En dan ben je ineens een Single Mom…
Denise werd jaren geleden een single mom. Hoe ze van perfect gezin naar alleenstaand ging.
De buitenkant; oh ja, die zag er pretty perfect uit. Ongetwijfeld categorie jaloersmakend-voor-velen. Twee prima banen en dito salarissen. Een mooi appartement, met precies de spullen die we wilden. Aan het water bovendien, twee auto’s voor de deur, goed gevulde kledingkasten en het gebruikelijke gehalte roestvrij staal in de keuken (wat toen ín was). Voldoende sushi en sashimi, proseccoweekendjes op het strand, twee keer Azië per jaar, en veel gezamenlijke vrienden. Een relatie bekroond met bovendien een bijzonder ‘goed gelukte’ mini-mix van ons beiden: blauwe ogen, grote blonde krullen, gezond en levendig tot in zijn teentjes.
Lees ook: 8 (bijna) breekpunten in de relatie van jonge ouders
En toch zat er veel niet goed tussen papa en mij. Het werd steeds meer een bedrijf dat we met zijn tweetjes runden. Regelen en rennen. Van en naar het werk. Van en naar de supermarkt. Van en naar de crèche. Van en naar afspraken. ’s Avonds waren we vaak moe en onaardig tegen elkaar. En ’s ochtends weer gestrest. Intimiteit? Knuffelen? Seks? Liefde? Het was weg. Praten? Deden we dat eigenlijk nog wel?
TGV
Klopte alles nog, vroeg ik me steeds vaker af als de TGV waarin we zaten even dreigde te stoppen; momenten die me altijd als een enorme sleur overspoelden en die ik dan acuut wilde invullen met heul veul leuke doe-dingen. Hij wilde dan juist niets. Gewoon thuis, bank, boekje, dat werk. Het schuurde en het wrong. Onrust to the max. Waren we nog wel een match? Klopte het dat we zo langs elkaar leefden? Zouden andere stellen dat ook hebben? Is zoiets normaal na elf jaar relatie met een kind?
Twijfels
“Nee,” zei hij, de man die op een werkreis mijn pad kruiste. “Dat is niet gezond op onze leeftijd,” zei hij. Maar hij herkende het. Hij had namelijk hetzelfde thuis. Pre-cies diezelfde twijfels en onrust. Diezelfde vragen of hij op deze manier verder wilde, of hij zo wel oud kon worden. Zijn niet aflatende stroom aandacht, brieven en belletjes in de weken die volgden, deden de rest. Het hart ging open. Dat voelde even goed als slecht.
Schuldgevoel
Verliefd. Big time. Kermis in iedere hersencel. Vooral vanwege het scenario dat opdoemde. Naast verlangen een bonkende buikpijn en schuldgevoel. Wekenlang huilen en piekeren, tot vier, vijf uur in de morgen. Wat moest ik? Wat zou ik mijn mannetje van nog geen vijf jaar aandoen? En zijn vader; waarom konden we niet gewoon weer knetterverliefd zijn? Ach, niet óók zo’n ellendige situatie zoals je om je heen hoorde. Twee huizen, tasjes met spullen die tweewekelijks worden overgedragen, hypotheekgedonder, vriendenkringen die uit elkaar vallen, feestdagen en vakanties verdelen… Nee, bedacht ik ’s nachts aan de rand van zijn kleuterbedje, zijn handjes in de mijne, de foto’s aan de muur, dat toch nooit!
Maar zo ging het uiteindelijk toch. Ik ging. Ik moest gaan.
Reflectie
Er volgden pittige tijden; goede én slechte. Opluchting en nieuwe dromen werden afgewisseld door tranen en omkijken tot ik zowat een nekhernia kreeg . Reflectie met kerst; met die eerste verjaardag dat mijn zoontje níet bij mij was, maar bij papa; met vakanties en uiteindelijk nóg meer overpeinzingen toen mijn nieuwe ‘liefde’ allesbehalve een match bleek.
Alleen
We zijn nu jaren verder. Het gaat goed. Mijn zoon zit op het atheneum. Hij heeft twee fijne huizen. Van zondag tot donderdag bij zijn vader, die inmiddels samenwoont met een nieuwe vriendin. Van donderdag tot zondag bij mij, zijn single mom, want ik ben inmiddels alweer een paar jaar alleen.
