De Ideale Moederdag vs De Realiteit van Moederdag

Marit hoopt al jaren op een moederdag uit de boekjes. Cadeautjes, knuffels, ontbijt op bed, geen geschreeuw, honderd keer ‘je bent de liefste mamma van de hele wereld’. Maar ja. Het gaat meestal anders.

Hier hoop ik op: Uitslapen. Dat ik om 07.00 wakker word en manlief zegt: “Blijf nog maar even liggen. Ik neem de kinderen mee naar beneden.” En dat ik daarna weer wegdoezel tot een uurtje of 08.00, vervolgens eindelijk een paar hoofdstukken uit het boek lees dat al maandenlang ongelezen naast mijn bed ligt en daarna op mijn dooie akkertje onder de douche stap.
De realiteit: Om 06.00 word ik wakker van mijn jongste die naast mijn bed staat en me in het gezicht slaat:“Mama, mama! Naar beneden. Nu!”
Ik: “Vraag maar aan papa, schat.”
Hij: “Oh niet nu, ik ben nog zo moe.”
Peuter (met wijsvingertje in mijn wang prikkend): “Nee, mama moet mee. NU!”

Hier hoop ik op: Een ontbijt op bed. Kopje thee, gekookt eitje, een jus d’orange en ik ben een tevreden mens. De thee mag lauw zijn en te sterk, het eitje snotterig en de jus uit een pakje. Wat dat betreft ben ik de moeilijkste niet.
De realiteit: Om 07.30 sta ik voor twee bankplakkers een ontbijt te fixen, terwijl manlief boven ligt en zich nog eens omdraait.

LEES OOK: waarom moederdag uit bizarre misverstanden bestaat

Hier hoop ik op: Een nieuw parfum. Een origineel cadeau kun je het niet noemen. Maar originaliteit wordt op sommige momenten zwaar overgewaardeerd en Moederdag is zo’n moment. Ik zeg: kom maar door met die fles! (Ik hoop er al vijf jaar op)
De realiteit: Een nieuwe fles olijfolie, dat was vorig jaar mijn cadeau. En het jaar dáárvoor. Een hele lekkere, dat wel, maar stiekem was ik toch een beetje teleurgesteld.

Hier hoop ik op: Tekeningen van mijn  peuter en kleuter. En nee, daaruit hoeft echt niet te blijken dat er een kleine Klimt of van Gogh in mijn bloedjes schuilt. Als er maar een beetje toewijding in zit.
De realiteit: Een snel in elkaar gekraste tekening van de jongste. Denk: een bibberige cirkel met en aantal willekeurig geplaatste stippen. En een blanco A4-tje van de oudste volgeplakt met Barbie/Hello Kitty/Dora-stickers.

Hier hoop ik op: Ongestoord en uitgebreid alle weekendbijlages van de krant doornemen, nippend aan een latte.
De realiteit: Ik heb de krant nog niet open geslagen of er klautert een peuter op mijn schoot die zijn Cars autootje hysterisch over de bijlages laat racen. Uit voorzorg zet ik mijn latte ver buiten de gevarenzone. Totaal zinloos. Vijf minuten later gaat-ie alsnog om. Over de krant.

Hier hoop ik op: een dagje Spa met vriendin. Mobieltjes uit, badjassen aan en het Grote Ontspannen kan beginnen. Saunaatje hier, massagemomentje daar, het lijkt me de perfecte invulling van de dag.
De realiteit: Met het gezin een dagje dierentuin. Papa onafgebroken op z’n mobiel turend (“Ja, sorry,  dat vraagt mijn werk nou eenmaal van me.”) en de kinderen overal naartoe rennend waardoor ik continue op moet letten of er niet iemand over het hek bij de krokodillen klimt of het water in dondert bij de pinguïns.

Hier hoop ik op: Dat ik mijn wederhelft nu eens niet een week van tevoren moet helpen herinneren aan Moederdag.
De realiteit: Ondanks subtiele en minder subtiele hints van mijn kant en ruim op tijd verkondigd, vergeet wederhelft óók dit jaar dat het 10 mei Moederdag is  (“Ja, maar jij bent ook niet mijn moeder, dat is het.”) Ondertussen zie ik op Facebook de ene na de andere foto voorbij komen van moeders die wél een geslaagde moederdag hebben. Bah.

Psst… lees hier waarom vrouwen uit mannengezinnen nooit cadeautjes krijgen.