De bevalling die 5(!) dagen duurde…

Dacht je dat jij een zware bevalling had? Nu blijkt maar: het kan altijd erger. Kim had een bevalling die 5 (!) dagen duurde. Wil jij ook jouw bevallingsverhaal vertellen? Mail ons op schrijven@me-to-we.nl en misschien zie je je verhaal terug op de site.

‘’Na een prachtige zwangerschap (lees: vreselijke bekkenpijnen, afgrijselijke kotsbuien, hormoonafwijkingen met bijbehorende gedragsstoornissen zoals schoonmaakbuien waar ik eerder nooit last van had. En last but not least: een allergische reactie op mijn zwangerschapshormonen waardoor ik van kin tot voeten zo erg jeuk kreeg, dat ik mezelf tot bloedens toe openkrabde en mezelf het liefst te lijf was gegaan met een schuurmachine (geen grapje). Niets hielp er natuurlijk tegen en ik vloog tegen de muren op.) Goed, naar aanleiding van deze toch wel vrij ernstige jeuktoestand besloot eindelijk na twee weken mijn verloskundige dat ik ingeleid mocht worden in het ziekenhuis.

Gitaar stukgeslagen
Op dinsdagochtend werd ik om 7 uur in het ziekenhuis verwacht. Op maandagavond was ik zo stervensnerveus dat ik de volgende dag zou moeten bevallen, dat ik nog even mijn gitaar tegen de grond stukgeslagen heb, een fles champagne op de grond gesmeten heb, die overigens niet eens is stukgevallen, dus dat was niet werkelijk bevredigend en zodoende moest ik ook nog even de stofzuiger van de trap gooien en me daarbij verstappen en mijn geliefde Replayslippers stukmaken. Afijn, ik had er duidelijk veel zin in! Goed, spullen ingepakt en die nacht maar zo veel mogelijk slapen zodat ik uitgerust aan mijn bevalling kon gaan beginnen! Oftewel, ik heb die nacht anderhalf uur geslapen vanwege de zenuwen.

Geen mietje
Dinsdagochtend ging ik naar het ziekenhuis waar ik direct aan de ecg gelegd werd en de hormoongel werd aangebracht. De eerste weeën kwamen al snel. Gelukkig had ik geen zwangerschapscursus gedaan, maar wel een boek gelezen en ik kon de weeën dus goed opvangen. Zodra er een wee kwam liet ik me er helemaal in wegzakken en belandde dan in een land hier ver vandaan waar de pijn een stuk minder heftig was. Ondertussen kneep ik wel de hand van vriendlief in stukken maar die kon dat gelukkig goed hebben. Na een paar uur weeën dacht ik ‘nou die ontsluiting is al mooi op gang, kom maar door met die baby! Straks lekker persweetjes en die helpen me wel bij het eruit gooien van de wurm.’ Het werd tijd om de ontsluiting te checken. Ik ben geen mietje wat pijn betreft maar hiervan ging ik schreeuwen en huilen. Maar goed: alles voor de baby. Ik keek hoopvol de verloskundige aan maar tot mijn ontsteltenis zat er geen millimeter ontsluiting. Had ik de hele dag voor jan snot liggen puffen. Er moest opnieuw gel aangebracht worden. ‘Nou vooruit, dan komt het vast lekker op gang en word ik vannacht mama’, dacht ik! Maar nee. De hele nacht heavy weeën, niet geslapen, en de volgende ochtend weer ontsluiting checken. Helse pijn weer, en maar 1 cm ontsluiting: 24 uur weeën, niet geslapen, en 1 cm ontsluiting!  Het was inmiddels woensdag.

De Ruggenprik
Ik dacht: ‘nou, vanavond of vannacht zal het toch wel gaan doorzetten’, dus mijn moeder gebeld die vanuit het noorden van Nederland naar me toe kwam, want die moest er natuurlijk bij zijn. De weeën werden steeds heftiger en om het op gang te houden ging ik af en toe stukjes lopen om de zwaartekracht maar wat te helpen. Maar toen zakten de weeën weer af. Op woensdagavond ging ik aan een oxytocine infuus om de boel te versnellen, de weeën werden inderdaad heftiger en heftiger! Maar de ontsluiting bleef steken op 1 cm (drie keer per dag opvoelen, drie keer per dag auw en geen steek verder komen hè!). Weer een nacht zonder slaap met weeën, donderdagochtend, en nog steeds maar 1 cm. Ik zou pas een ruggenprik krijgen als ik op 2 cm zat en dan zouden ze de vliezen breken zodat de geboorte door ging zetten, maar ja het bleef maar bij 1 cm! De hele donderdag heb ik aan de ecg gelegen en uiteindelijk om half twaalf ’s avonds had ik 2 cm!
Dus toen op naar beneden voor de ruggenprik. Zodra die erin zat werd ik zo stoned als een garnaal en het eerste wat ik zei was (tegen de vrouw die de ruggenprik gezet had): ‘’Ik vinnn jouw wew een tof menzzz’’. Mijn vriend dacht dat ie ’t bestierf van het lachen, ik ging van een hoopje puffende ellende naar de melige muts van altijd, best een omschakeling binnen een minuut.

Verlamd been
Ik dacht nou die ruggenprik zit, weg pijn, hoppa, laat maar komen! Dat liep anders. Want de ruggenprik was ietsje scheef gezet. Dus mijn rechterbeen, waar ik op lag, werd verlamd. Geen probleem zeiden de zusters, dan ga je even op links liggen, dan zakt hij wel weer recht en krijg je zo het gevoel en beweging in je rechterbeen weer terug. Maar dat gebeurde niet. Mijn linkerbeen raakte ook verlamd. Dat wordt nog geinig dacht ik, bevallen met verlamde benen. Uiteindelijk werkte de ruggenprik als volgt: Ik was helemaal stoned, voelde alles nog (dus de weeën ook), maar mijn benen voelde ik niet meer en had ik geen controle meer over.
Inmiddels had ik al 4 nachten (maandagnacht namelijk ook al eigenlijk niet meer) geen slaap meer gehad, toen mijn vliezen gebroken werden en de rest van de ontsluiting door zou zetten. Op vrijdagochtend zat ik op 6 cm, en de uren daarna ging het dan eindelijk steeds vlotter. Ik lag aan het infuus, en elke keer dat er een wee kwam zei ik tegen mijn ouders, vriend en zusje: ‘Komt er weer eentje, doei!’, en dan zakte ik weg in de wee. Uiteraard moest er net in een wee steeds een alarmtoontje afgaan van een infuus dat leeg was, of iemand begon te praten, waardoor ik uit mijn Verweggistan wakker werd en ineens de pijn weer voelde. Inmiddels was ik de weeën, het slaapgebrek en de verlamde benen zo spuugzat dat ik wilde gaan persen (want persweeën waren in geen velden of wegen te bekennen, uiteraard, waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan hè!).

PERSEN!!!
De baby lag er klaar voor, maar volgens het boekje moet je natuurlijk het gevoel hebben dat je moet schijten en het ECHT. NIET. MEER. KAN. TEGENHOUDEN. Dus ik dacht verrek maar met je boekje, die baby gaat er NU uit. Dus zei ik tegen de zusters: “Ik kan het ECHT. NIET. MEER. TEGENHOUDEN. HOOR!”. Wat niet waar was. Maar toen mocht ik gaan persen! Na vier slapeloze nachten had ik nog bergen energie over natuurlijk. Dus die bevalling van mij, dat werd een eitje!
Ik persen en persen. Mijn zusje hield mijn ene been vast en mijn vriend mijn andere been, want ja verlamde benen krijg je met geen mogelijkheid omhoog hoor! Schoot voor geen meter op natuurlijk want ik kon geen kracht uit mijn benen halen. Maar goed ik dacht: ‘eruit ga je!’ Nooit geweten dat je zoveel kracht kunt zetten op je eigen lichaam zonder dat er adertjes in je hoofd knappen! Uiteindelijk na een uur persen zonder persweeën dacht ik nu ben ik er echt klaar mee, of ik nou volgens het boekje mijn ogen open hou of mijn handen goed hou, I don’t care, de baby gaat er UIT! En wel NU!

En toen na echt belachelijk veel kracht te bundelen, en dat drie keer, ploepte er een nattig, verfromfraaid mannetje uit en werd op mijn borst gelegd.”