Het is al een aantal weken geleden dat de opvoedpoli-coach videobeelden van ons gezin kwam maken en eigenlijk was ik het alweer een beetje vergeten. Totdat Reinier en ik binnenstappen in haar spreekkamer en zij de laptop openklapt. “Zullen we eens kijken naar dit moment?”, zegt ze en ze zet de computer stil bij een beeld waarop je Reinier, Max en mij aan tafel ziet zitten. Ik ben meteen vertederd, want Max heeft zijn zonnebril op en doet die gedurende de maaltijd het ding ook niet meer af. Typisch.
Redelijk ontspannen ben ik, als het beeld gaat spelen, want heimelijk denk ik: “Deze maaltijd ging prima. Geen drama. We waren allemaal op ons best.” Onze coach benadrukt de positieve aspecten van ons samenzijn en prijst het feit dat we een echt gesprek met Max voeren (“Taaaaart!” “Wat bedoel je Max? Heb je taart gegeten?” “Ja, Seb weg.” “Oh, er was taart omdat Seb afscheid nam?” “Ja!”). Verder eet onze zoon goed en gooit en smijt hij niet met de maiskolf op zijn bord. Bravo! En toch zet de therapeut de video stil. “Zie je wat hier gebeurt?”, vraagt ze. Nee, schudden Reinier en ik allebei. Ik stamel: “Tsja…ik probeer daar een gesprek met Reinier te voeren. Dat mag toch wel?” Onze coach antwoordt dat dit vanzelfsprekend ‘mag’, maar dat haar opvalt dat Max al een paar keer iets probeert te zeggen. “In feite wordt hij hier genegeerd.” Ze heeft gelijk. Even voel ik me schuldig. Maar dan zeg ik: “Ja, zeg, ik mag toch wel even iets over mijn dag vertellen tegen mijn man?” “Ja”, zegt ze, “Maar laat Max wel weten dat je opmerkt dat hij iets wil zeggen: geef aan dat je hem hebt gehoord, dat je even je gesprek afmaakt en dat hij daarna mag zeggen wat hij te zeggen heeft.” Het klinkt me niet gek in de oren. Ik snap wat ze hier wil laten zien: een klein dingetje als dit kan ervoor zorgen dat onze zoon een opbouw van frustratie ervaart en vervolgens in een woedeaanval terecht komt. Het is goed dat op te merken en er iets mee te doen.
Een aantal dagen later gaat het weer helemaal mis met Max. Of het komt door het herfstige weer of door iets wat er gebeurde op de kinderopvang is me een raadsel, maar plotseling is alles wat er moet gebeuren wederom een ouderwets zenuwslopende strijd. Luier omdoen, aankleden, de trap oplopen, in het fietszitje getild worden, in bad gaan, schoenen uittrekken, weggaan uit een speeltuin. Het leidt allemaal tot het grootst mogelijke drama. Ik ben het op een zeker moment zo ontzettend zat dat ik tegen Reinier zeg: “Het gaat me allemaal veel te langzaam met die opvoedpoli. Waarom zitten we te kijken naar een eetmomentje waarbij alles in principe prima gaat? Ik snap best dat Max het als vervelend kan ervaren dat hij een keertje genegeerd wordt aan tafel, maar hallo…. Dat is ook het leven hoor! We worden allemaal wel eens genegeerd. Waarom zeggen we niet: hij dealt er maar mee? Wat ik NU nodig heb zijn echte handvatten voor de crisissituaties die we de laatste dagen doormaken, voor als Max he-le-maal uit zijn plaat gaat! Daar wil ik aan werken.”
Reinier tempert me een beetje en zegt dat we juist door naar de videobeelden te kijken het inzicht krijgen om moeilijke situaties te ondervangen of te voorkomen, maar ik zit echt even rock bottom. Moet het echt allemaal zo godsgruwelijk moeilijk zijn? Hebben andere ouders dit ook? Waarom hoor ik dat dan zo weinig? Ligt het allemaal aan mij dat mijn kind zo lastig is? Is het zijn reactie op een slecht functionerende moeder? Of is er toch iets met hem aan de hand? Want wat het me kost om één kind van kinderopvang, via avondeten in bed te krijgen, dat is volgens mij niet normaal. Maar ach, ik weet het ook niet. Ik heb werkelijk geen idee meer.
Het begin gemist van Femke’s avonturen bij De Opvoedpoli? Begin dan bij het begin: Als je met je peuter naar de opvoedpoli moet
Femke (38) is getrouwd met Reinier en heeft een temperamentvolle zoon van 6: Max. Ze is gek op roze koeken en altijd op dieet, wat dan weer een lastige combinatie is. Als mede-oprichter van Snippet Media en jonge moeder is haar leven soms een sneltrein.
