing woonden mijn jongens en ik in een appartement boven het bedrijf van mijn vader.
En dan stap je over de drempel met een vijf maanden oude baby op je arm en een dreumes aan je been. Niet alleen de drempel van je nieuwe huis, maar ook die van een heel nieuw leven. Anderhalf jaar lang bestond dat leven echter vooral uit het niet verdrinken in alle poepluiers, slaaptekort en de druk van een 36-urige werkweek. Al die tijd bleef het stil van binnen. Ik genoot heus wel van mijn zoons en ik was allesbehalve ongelukkig, maar échte blijdschap of verdriet bleef uit.
Al die tijd bleef het stil van binnen
Huilie huilie
Om te kunnen begrijpen dat dit gek is, moet ik misschien wat meer over mezelf onthullen. Iedere gek ziet namelijk meteen aan mij in welke emotionele staat ik verkeer. Boven alles ben ik een huiler. Niet zo’n lief zeehondje, maar zo’n vreselijk type dat al jankt bij de eerste seconde van de jaarlijkse John Lewis kerstreclame. Bij een foto van zielige ezeltjes (ja, ik steun The Donkey Sanctuary). Of wanneer ik me boos maak om tokkievolk in het verkeer. Zelfs bij afleveringen van The Kardashians houd ik het niet altijd droog. Dus je snapt ‘m, emotion is my middle name.
Daarom had ik verwacht dat ik na het trekken van de relatiestekker door alle verschillende stadia van rouw zou gaan. Maar het stadium ‘gevoelloos’ stond er niet bij op Google. Het was alsof alle luikjes in mijn lijf gesloten waren en ikzelf de sleutel niet bezat.
LEES OOK: Hoe de baby bijna onze relatie verkloot
Vlam in de pan
Het duurde en het duurde en ik dacht dat ik het wel prima vond. Tot er een paar maanden geleden weer een vlammetje begon te branden in mijn lijf en ik mij realiseerde dat ik al die tijd uit had gestaan. Het kan zomaar een onbewuste copingmechanisme zijn.
Wat het aanwakkerde? Het kan van alles geweest zijn. Een simpel flirtmoment met een knappe internetmonteur (dit kreeg overigens nog een staartje). Rijk en Lex die lachend door de duinen rolden. Een knuffel met mijn ex. Zicht op mijn droombaan misschien. Het was alsof de winter uit mijn hart vertrok en er weer ruim plaats was voor de lente.
En nu dat vuur langzaam brandt en de luiken verder opengaan, heb ik besloten dat mijn leven wel weer wat ‘jeu’ kan gebruiken. Eropuit gaat deze vrouw. Mét de kinderen, maar vooral ook met mezelf. Want wie ben ik nu ook alweer?
Opnieuw sta ik op die drempel en alles aan de andere kant is nog onzeker. Maar weet je wat? Mijn gevoel zegt me dat het goed gaat zijn.
Lara Steenvoorden (1988) is hoofdredacteur bij Me-to-We. Een tikkie Aziatisch en een beetje boel Brabants, maar boven alles moeder van ‘de directie’: Rijk (3) en Lex (2). Een paar keer per week schrijft ze over co-ouderschap, het leven als vrijgezel en over alle chaos die hierbij komt kijken.
