Jonge ouders! Ga eens per twee weken samen uit om je relatie goed te houden!
Femke blikt terug op de tijd dat Max nog een peuter was, en de achtbaan waarin ze zat.Dit schreef ze over die chaotische eerste jaren en ze tipt alle kersverse ouders er vaker op uit te trekken. Met zijn tweetjes.
Lees ook:Dit zijn de redenen waarom porno kijken goed is voor je relatie
Ik had nooit gedacht dat ik het ooit zou kunnen denken: “Als ik bij hem wegga, wordt het er allemaal een stuk makkelijker van.” Maar ik dacht het het afgelopen jaar zeker een keer of vijf. Het was het lastigste jaar met onze zoon Max tot nu toe. Het temperamentvolle jongetjes was zozeer aan het pré-puberen dat wij soms door de bomen het bos niet zagen. Met name omdat onze aanpak niet strookt. Hij is de lieve vader die alles graag in overleg doet en ik ben de ongeduldige moeder die meteen begint te schreeuwen. Gelukkig hebben we door de Opvoedpoli heel wat handvatten gekregen om de middenweg te bewandelen en zijn we een stuk beter geworden in streng doch rechtvaardig (en rustig) op te treden jegens onze zoon, maar nog steeds zijn er momenten (ik noem: op tijd komen voor je werk, hongerig zijn of een gestresst gevoel) waarop we alle vaardigheden aan onze laars lappen en flippen. Niet alleen naar ons kind toe, maar ook naar elkaar. En hoe vaker dat gebeurt, hoe meer je denkt: dit is niet goed, ik wil dit niet meer, het moet anders…moeten we dan echt uit elkaar?
Mensen zeiden wel eens tegen me: “Maar doen jullie wel genoeg samen?” En dan keek ik ze altijd een beetje meewarig aan. Want: hallo, ik heb een eigen bedrijf, ik wil ook nog wel eens een vriend of vriendin zien en ik heb een mega-lastig kind…Bovendien: ik zie mijn man elke dag, moet ik dan ook nog met hem uit? Uhm JA dus. Dat moet, wil je de boel een beetje leuk houden. Onze relatietherapeut (ja, die hebben we dus ook nog in de arm genomen) zei het ook. “Spendeer tijd met elkaar. Buiten het huis. Zonder Max en ontdek weer waarom jullie het in eerste instantie leuk hadden.” Eerlijk is eerlijk: ik was het echt een beetje vergeten.
Als je zolang alleen maar bezig bent met praktische zaken: haal jij de boodschappen, dan kook ik, doe jij de afwas, dan stop ik hem in bed, ben jij morgen thuis, dan ga ik met P. wat drinken, moet jij zondag werken? dan ga ik met Max naar de Tunfun en als jij hem daar ophaalt dan ga ik daarna nog even naar de Zara wat t-shirtjes kopen. Als je zolang bezig bent met je kind een beetje een aangepaste burger te maken: “Max, tijdens het eten zitten we op onze billen” “Max, voor het slapen gaan poetsen we onze tanden, dan hoef je pappa niet in zijn gezicht te trappen” “Max , ik wil niet dat je mamma in haar nek bijt, we gaan nu schoenen aantrekken en naar de opvang” “Max als je je bord eten op de grond smijt dan zet mamma je op je kamer”….dan heb je gewoon echt geen puf meer voor elkaar, vooral omdat je het ook allemaal samen meemaakt. Het geldt misschien voor andere ouders andersom: omdat je het samen meemaakt, kun je er samen over praten, maar wij konden er alleen nog maar over praten. En dat wilde ik juist niet. Ik wilde eens over iets anders praten en daardoor ging ik het huis steeds meer ontvluchten. Steeds meer afspraken maken, steeds later thuiskomen, geen zin om nog mee te doen met het avondritueel waarin gegil en onwil de boventoon voerden.
Op aanraden van de relatietherapeut zijn mijn man en ik nu met enige regelmaat samen de hort op. Een etentje hier een filmpje daar, een borreltje hier, een feestje daar…en ik moet zeggen: het werkt. De communicatie over Max, maar ook de communicatie in z’n algemeen is een stuk verbeterd. Laatst zaten we in een hip nieuw restaurant en kletsten we de hele avond over andere dingen dan kinderen. En we lachten weer eens. Hard. Zoals we vroeger lachten. Vroeger, voordat een berg was tot een enorme ruzie kon leiden. Ik zag ook meteen weer waarom ik ooit op deze man gevallen ben en besefte me meer dan ooit hoe belangrijk het is om contact te houden, echt contact. Om geïnteresseerd te zijn in wat die ander echt beweegt. Om te luisteren naar iemands visie op de wereld. Want je denkt misschien dat je het allemaal wel weet, maar net als jij verandert die ander door de jaren heen ook. Juist daarom is het interessant om de dialoog gaande te houden en om samen herinneringen te maken. Alleen van jullie twee.
Want laten we wel wezen: als straks de kinderen uit huis zijn, die kinderen waar alles momenteel om draait…met wie blijf je dan achter? Juist! Met elkaar.
