Petra (36): “Ik heb spijt van mijn kind.”
Petra (36) is moeder van Jurre (6). Voordat ze kinderen kreeg, was ze fotograaf voor internationale tijdschriften en de reisbranche. Toen ze verliefd werd op Ivo (42), raakte ze niet veel later (gepland!) zwanger en alles veranderde. Natuurlijk houdt Petra van haar kind, maar als ze het over mocht doen, had ze andere keuzes gemaakt.
“Ik ben er nooit zo mee bezig geweest: met kinderen krijgen. De wens om moeder te worden was niet heel sterk. Maar toen ik Ivo ontmoette en hij zo ongeveer na een week al begon over een gezin stichten stond ik daar niet afwijzend tegenover. Ik was 30 jaar; het was een mooie leeftijd om een baby te krijgen en ik was zo verliefd op Ivo dat ik zijn droom de mijne maakte. Zonder er echt goed over na te denken wat de consequenties waren.
Lees ook: “Ik zag mijn dochtertje een paar keer bijna onder mijn handen wegglijden.”
Jurre werd geboren en terwijl Ivo helemaal extatisch van geluk was, voelde ik me opgesloten. Heel stom misschien, maar toen pas besefte ik dat ik voor mijn leven vastzat aan dit kleine wezen. Ja, ik voelde liefde voor hem, maar ik voelde ook paniek. Met name ook doordat Ivo aangaf dat hij niet minder wilde gaan werken en van mij verwachtte dat ik stopte met reizen voor mijn werk als fotograaf. Daarbij bleek Jurre geen makkelijk kind. Als baby huilde hij heel veel en als peuter was hij de hele dag woedend. Het kostte me heel veel moeite om tevreden te zijn met het leven dat ik leidde. Ik was verbolgen over het feit dat ik zo snel had toegestemd in zwanger raken, kwaad omdat Ivo keihard werkte en mij grotendeels alleen liet met zijn kind, boos omdat ik merkte dat ik steeds minder gebeld werd door opdrachtgevers en mijn carrière in het slop raakte.
De liefde tussen mij en Ivo werd ook minder. Ik had behoefte om met mijn vriend te praten over mijn gevoelens. In mijn hoofd hoorde ik de hele tijd een stemmetje: “Je hebt het helemaal verkeerd aangepakt. Je had nooit moeder moeten worden” maar ik schaamde me en wilde dat Ivo mijn klankbord was. Hij zat daar echter helemaal niet op te wachten, was druk met zijn werk en vond dat ik zeurde. Hij bleek eigenlijk best een ouderwetse man, daar kwam ik toen pas achter. Zolang hij zorgde voor het geld, moest ik voor zijn oogappel zorgen. Maar ik was helemaal niet goed in dat zorgen voor die oogappel, ik wilde ook naar buiten, werken met collega’s, de wereld weer ontdekken, op reis. Ivo en ik kregen steeds meer ruzie over onze verschillende zienswijzen op ons gezin en na de zoveelste confrontatie, zei hij ineens: “Weet je wat, ik heb hier geen zin meer in.” Hij wilde weg, want het was allemaal niet wat hij er zich van had voorgesteld. Ik heb nog geprobeerd om hem over te halen om in relatietherapie te gaan en er voor onze zoon samen uit te komen, maar hij stelde zich totaal ongenaakbaar op. Twee dagen later vertrok hij.
Ergens was ik opgelucht om van alle ruzies af te zijn, maar plotseling was ik alleenstaande moeder en dat vond ik werkelijk verschrikkelijk. Ik was al niet de meest natuurlijke moeder en nu moest ik het ook nog eens alleen doen. Ivo liet in het begin helemaal niks van zich horen en hoewel Jurre zijn alles was (tenminste, zo deed hij toen we nog samen waren) hebben we uiteindelijk met hangen en wurgen de afspraak gemaakt dat hij zijn zoon eens in de twee weken in het weekend ziet. De overige dagen zijn allemaal voor mij.
Ik vind het zwaar. Jurre is nu zes en het moet gezegd: het is een leuk jongetje. Hij en ik gaan een stuk beter door één deur dan een aantal jaar geleden. Inmiddels werk ik als fotograaf voor kranten, tijdschriften en websites…het is geen vetpot, maar ik kan er van rondkomen.
Ik houd van Jurre, natuurlijk houd ik van hem. Moeders houden automatisch van hun kinderen. En toch, toch denk ik wel eens; als ik Ivo niet was tegengekomen of als Ivo niet zo gepusht had om een kind te krijgen of als ik zelf wat beter had nagedacht….dan was mijn leven waarschijnlijk heel anders gelopen. Ik heb spijt van de keuze die ik gemaakt heb, destijds. Het resultaat is een prachtig kind, maar als ik zeg dat ik spijt heb van mijn keuze zeg ik in feite ook dat ik spijt heb van mijn kind. Dat is moeilijk te verteren en ik voel me er ook altijd schuldig over, maar het is mijn gevoel. Ik kan er niks anders van maken.”
