9 Hangups waarvan mijn eerste kind me in één keer verlost heeft
Barbara had verschrikkelijk veel hangups voordat ze kinderen kreeg. Gelukkig bleken er een heleboel niet te kloppen.
O, wat wist ik goed hoe ik mijn kinderen ging opvoeden. Ik had in mijn hoofd hele lijstjes van wat ik allemaal wel en niet ging doen. Van ‘Ik geef ze alleen water en melk’ tot ‘Ik heb in no time weer een platte buik’. Nou die laatste twee zijn alvast niet gelukt, maar dat vermoedden jullie al, en deze 9 dus ook niet.
1
Ik blijf evenveel werken als nu (fulltime)
Dat was mijn voornemen. Nee, ik zou niet zo’n suffe parttimer worden die de woensdag en vrijdag doorbrengt met ongekamde haren en een oude spijkerbroek aan. Mooi dat ik zo veel mogelijk opvang zou gaan regelen, zodat ik lekker mijn oude ambitieuze zelf zou blijven. Bij veel werken hoort natuurlijk dat ik mijn kind lekker veel weg zou brengen, naar een lieve oma oppas en naar de crèche. Ik vond dat dit moest kunnen, kom op! In Frankrijk vinden ze het juist goed voor kinderen om veel op de pre-school te zijn. Heel modern voelde ik me.
Het idee dat je minder gaat werken omdat je bij je kind wilt zijn, kwam niet in me op. Wist ik veel dat je je kind gewoon gaat missen.
2
Ik krijg niet zo’n rommelhuis met overal kinderdingen
Dat ging natuurlijk goed tot nummer 1 de box uit was en het hele huis begon te slopen. Nu is alles stuk en ligt er altijd rommel op de grond. Ik laat het, tot de jongste 10 is.
3
Zodra het kind eruit is, ga ik hardlopen
‘Hahahahahahahaa,’ zei een vriendin toen ze me dat hoorde zeggen. ‘Dat riep ik ook toen ik nog zwanger was!’ Nou, toen was mijn motivatie wel gedaald. En ze had gelijk. Het is er denk ik één keer in de kraamtijd van gekomen. Als ik eindelijk even weg kon, had ik 1000 andere prioriteiten dan sporten.
4
Je kunt een kind alleen maar 100% borstvoeding geven
Al snel kwam ik erachter dat dit kolven niks voor mij was. Er kwam gewoon niks uit! En omdat ik ook weleens wilde slapen, of een wijntje wilde drinken, of een avond weg, gaven we af en toe een fles poedermelk tussendoor. Mama is er even niet, hier heb je een fles. Ik moest even wennen aan het idee, dat van mijn man kwam, want die hebben die emoties over borstvoeding niet. Wel zo prettig, achteraf.
5
Ik geef ze alleen biologisch eten
Zodra Felix begon te eten kookte ik allemaal van die prutjes, van biologische groente en vroor ze in, zodat ik altijd ene ruime keuze had aan eten als het avond was. Alles kwam van de Natuurwinkel en boerenmarkt. Tot een meer ervaren moeder tegen me zei: “Biologisch is natuurlijk geweldig, maar het is toch ook fijn als 80% van hun eten daaruit bestaat?” Nou, toen was het hek van de dam en ging het hard naar de 30%.
6
Ik blijf gewoon naar de film gaan
Nou, ik ben nog weleens geweest, maar jezus wat kost het een moeite om even weg te gaan. Gelukkig kwam het downloaden van films toen op gang, zodat ik nog een beetje bijbleef. En zelfs dat was op een gegeven moment te veel moeite. Nu troost ik mezelf met Netflix op de iPad – de wraak van de aan huis gebonden mens. (‘O, was je naar 12 Years a Slave? Heb je House of Cards nog niet gezien? O, moet je echt doen! Zó actueel!’)
7
Als mijn vrienden me willen zien, spreek ik gewoon in de stad met ze af
Toen ik nog geen kinderen had, ergerde ik me aan mensen die me steeds bij hun thuis uitnodigden. Dus ik probeerde het vol te houden: steeds met vrienden in de stad afspreken. Tot ik dus nooit meer iemand zag, omdat je echt maar zo vaak ’s avonds de deur uit kan zonder dat je omgeving gaat protesteren. Nu zitten ze gewoon tussen de rotzooi aan mijn keukentafel. (Maar ik kook ter compensatie wel heel uitgebreid voor ze en zorg voor een feestelijk flesje wijn!)
8
Nooit ga ik ze achter een dvd’tje zetten omdat ik rust wil
Dat dacht ik dus, totdat mijn buurvrouw een tweeling kreeg en alleen dankzij Teletubbies nog af en toe kon douchen. Ze wilde de Teletubbies zelf nomineren voor de Nobelprijs voor de vrede. Toen was ik om.
9
Ik ga meteen voor een tweede
Nou, de eerste anderhalf jaar moest ik daar echt niet aan denken, wat een beetje dom was, want ik was al 36 – maar hemeltje lief! Wat een toestand vond ik het. (In mijn herinnering duurde het even lang voor ik überhaupt zonder trauma naar de wc durfde te gaan. Maar dat zal wel overdreven zijn.)
