HET gesprek: als jij een derde wil, maar je man niet
Over een paar weken is het zover. Dan heeft Anne HET GESPREK met haar vriend. Over een derde baby of niet. De spanning loopt in de aanloop ervan hoog op.
‘En, hebben jullie het er al over gehad?’ vragen vriendinnen me al maanden. Ze weten dat binnenkort HET GESPREK zal plaatsvinden tussen mij en mijn vriend. Het gesprek waarin duidelijk moet worden of we wel of geen derde baby (proberen te) gaan krijgen. Nee, we hebben het er nog niet over gehad. Al heeft mijn vriend onlangs wel een tipje van de sluier opgelicht. Hij ziet er ‘als een berg tegenop’ om een derde te krijgen. Shit. Daar was ik al bang voor.
De derde hoort er bij
Ik heb mezelf een jaar gegeven om te herstellen van de eerste twee zwangerschappen. Zodat alle hormonen uit mijn lijf gejaagd zouden zijn en ik bij mijn volle verstand zou kunnen beslissen over een derde baby. Het resultaat: ik denk al een jaar lang elke dag aan een derde. Als ik naar mijn twee kinderen kijk, mis ik de derde. Als ik een foto van mijn twee kinderen zie, plaatst mijn brein er automatisch een derde bij. Als een vriendin naar de stand van zaken vraagt, barst ik spontaan in huilen uit bij het idee dat die derde er eventueel niet komt. Ik heb, minimalist als ik ben (kinderspullen lenen en ruilen is een grote hobby), alle babyspullen bewaard omdat we die, volgens mijn intuïtie dan, nog nodig hebben. Oh jee.
Uitstel is geen optie
Heel kleine beetjes twijfel voel ik als ik op internet lees dat een derde nogal zwaar kan zijn. Of als we er weer eens ’s nachts uit moeten voor baby 2, die over een paar weken één jaar wordt (wanneer houdt dat in godsnaam op?). Wat haal ik me op de hals? Vraag ik me dan af. Moet dat nou echt? Het leven is toch goed zo? Ik zou willen dat we de beslissing konden uitstellen tot over een paar jaar. Maar dat is geen optie, ik ben bijna 40. Vriendinnen zijn bezorgd ‘Ik hoop niet dat het jullie relatie negatief zal beïnvloeden als jullie er niet uitkomen’ en ‘Laat niet over je heenlopen in deze beslissing, voor jou is het heel erg belangrijk’.
Een sprankje hoop
Al mijn hoop is gevestigd op HET gesprek. Ik wil niet verder denken dan die dag. Wat als het niet gaat gebeuren? Moet ik dat gat waar eigenlijk baby 3 hoort, vullen met mijn andere twee kinderen? Onze relatie? Hobby’s? Werk? Ik denk er nog maar even niet aan. Want ik heb één grote troef in handen. Ik wilde helemaal geen kinderen, hij wel. Voor hem zijn we er aan begonnen, voor mij moeten we het afmaken. Vind ik dan.
