300 lege wc-rollen en een tropenpak – dat heeft iedere ouder toch op voorraad?
Vala vindt zichzelf een behoorlijk georganiseerde moeder. Toch schiet ze ieder schooljaar weer tekort. Omdat ze geen lege schoenendozen en natte oases op voorraad heeft. Maar waarom kunnen scholen daar niet zelf voor zorgen?
’s Ochtends bij het ontbijt spreekt mijn 6-jarige dochter de woorden die geen enkele ouder tussen de hectiek van het schooltasjes vullen en e-mails lezen door wil horen: “Ik moet vandaag een schoenendoos mee naar school.” Een schoenendoos? Verwilderd kijk ik haar aan. “Hoezo een schoenendoos?” vraag ik. Ze haalt haar schouders op. “Dat zei de juf.” Wanneer, waarom, stond het op de app? Koortsachtig scroll ik door alle nieuwsbrieven, mails, updates en appgroepen van school. Nergens iets over een schoenendoos. Inmiddels draai ik zo’n acht jaar mee in het basisschoolwereldje, op drie verschillende scholen, en ik blijf me erover verbazen: waarom denken leerkrachten dat ouders een arsenaal aan vreemde attributen op afroep beschikbaar hebben?
300 lege wc-rollen
Aan het begin van ieder schooljaar zet ik netjes alles in de agenda. Studiedagen, themaweken, vieringen, ouderavonden. Altijd denk ik dat ik maximaal ben voorbereid, weet wat er komen gaat. En dan vraagt de juf toch altijd weer om 300 lege wc-rollen, die ze morgen nodig heeft. Mijn kind komt thuis met een diffuse boodschap, want in plaats van het op één van de zes communicatiekanalen te zetten die je als ouders tegenwoordig moet bijhouden, worden dat soort verzoeken altijd tussen en neus en lippen door in de klas gedaan en moet je dan maar hopen dat je de juiste boodschap destilleert uit het raadselachtige verhaal waar je kind mee thuiskomt. En meestal is dat weinig meer dan ‘weet ik niet meer’, als je vraagt naar enige specificatie van de opdracht.
LEES OOK: Perfecte pipovoeten – of weer een zomer in het pierenbadje
Waarom zijn scholen niet in staat om hun eigen inventaris op orde te hebben? Tenslotte verandert die weinig, aangezien de core business van basisscholen al sinds jaar en dag hetzelfde is: kabouters vouwen en kerststukjes knutselen. In plaats van ouders vlekken in hun nek te bezorgen met laste minute verzoekjes voor spullen die niemand ooit op voorraad heeft (ik weet namelijk niet hoe het met jou zit, maar ik kan me niet voorstellen dat er veel ouders zijn die grossieren in verpakkingsmateriaal en thematische verkleedkleren), lijkt het me beter om als school een deal te sluiten met wc-papierfabrikanten en schoenenwinkels, zodat je nooit verlegen zit om materiaal, als er weer eens eens volledig decor voor Dierendag, of een boekenmarkt voor het goede doel moet worden opgetuigd.
Waarom denken leerkrachten dat ouders een arsenaal aan vreemde attributen op afroep beschikbaar hebben
Tropenpak
Mijn zoon kwam onlangs thuis met de mededeling dat hij volgende week een ‘tropenpak’ nodig heeft voor school. Gelukkig is het zijn laatste jaar op de basisschool, want als de tendens nu is dat we van adhoc schoenendozen naar last minute outdoor gear gaan, zie ik mij genoodzaakt om de handdoek in de ring te gooien. Een paar lege wc-rollen krijg ik tenslotte nog wel gebietst als ik een rondje door de buurt maak, maar voor een afritsbroek en een kapmes heb ik zeker drie tot vijf werkdagen nodig. Want zelfs bij Ali Express hebben ze dat niet op voorraad liggen. Ik denk wel dat ik maar eens ophoud met de vrijwillige ouderbijdrage te betalen en in plaats daarvan de school ga vragen om mij te compenseren. Het gaat namelijk behoorlijk in de papieren lopen, de aanschaf van al die rekwisieten. Met drie kinderen heb ik tenslotte tegen wil en dank en op stel en sprong al een heleboel nieuwe schoenen voor mezelf moeten kopen. Want je kunt ze natuurlijk ook niet als enige zonder schoenendoos naar school sturen. Het ouderschap is offers maken. Alles voor de kinderen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
