‘Ineens was ik de moeder die haar baby had laten vallen’
Het zoontje van Yvette (33) was zes maanden toen hij van de commode viel. Vanaf dat moment ziet Yvette overal gevaar.
Lees ook: En toen liet je je eigen baby vallen; ja, zelfs jij
“Twee weken geleden werd Tim één jaar. Hij kreeg een loopfietsje van mijn ouders. Ook al kan hij er nog lang niet op fietsen, ik werd al helemaal nerveus. Wat als hij straks op dat ding alle kanten op gaat? De straat op? Daar lig ik wakker van.
Eerst was ik niet zo. Tot Tim zes maanden was, was ik best relaxed, vond ik zelf. Een zes maanden oude baby doet nog niet zo gek veel, dus er was niet zoveel gevaar te zien. Alle stopcontacten op babyniveau hadden we met veiligheidsplaatjes afgedekt, maar dat was het wel zo’n beetje. Ik weet natuurlijk niet precies hoe ik geworden zou zijn als er niets was gebeurd, maar ik weet wel vrij zeker dat ik dan minder bezorgd zou zijn. Kinderen moeten hun grenzen leren, ze moeten leren vallen, allemaal dingen die ik vaak heb gedacht. Ik wilde niet al het gevaar wegnemen, ik wilde dat mijn kind – binnen de grenzen van de veiligheid – zelf zou ontdekken wat wel en wat niet kan. En zou hij een keer vallen, nou ja, dan zou dat een les zijn.
Maar toen kwam die dag – Tim was zes maanden en drie weken – dat ik me even omdraaide terwijl hij op de commode lag. Ik weet niet wat me bezielde, ik wíst dat hij sinds kort kon draaien. Misschien kwam het doordat ik die nacht zo weinig had geslapen, doordat het druk was in mijn hoofd, doordat ik haast had – ik heb achteraf zo vaak dat moment opnieuw beleefd.
Lees ook: Wat ik dacht toen ik mijn baby liet vallen
Ik wilde iets uit de kast pakken en terwijl ik, met mijn rug naar de commode, het deurtje opende, dacht ik ineens: er klopt iets niet. Meteen draaide ik me om, net op tijd om te zien hoe Tim zich omrolde en met een bons op de grond terechtkwam. Ik gilde, hij deed niets. Hij lag daar en reageerde niet en een moment lang was ik ervan overtuigd dat hij dood was.
Ik durfde hem niet aan te raken, er schoot van alles door mijn hoofd dat ik ooit op een EHBO-cursus had geleerd. Hersenletsel, niet verplaatsen, ambulance bellen. Net op dat moment begon hij gelukkig te huilen. Ik pakte hem op en drukte hem bijna plat en toen belde ik mijn man. Die bleef rustig en vroeg of ik iets aan hem kon zien. Nou, inderdaad: een bult op zijn achterhoofd. Ik belde de huisartsenpost – het was halfzes en onze eigen praktijk was dicht – en ze lieten me langskomen op de spoedpost in het ziekenhuis. De arts daar vertrouwde het toch niet helemaal en vroeg de kinderarts erbij. Die liet Tim een nacht ter observatie blijven. Ik voelde me zo schuldig. Ik had het gevoel dat iedereen naar me keek. Ineens was ik de moeder die haar baby had laten vallen. Mijn man zegt dat het niet zo was, dat iedereen juist heel aardig en meelevend was, maar mijn gevoel had ik meteen grote, zwarte kruizen achter mijn naam.
De volgende dag mocht Tim weer mee naar huis, hij had er gelukkig niets aan overgehouden. Maar vanaf dat moment zag ik dus overal gevaar. En dat is nog steeds zo. Nu hij achter een wagentje kan lopen, ben ik als de dood dat hij keihard op zijn gezicht valt, ook al weet ik rationeel dat dat helemaal niet zal gebeuren. Op de opvang worden ze gek van me, want ik heb elke dag vragen over de veiligheid. Thuis op de commode laat ik Tim letterlijk niet los en als mijn man hem aankleedt, sta ik ernaast. Dan maar bonje – mijn man vindt dat heel irritant, namelijk. Het overkomt mij niet nog een keer. Ik heb mezelf beloofd dat ik vanaf nu alles zal doen om goed voor mijn kind te zorgen. Ik heb mijn les wel geleerd.”
Lees ook: Heftig: baby valt van hoge commode, maar wordt gered door broer (9)
