Lara over zwangerschapskilo’s: ‘Ik verontschuldigde mezelf voor mijn uiterlijk’
Lara was in twee jaar tijd twee keer zwanger. Waar ze vóór de eerste zwangerschap nog Mont Ventoux op fietste, was ze naar eigen zeggen na de tweede bevalling zelf meer een gebergte. Daar vindt ze wat van, maar mensen uit haar omgeving blijkbaar ook. En op die mening zit ze nou precies niet te wachten.
De XXL frikadel op onderstaande foto is niet zomaar een hele grote snack. Nee, deze enorm vleesstaaf staat voor mij symbool voor het moment dat het hek van de dam ging wat zwangerschapskilo’s betreft.
Tijdens mijn tweede zwangerschap verdween de rem wat eten betreft en dacht ik: ‘Ach, dat afvallen komt wel weer als ik borstvoeding ga geven.’ Maar het enige wat ik kwijtraakte kort na de geboorte van Lex, was een partner van ongeveer 85 kilo.
LEES OOK: Lara over scheiden: ‘Ik voelde er helemaal niks bij’
In de periode die volgde voelde ik niet de ruimte om met mezelf bezig te zijn. Van buiten was ik een XXL-versie van hoe ik er eerder uit zag en van binnen was er slechts een XS-variant van mijn karakter over. Het deerde me op dat moment niet. Voor mij was het welzijn van mijn kinderen en een steady inkomen meer van belang. Maar in mijn omgeving werd dit totaal over het hoofd gezien. Er kwamen namelijk vooral reacties op de buitenkant. Een bloemlezing:
‘Goh, nu ga je vast weer daten. Doe je al iets aan sport?’
‘Jij bent echt een emotie-eter he?’
‘Je past nog niet in je oude broeken denk ik? Komt wel weer hoor.’
Of gewoon: ‘Hoe gaat het met afvallen?’
Terwijl ik nog niet eens nadacht over het verliezen van die zwangerschapskilo’s.
Het meest treurige was nog dat ik de opmerkingen die ik zo nu en dan naar mijn hoofd kreeg bevestigend beantwoordde. Dat het inderdaad heel erg met me gesteld was. Of eigenlijk verontschuldigde ik mijzelf voor mijn uiterlijk, dat anders was dan voor mijn kinderen. Zo ook op de verjaardag van mijn oudste vorig jaar, toen iemand uit mijn familie zei:
‘Het is zo zonde. Je bent eigenlijk zo’n mooie meid om te zien.’
De zonde zijnde de extra kilo’s aan mijn lijf. Een opmerking die mij deed denken dat ik niet meer ‘die mooie meid’ was. Wat was ik nu dan wel? Ik vroeg het niet. Met mijn hand nog in een bak chips zei ik alleen maar:
‘Ja, maar ik ga op dieet hoor. Hard sporten en op mijn voeding letten. Komt goed.’ Een tevreden knik volgde. Ik had juist geantwoord.
De vertaling van mijn reactie: het is oké wat je zojuist tegen mij zei. En dat was het natuurlijk duidelijk niet. Net als dat alle andere terloopse opmerkingen of blikken met betrekking tot mijn gewicht dat niet waren.
Daar, op mijn favoriete plek op de planeet (thuis), zorgde een botte opmerking van iemand die onvoorwaardelijk van me zou moeten houden ervoor, dat ik me op de een of andere manier zowel te groot als te klein tegelijk voelde.
Bodyshaming kan zo verborgen en zo verraderlijk zijn, dat het soms moeilijk is om zelfs maar te beseffen dat het gebeurt. Of iemand nu je kledingkeuzes in twijfel trekt (of je ‘dapper’ noemt omdat je iets draagt) of ongevraagd “gezondheidsadvies” geeft, deze opmerkingen kunnen kwetsen. Zelfs als ze zogenaamd geuit worden vanuit zorgen om jouw welzijn.
Ik vertel mezelf maar dat deze opmerkingen geworteld zijn in projectie, reflecteren op de eigen onzekerheden van deze persoon, en helemaal niets met mij te maken hebben. Hoewel dat weinig troost biedt als je aan de ontvangende kant van zo’n uitspraak staat.
Uiteindelijk ging de knop op natuurlijke wijze om, nadat ik voor mijn gevoel de berg met de naam Scheiding bedwongen had. Aan de top kwam mijn zelfvertrouwen terug. Maar heel graag had ik vanuit de supporters langs die lange slingerweg omhoog wat meer steun gehad, in plaats van veroordeling. Ik voel mij fitter en fijner nu ik in de buurt van mijn streefgewicht zit, maar complimenten hierover heb ik inmiddels niet meer nodig.
Ik vind mezelf namelijk altijd dikke prima.
Lara Steenvoorden (1988) is hoofdredacteur bij Me-to-We. Een tikkie Aziatisch en een beetje boel Brabants, maar boven alles moeder van ‘de directie’: Rijk (3) en Lex (2). Een paar keer per week schrijft ze over co-ouderschap, het leven als vrijgezel en over alle chaos die hierbij komt kijken.
