Alle ouders met chronisch slaaptekort: geef jezelf een schouderklopje!
Renée vindt het een wonder. Dat zij iedere ochtend weer opstaat en gewoon functioneert. Ondanks dat ze al 4,5 maand niet meer dan vijf uur per nacht slaapt.
Voordat ik kinderen had, dacht ik dat ik doodging van één nachtje slecht slapen. Volgens mijn man had ik last van een heuse slaapobsessie. Moest ik de volgende dag om 7 uur ergens zijn, dan lag ik om half 10 ‘s avonds al met mijn ogen dicht te hopen op slaap. Ik zette mijn wekker altijd op mijn telefoon, die dan zo vriendelijk was om aan te geven hoe lang dat nog duurde. Nog minder dan acht uur voor mijn alarm af zou gaan? Blinde paniek. Ik vreesde wallen, een gebrek aan concentratie, wankele knieën. Onzin, natuurlijk. Het waren mooie tijden. Toen dat mijn grootste zorg was.
Lees ook: 25 Tekenen dat je tegen een slaapdelirium aan zit.
Inmiddels ben ik twee kinderen rijker. Ik denk dat ik sinds de geboorte van de eerste, vier jaar geleden, in totaal net zoveel heb geslapen als in één jaar zonder kids. Dat is geen grap. Mijn oudste sliep pas echt lekker door toen hij één jaar oud was. Mijn jongste is vier maanden en meldde zich afgelopen nacht welgeteld acht keer. Sprongetje? Mamahonger? Gewoon echt honger? Whatever, ik kon er amper van slapen. Hij heeft ook ontdekt dat tegen mama aan slapen het walhalla is. Lekker warm, af en toe een slokje melk. What else, zou George zeggen. Ik vind het best gezellig, maar hij slaat me iedere paar minuten vol in mijn gezicht. Of spuugt de speen uit tegen mijn voorhoofd. Kortom, een uurtje of vier per nacht is wat ik tegenwoordig scoor. Dat zie je aan me. Ja, ik kan het wel ontkennen maar zelfs achter mijn bril zie je die blauwe gevaartes onder mijn ogen duidelijk zitten. Camouflage, foundation, de ouderwetse huidkleurige stick van de HEMA. Niets is hier tegenop gewassen. Acceptatie, dat is the key. Het is wat het is en ik weet inmiddels; het gaat uiteindelijk over. Maar waar ik me zo vreselijk over verbaas: ik doe het nog. Ik sta op, was mijn kinderen, kleed mezelf en hun aan. Oke, ik vergeet wel eens wat tandjes te poetsen, maar give me a break, zeg. Ik werk nog, ik betaal rekeningen, ik stofzuig zelfs wel eens wanneer de hulp ziek is. Ik functioneer.
Misschien lees je dit en denk je: ja natuurlijk, waarom niet? Maar ik vind het een wonder. Als ik mijn lichaam op een andere manier tekort doe, bijvoorbeeld door niet te eten en te drinken, hou ik dat nooit jarenlang vol. Zonder slaap kan dus eigenlijk prima. Ik voel het wel aan mijn ogen. Het voelt de hele dag alsof ze nog opgezet zijn van een of andere cosmetische ingreep. Wat ik nou eigenlijk wil zeggen hiermee? Nou, dat ik the bomb ben, net als andere niet slapende ouders. Chronisch slaaptekort en toch iedere dag weer op je werk verschijnen. Toch weer scherp zijn in een vergadering, een leuk babbeltje met een collega maken, terwijl je eigenlijk alleen maar wilt en zou moeten slapen. Wij, jonge ouders met slaapgebrek, behoren toch wel tot de bikkels van deze samenleving. Je nachten worden door die kids opeens door de midden gehakt, als je geluk hebt, maar je baas verwacht nog steeds 100% van je. En je moeder vindt het leuk als je eens langskomt, net als oma. En je vriendinnen willen je zien, je moet af en toe eens verantwoord met je kinderen naar de bibliotheek. Dat lukt nog ook. Oke, aan jezelf kom je niet echt toe. Hear hear. Maar we flikken het wel gewoon allemaal. Geef jezelf eens een schouderklopje. Koop een voetenbadje voor jezelf of een flinke chocoladereep. Wat je ook maar blij maakt. Want ik vind ons dus fucking stoer. En dat is wat ik wil zeggen.
Lees ook: Hoe mijn man het vindt dat onze baby op onze kamer slaapt.
