Anne is bezorgder om haar vriend dan om haar kinderen
Anne is niet zo bezorgd om haar kinderen. Des te meer over haar vriend. Elke dag hoopt ze dat hij levend thuiskomt. Want hoe moet ze in godsnaam de kinderen opvoeden zonder hem?
‘Die angst die je overvalt als je vriend later thuiskomt dan voorspeld, die vervalt helemaal. In plaats daarvan ben je constant bang dat er iets met je kinderen gebeurt’, zei een vriendin tegen me toen ik zwanger was van onze eerste baby. Oohh wat leek me dat heerlijk! Nooit meer angstig thuiszitten als mijn vriend ’s avonds later dan gepland thuiskomt. De suggestie dat er een nog veel grotere angst voor in de plaats zou komen, namelijk dat er iets met mijn kinderen zou kunnen gebeuren, liet ik even voor wat het was.
Geen bezorgde moeder
Helaas werkt het bij mij anders dan bij mijn vriendin. Ik blijk helemaal niet bang te zijn dat er iets met mijn kinderen gebeurt. Waar gaan die nou helemaal heen? Van de opvang naar huis en weer terug. Niet bepaald een wereldreis. Dat ze in iets stikken of een ziekte krijgen, ook daar ben ik godzijdank niet bezorgd over. De enige uitzonderingen zijn als ze in de auto vervoerd worden of als ik in de krant lees dat er een of andere ongeneeslijke kinderziekte in opkomst is. Dat vind ik eng. Maar over het algemeen? Niets aan de hand.
Aangewakkerde angst
Des te banger ben ik sinds de kinderen geboren zijn dat mijn vriend iets overkomt. Daar was ik toch al bang voor, maar dat is dus helaas alleen maar versterkt. Mijn angst is aangewakkerd toen ik een paar jaar geleden in de krant las dat een man bij klaarlichte dag op straat was neergestoken. Hij was op weg naar de brievenbus om geboortekaartjes te posten toen een gek hem doodstak. Kan je het je voorstellen? Net na je kraamweek? Het kan dus echt, dat het lot je op het hoogtepunt van je levensgeluk zoiets gruwelijks voorschotelt. Vandaar dat ik het niet fijn vind als mijn vriend ’s avonds laat nog even de vuilnis wegbrengt. Of als hij op reis gaat, in de auto stapt of zelfs maar door de stad fietst.
Wat zou ik moeten zonder hem?
Het is niet dat ik meer van hem hou dan van mijn kinderen. Of dat ik niet levenslang verdrietig zou zijn als een van hen ook maar iets overkomt. Het is vooral dat mijn vriend emotioneel en praktisch gezien zo’n gigantische steun en toeverlaat is. Voor mezelf én voor de kinderen. Hoe moeten de kinderen zonder hem, op wie ze zo gek zijn? Hoe moet ik alles regelen als hij weg zou vallen, van opvang tot troosten en alles daartussenin? Met wie moet ik zwijmelen over onze geweldige kinders als hij er niet meer is? Nou goed, dat soort dingen gaan er door me heen op slechte momenten.
Optimaal genieten
Die angst vind ik niet fijn. Maar het maakt ook dat ik elke dag optimaal probeer te genieten van het feit dat er die dag niets is gebeurd. Dat we allemaal veilig in ons bed liggen. Dat ik tegen hem aan kan kruipen en dat we die avond, net als de avonden ervoor, tegen elkaar hebben kunnen zeggen hoe lief de kinderen zijn. En die geboortekaartjes? Die heb ik zelf op de post gedaan. Mooi niet dat ik dat aan hem heb overgelaten. Je weet immers maar nooit.
