Als co-ouderschap een strijd wordt: Mijn verhaal over ruzies met mijn ex

26.01.2025 15:00


Er is niets in het leven dat je zo hard aan je emotionele grenzen test als co-ouderschap met een ex-partner. Ik had nooit gedacht dat ik in deze situatie terecht zou komen. Dat ik degene zou zijn die op zaterdagochtend met een brok in mijn keel in een parkeerplaats zou staan, terwijl mijn ex met opgetrokken wenkbrauwen vroeg of ik “serieus” was omdat ik vergeten was de lievelingsknuffel van onze dochter in te pakken. Maar hier ben ik, Stella, 34 jaar, gescheiden moeder van twee, en expert in ongemakkelijke WhatsApp-conversaties vol passief-agressieve smileys.

Ik wil mijn verhaal delen, want ik weet dat ik niet de enige ben. Ruzie met je ex over de kinderen is een onderwerp waar weinig mensen echt over durven praten. Maar laten we eerlijk zijn: het is soms een complete nachtmerrie.

Het begin: Van partners naar vijanden

Mijn ex en ik waren ooit een team. Samen deden we alles voor onze kinderen: zwemles, knutselprojecten en oneindig veel speeltuinbezoeken. Maar toen onze relatie uiteindelijk barstte – laten we het erop houden dat we allebei een aandeel hadden in de ellende – veranderde alles. Co-ouderschap klonk in theorie goed, maar in de praktijk voelde het alsof ik continu aan het onderhandelen was met een onredelijke baas die steeds nieuwe eisen stelde.

De eerste keer dat het echt misging, was vlak na onze scheiding. Het was mijn weekend, en ik had een spontaan uitstapje naar de dierentuin gepland. De kinderen waren dolblij, maar mijn ex niet. “Ik zou het fijn vinden als je zulke dingen eerst met mij overlegt,” zei hij. Serieus? dacht ik. Alsof ik toestemming nodig heb om iets leuks te doen met mijn eigen kinderen. Maar in plaats van dat ik dat rustig tegen hem zei, stuurde ik een veel te lang WhatsApp-bericht waarin ik mijn frustratie volledig op hem afvuurde. Hij reageerde kortaf en bot. En zo begon de spiraal van misverstanden, verwijten en eindeloze discussies.

De kleine dingen worden groot

Het probleem met co-ouderschap – in ieder geval bij ons – is dat zelfs de kleinste dingen gigantisch kunnen escaleren. Een simpele vraag over wie de kinderen naar zwemles brengt, kan uitmonden in een discussie over hoe verantwoordelijk je eigenlijk bent als ouder.

Een paar maanden geleden hadden we een ruzie die ik nooit zal vergeten. Onze zoon had een verjaardag en mijn ex zou hem ophalen. Ik had afgesproken dat hij om vier uur klaar zou staan, maar natuurlijk liep het feestje uit (zoals feestjes altijd doen). Mijn ex stond al tien minuten buiten te wachten, en toen hij me belde, schoot ik direct in de verdediging. “Je had toch ook even naar binnen kunnen gaan?” vroeg ik geïrriteerd. Hij antwoordde: “Misschien kun jij voortaan op tijd zijn met je afspraken.”

Die opmerking deed iets in me knappen. Het was alsof hij me opnieuw bekritiseerde als moeder, en dat voelde als een aanval op alles wat ik doe. We hebben de hele avond via WhatsApp ruzie gemaakt – terwijl onze zoon gelukkig niets doorhad. Maar ik voelde me schuldig. Niet alleen omdat ik boos was geworden, maar ook omdat ik wist dat dit niet goed was voor onze kinderen.

De impact op de kinderen

Dit is het moeilijkste deel: je weet dat de ruzies tussen jou en je ex invloed hebben op de kinderen, hoe hard je ook je best doet om het te verbergen. Mijn dochter is negen en begint dingen steeds beter aan te voelen. Laatst vroeg ze: “Mama, waarom vinden jij en papa elkaar niet meer aardig?”

Ik brak. Wat moest ik zeggen? Dat we allebei eigenwijs zijn? Dat we teveel gekwetst zijn om normaal met elkaar te praten? Ik kon haar alleen maar vasthouden en zeggen dat we allebei heel veel van haar en haar broer houden, en dat we ons best doen om het goed te maken. Maar eerlijk? Het voelde als een leugen.

Wanneer je denkt: Ik trek dit niet meer

Er zijn momenten geweest waarop ik dacht: Ik kan dit niet meer. Het is makkelijker om alles alleen te doen dan continu met hem te ruziën. Maar dat is natuurlijk niet hoe het werkt. Mijn ex is geen perfecte vader, maar hij is wel een vader die van zijn kinderen houdt. En ik wil niet degene zijn die hen die relatie ontneemt, hoe frustrerend het soms ook is.

Wat ik heb geleerd (en nog steeds leer)

Langzaamaan ben ik aan het leren hoe ik beter met deze situatie om kan gaan. Hier zijn een paar dingen die mij helpen, voor wat het waard is:

  1. Kies je gevechten.
    Ik heb geleerd om niet overal een punt van te maken. Soms moet je gewoon je schouders ophalen en verdergaan, zelfs als je het niet met elkaar eens bent.
  2. Houd communicatie zakelijk.
    Dit klinkt misschien kil, maar het helpt enorm. Geen lange emotionele teksten of verwijten via WhatsApp. Houd het kort, duidelijk en praktisch.
  3. Denk aan de kinderen.
    Dit is moeilijk, vooral als je boos bent. Maar uiteindelijk gaat het niet om jouw ego of dat van je ex. Het gaat om de kinderen en wat het beste voor hen is.
  4. Vraag hulp.
    Ik ben in therapie gegaan om beter om te leren gaan met mijn boosheid en frustraties. Het is geen magische oplossing, maar het helpt me om mijn emoties beter te reguleren.

Het is een proces

Ik ga niet liegen: co-ouderschap met mijn ex blijft een uitdaging. Er zijn goede dagen, waarop we elkaar kunnen aankijken en samen lachen om een grapje van onze zoon. Maar er zijn ook slechte dagen, waarop ik het liefst mijn telefoon tegen de muur wil gooien omdat hij me weer eens niet begrijpt.

Maar weet je? Ik doe mijn best. En ik weet dat hij dat ook doet, op zijn eigen manier. Uiteindelijk hoop ik dat onze kinderen later kunnen zeggen: Ze hadden hun verschillen, maar ze hebben ons altijd vooropgesteld.

Dus als jij ook middenin een strijd zit met je ex over de kinderen: je bent niet alleen. Het is zwaar, frustrerend en soms ronduit slopend. Maar zolang je blijft proberen, zolang je blijft leren, en zolang je je kinderen blijft laten zien dat ze geliefd zijn, doe je het al beter dan je denkt.