Houd op, met die term ‘ploetermoeder’ (een beetje medelijden is genoeg)
Barbara vraagt zich af wie er in godsnaam een ploetermoeder of supermama wil zijn. Tijd voor een beetje nuchterheid (en medelijden – ook met vaders).
Hè getver. Ik wilde al nooit een supermama zijn, zo’n vrouw die 14 uur per dag bij Facebook werkt en ook nog cupcakes bakt (en een boek schrijft), maar nu dreigen we dus met z’n allen een ‘ploetermoeder’ te worden.
Nou, dat klinkt eigenlijk nog erger.
Ploetermoeder.
Ik snap het wel, het is maar een mediaterm, maar ik wil er totaal niet mee geassocieerd worden. En wie wel?
Toch is er echt iets gaande, ook al heeft niet iedereen het door. Eergisteren stond er in een Vlaamse krant een opinieverhaal over die supermama, die nooit heeft bestaan. Alle vrouwen die daarin geloofden, vonden zich volgens de auteur opeens terug in een veel te drukke baan, in plaats van in een ’toppositie’. Ze hadden een huis dat nodig eens moest worden opgeruimd, flink veel slaapgebrek en dus mooi geen zin meer om cupcackes te bakken als ze eenmaal thuis waren.
Een fysieke uitputtingsslag, noemt ze het, kinderen combineren met een carrière.
Daar word ik dan wel weer blij van, die nieuwe nuchterheid. Ik zie nu zelfs in commercials vrouwen die niet in 10 minuten een heerlijke en gezonde maaltijd te voorschijn toveren. Heb je die commercial gezien van de Fiat 500?
Die gaat vér!
We zien een huisvrouw, die nogal slecht rapt, dat is een beetje jammer. Maar verder is het werkelijk revolutionair!
Deze vrouw bekent dat ze alleen nog restjes knakworst eet in plaats quinoasalade met avocado, ze klaagt over strings die pijn doen sinds de bevalling, en over de dokter die zei dat het crimineel was om geen borstvoeding te geven. En als toegift noemt ze zichzelf nog een orgasmfaker ook!
Als merken dát al durven te zeggen, dan volgt de rest ook wel. Dan kunnen we afscheid nemen van de term ‘ploetermoeder’ of ‘supermama’ en dan kijken we elkaar meewarig aan als we horen dat iemand moeder is van kleine kinderen.
Want een beetje medelijden vind ik wel op z’n plaats, dankuwel.
(Hier de slechte rap, even doorheen bijten.)
(En vaders? Die hebben het ook niet makkelijk! Daar hoor je dus echt nooit iemand over in de media. Fiat heeft ook aan hen gedacht. Die rijden namelijk ’s nachts rondjes over de snelweg, om de tweeling in slaap te krijgen, dat is ook zielig.)
Om af te sluiten nog enkele tips uit de praktijk voor wie zich herkende in de ploetermoeder van An Goovaerts:
• Zorg voor een volle batterij. Dat helpt om je geduld te bewaren. Ga op zoek naar een energiebron. Sommigen halen dat uit zichzelf, 1-1 tijd met hun partner, yoga, sport of een goed boek. Tijdig herladen is de boodschap.
• Zorg voor een sterk netwerk en durf om hulp vragen.
• Besteed taken uit. Ook aan je eigen kinderen. En laat je schuldgevoel achterwege.
• Deel en leer van andere ouders.
• Vraag aan je baas om flexibel te werken. Het maakt je leven een stuk efficienter.
• Stop met zeuren, we hebben het beter dan de voorgaande generaties.
• Denk wanneer je op ontploffen staat eens aan alleenstaande ouders, of ouders met een zwaar ziek kind, of ouders in armoede. Zoals Milan Kundera al schreef in The Unbearable Lightness of Being: Er is geen perfectie, er is enkel het leven.
Lees ook: 10 Leugens die thuiswerkende moeders zichzelf vertellen
