Als je nooit snoep aan je kinderen geeft (maar af en toe wel!)

Barbara heeft nooit snoep in huis. Ze wordt helemaal van het gezeur als het er weel is. En o, ze hebben er een neus voor! Maar als ze een dagje uit gaan, neemt ze altijd een rolletje snoep mee. Als de kinderen dan om snoep vragen zegt ze standaard ja. Moet je die gezichten dan eens zien! 

Mijn ouders hadden nooit snoep in huis. Ja, zielig hè? Ik kan me herinneren dat ik soms het hele huis doorzocht op zoek naar snoep. Op die strooptochten ging ik tot aan de medicijnkast aan toe. Daar vond ik wel eens keelpastilles (lekker) en strippen Sinaaspril (heerlijk!). Wist ik veel dat ik paracetamol zat te eten. Wat zal ik lekker geslapen hebben die nachten!

Slechts één keer per jaar mocht ik snoep uitzoeken. Dat was als we naar Frankrijk reden. Dan stopten we bij het laatste grote benzinestation in Nederland, ergens in Brabant, en dan mocht ik voor een gulden snoep kopen. Voor onderweg.

Nu ik zelf kinderen heb, heb ik ook geen snoep in huis. Het geeft alleen maar gezeur. Zodra ze weten dat het er is, vragen ze er net zo vaak om tot ik er helemaal gek van word. Dus ik ben er gewoon radicaal mee gestopt, naar het voorbeeld van mijn moeder. Wel zo rustig.

Ik neem alleen snoep mee als we een uitje hebben. Als we een dag naar een pretpark gaan, bijvoorbeeld. Dat doe ik omdat er altijd wel een moment is dat een iets wil wat de ander niet wil. En dan huilt er een. Een snoepje is dan wel heel makkelijk om iedereen in het gareel te houden. En in die parken verkopen ze toch alleen snoep in van die enorme hoeveelheden. Het is dan maar beter om met een kleinere portie (één rolletje Fruittella voor de hele dag) op pad te gaan.

Op die dagen zeg ik dan ook – tot grote verbijstering van mijn kinderen –  ja waar ik alle andere dagen nee zeg: “Mama, mag ik een snoepje?”

“Ja schat, is goed.” Moet je dat gezicht dan zien!