Hoe een nacht eruit ziet als het hele gezin in één bed slaapt (nou ja…slaapt?)

Oh, niets zo heerlijk als kleine luierkontjes tussen papa en mama in. Die zachte haartjes, die lieve snurkgeluidjes, die zachter pollewoppige lijfjes, een en al liefde. Zo zoet! Totdat ze groter worden, en ze niet alleen lange ledematen hebben, maar ook stinkvoeten en een hardnekkige snurk. Dan is er opeens weinig lieflijks meer aan.

Lees ook: Wat moeders zeggen (en wat ze daar dan dus eigenlijk mee bedoelen)

Man, wat is dat toch lekker, mijn kleine kinderen bij me in bed. Tenminste, dat vond ik toen mijn dochter Puk drie maanden oud was. Maar inmiddels is ze vier, en eist het kleine broertje (Olle, bijna 2) ook zijn plek op. Ergo; een stukkie onhandiger, allemaal. Dan zien die nachten er opeens zo uit:

19.30 ‘Olle, tijd om naar bed te gaan. Geef papa kus en Puk kus. Ja, láápe!’

19.45 ‘Puk, nog vijf minuten op de iPad, dan ga jij ook slapen. Vandaag maar eens op tijd naar bed. Anders wordt het weer te laat, hè? Net als gisteren.’

20.15 ‘Puk, echt je móét nu echt naar boven toe. Nee, alle kinderen van jouw leeftijd slapen inmiddels. Kom, even je tandjes poetsen en je bed in.’

20.35 ‘Ja dat waren leuke verhaaltjes, hè, uit dat sprookjesboek. Ga nu maar lekker slapen, schatje.’

20.40 ‘Puk, ga eens terug naar boven toe. Ja, we weten dat het licht is buiten en je niet kan slapen, maar probeer toch maar. Denk maar aan konijntjes.’

20.45 ‘Kom óp! Hop, naar boven. Wat? Ben je bang voor wolven? Zucht. Ja, mama komt wel even bij je liggen.’

21.22 ‘Hoor ik nou Olle huilen? Kom maar ventje, in het grote bed. Er niet uit rollen, hè? Zo, de deken van papa om je af te schermen.’

21.22-23.44 * Niet echt diep slapend uit angst dat Olle toch uit bed rolt *

23.45 ‘Slaap lekker, schat. Ja dat is Olle, die ligt op jouw helft. Waarom? Omdat-ie huilde. Daarom.’

23.55 ‘Wie snurkt daar nou zo? Oh, het is papa.’

01.30 Au, nondeju, wat kunnen kleuters had trappen, zeg! Heb ik een bloedneus? Nee. ‘Kom meisje, ik leg je even terug in je eigen bedje.’

02.30 Wat? Hoe komt Puk hier nou weer? Is ze nou zelf terug gekropen? Djeez. Nou, ik pak wel even haar eigen kussen, dan.

02.30-03.30 * Een uur naar het plafond starend omdat er drie mensen in bed liggen te scheten, snurken, hoesten, trappen, kussen innemen, te pas en te onpas hun ledematen uitstrekken. In mijn gezicht, welteverstaan.

03.30 Ik kan natuurlijk ook in het bed van Puk gaan liggen. Oh nee, dat vertelde M laatst. Die was in slaap gevallen in het peuterbed van zijn zoon en liep een nekhernia (!!) op.

05.00 Toch nog Puk even in haar eigen bed leggen. Dat is beter. Waarom huilt ze nou? ‘Nee, lief, wolven komen je echt niet opeten, beloofd.’ (in mezelf vloekend dat ik zo dom was om sprookjes voor te lezen).

06.00 Waarom is Olle nou zo aan het hoesten? Zou hij ziek worden? Even zijn adem controleren. Poeehhh, wat een ranzige lucht. Ja, de ziekekindertjeskegel, ik ruik het al. Zieltje.

07.00 Hmm. Niet wakker te meppen. Snel maar even zelf douchen, dan.

07.02 ‘Ja Olle, mama komt eraaaahaaan!!!’

07.30 ‘Puk, wakker worden, je moet naar school!!!! Ja, ben je een beetje moe? Ja mama ook, ja.’

08.00 Even naar de site van Ikea. Hadden die niets iets nieuws? Die übergrote gezinsbedden, want het was toch weer helemaal hip, dat samen slapen? ‘Booming’ wordt het zelfs genoemd. Maar ja, het woord booming is al jaren niet hip meer, dus dat is oppassen geblazen. Een bed zelf bouwen kan ook, natuurlijk. Voor met zijn allen. Maar dan moet ik daar wel de energie voor hebben, en die heb ik nu niet. Ik vermoed hier een vicieuze cirkel.

Nou ja, op naar kantoor, dan maar. Zou ik ongezien een powernap op de wc kunnen doen? En vannacht. Dan slapen ze allebei gewoon in hun eigen bed. Punt.

Lees ook: Geniet ervan? Ja, het zal wel…